Ergens onderweg..: Asado, Mate & Truko

Het heeft even geduurd voor ik nog een bericht postte (sorry, mama), en dat heeft zo zijn redenen. Binnen minder als twee weken moeten we dit prachtige continent samen met ons onbekommerd rondreizen vaarwel zeggen. In de plaats komen waarschijnlijk andere mooie ervaringen op een voor ons nog onbekend terrein, toch kwam het besef dat het voorbij is de kop opsteken de laatste week. Dus bleven we’t rustig aan doen. En terecht!

We bezochten verschillende steden in’t Noord-Westen. Daarvan waren mijn persoonlijke favorieten Cafayate & Cordoba.

Cafayate: De laatste stopt van onze reis door de mid-Zuid-Amerikaanse wijnregionen was ook dit maal weer een grote treffer. In de omgeving zijn namelijk zeer mooie dingen te zien. De Quebrada de Cafayate bezochten we per auto. Dit waren machtige rotsformaties gevormd toen een groot deel van Zuid-Amerika nog onder water lag. Zo’n paar miljoen jaar geleden. Verschillende wandelingen met leuk klim-en springwerk eindigden bij schattige watervallen en het bezoek aan de geitenboerderij was ook meer dan de moeite waard. We aten er de lekkerste kaas sinds ons vertrek uit Europa. Bovendien werd elke dag afgesloten met een degustatie bij één van de vele wijngaarden. Dat is’t leven!

Cordoba is een hippe grootstad met ook in de winter (waar we ons nu in bevinden) een zacht klimaat. We woonden er in een hostel vol Argentijnen en werden er ingewijd in enkele typische tradities. Ook op cultureel-historisch vlak is dit een leuke stad om te bezoeken. We bezochten het huis waar Che Guevara opgroeide. Best interessant, hoewel de prijs voor dit bezoek zeven keer meer kost als een normaal museum. Dat vond ik ergens niet kloppen: een gewone mens, een arbeider, moet al even sparen om zich dit bezoek te kunnen veroorloven. Aangrijpender vond ik het museo de la memoria (again). Ingericht om de geschiedenis van duizenden verdwenen, gefolterde en vermoorde personen tijdens het militair regime in de jaren ’70 nooit meer te vergeten. De opa van een Argentijnse maat verdween toen ook in het niets, slik..

We werden recentelijk ook goed ingewijd in de Argentijnse cultuur. Onze vrienden legden ons uit dat er drie zaken belangrijk zijn in dit land: Asado, Mate & Truko.

Asado: Om het even wat: een Argentijn is altijd in om te barbecueën. Zo werd al menig kilo vlees verslonden. Net zoals bij ons is dit een zeer gemoedelijke aangelegenheid. Met een lach, vlees, bier en muziek geniet men zonder zorgen van de avond. In elk hostel staat een buitengrill, overal wordt die ook effectief gebruikt. Hier luidt het motto: hoe minder groenten en patatten, des te meer plaats in de maag voor een sappige steak.

Mate: Daar waar Asado luchtig amusement is, is mate dan weer een ingewikkelder fenomeen. Het cliché dat een Argentijn zijn huis niet verlaat zonder Mate-beker & thermos (Mate is een kruidenthee) klopt dan ook als een bus. Er bestaan echter enkele regels die men niet aan zijn laars moet lappen. Men nodigt bijvoorbeeld niemand uit om een mate te drinken (tomar un mate), men vraagt of iemand een mate wil “genieten” (cebar). Indien men uitgenodigd wordt is dit een geste die men als een eer moet aanzien. Slechts één persoon, de cebador, vult de beker met heet water of beslist wanneer er meer Yerba (kruiden) bijmoet. Hij beslist ook wie er drinkt, maar aangenomen is dat men de beker aan de rechterhand doorgeeft. Men drinkt zijn beker uit en geeft die dan netjes terug aan de cebador. Men drinkt deze thee niet te snel (het is niet de bedoeling vijf liter per dag te drinken), maar ook niet te traag (de anderen willen ook nog wat). Het strootje (de bombilla) mag men in geen enkel geval roeren, doet men dat toch ontstaat er verontwaardiging (serieus!) alom (een beginnersfout die ook ik gemaakt heb). Tenslotte zegt men beter ook geen “gracias”, wanneer de beker je wordt toegestopt. Dan wordt men namelijk bij de volgende beurten overgeslagen, het betekent dat je dan geen zin meer hebt.

Wat vooral opvalt is de grote ernst waarmee over mate wordt gesproken. Doch is het een zeer aangenaam & sociaal gebeuren. Licht te vergelijken met het roken van een vredespijp. Op pleintjes, voor openbare gebouwen, op bijeenkomsten: overal zie je groepen mensen zitten met een cebador die mooi de mate in het rond laat gaan. Jong & oud, mannelijk & vrouwelijk. Ook wij doen er vlijtig aan mee.

Truko: Dit kaartspel is in Argentinië even populair als manillen het is in een Belgisch volkscafé. Hoedanook is het niet echt mijn ding. Men speelt het met Spaanse kaarten (volgens onze maten hebben die hun oorsprong in Vlaanderen). Het is misschien wel een mix van manillen, bluffen & redelijk saai. Toch: immens beroemd hier en af en toe spelen we wel eens mee.

Op vlak van spaartips hebben we wat veranderingen moeten doorbrengen. In het liften waren we twee keer (half) succesvol, daarvoor stonden we bij de rest van onze pogingen over drie uren aan de straatrand. Daar hebben we geen zin meer in. Onze grootste besparing bestaat uit het wisselen van dollars op de zwarte markt. Last minute haalden we onze laatste centjes in dollars van de bank in Bolivië en wisselen die hier daar waar we mensen vinden die dollars willen kopen. Daardoor maken we een slordige dertig procent profijt en blijft het leven aangenaam. Meestal vinden we de duistere wisselaars in de beursstraten en fluisteren ze ons toe. Een enkeling waste zijn geld wit door op straat noten te caramelliseren en dan te verkopen... vlak voor de ingang van een officieel wisselbureau. “Aan hoeveel wissel je? We hebben 300 dollar” “aan acht” “wat denk je van acht en een zakje nootjes?”

(Men heeft geen vertrouwen in de waarde van de Argentijnse Peso die achteruit blijft gaan. Daardoor spaart men liever dollarbiljetjes onder de matras als dat men geld op de bank heeft..)

Argentinië is toch een stuk anders als de vorige landen die we bezochten. Ik denk dat het een goede voorbereiding op Australië is. De winkelstraten zien er uit zoals bij ons, in de hostels is het allemaal redelijk luxueus. Pluizige handdoeken, warm water, WiFi, verwarming, goede matrassen, ... Dingen waar men zich snel weer aan gewoond moet ik eerlijk toegeven. Het leven begint ook een stuk later. Daar waar bij ons de concerten voor middernacht moeten eindigen wegens nachtlawaai beginnen ze hier pas rond 2-3u ’s nachts. Gevaarlijk als je op Europese tijdstippen begint te aperitieven...

Overal staat ook een pingpongtafel. Een nieuwe spaartip. De Argentijnen spelen graag en zijn zeer trots. In de praktijk heet dat dat we vaak uitgedaagd worden om te spelen voor bier. Zo wonnen Inga & ik al verschillende liters, die we samen met onze sportieve vrienden kelderden.

Morgen gaat het naar Buenos Aires om onze laatste tien dagen op dit continent te verbrengen. Een goed gevoel voorspelt me Punkrock, tango en andere levendige events!