Ergens onderweg..: Freedom!

(Bericht van 04-02, gepost met ietwat vertraging)..

(Vanaf nu terug op regelmatige basis, spread the word!)

It's official. We zijn terug op vrije voeten. Het plan was ons een maand of vijf te settelen in Melbourne, 'the big city life' te genieten en bakken geld te verdienen om daarmee terug onbekommerd rond te kunnen zwerven. Wel, we zijn erin geslaagd..

Enkele dagen geleden (begin februari dus) gooide ik mijn ijsmachine voor de tweede keer in mijn leven over de haag. Inga (& Anita, die we binnensmokkelden) stopten met verkopen. 't Was leuk, 't was zowaar geestig. Maar ondanks dat, en nog veel meer ondanks de geweldige housemates & vrienden die we in Melbourne achterlaten: we zijn zó klaar voor iets nieuws. Samen met een zak vol goede herinneringen: los geht's!

Wat deden we de laatste maand (je herkent dit waarschijk al, hiermee bedoel ik januari) – buiten zestig uren per week werken – nog zoal? De barbie werd zo goed als elke dag aangemaakt: soms voor een verjaardag, voor een promotie op't werk, voor een afscheid of voor een nationale feestdag (Straya' Day mate!). Maar meestal eigenlijk zonder specifieke reden. Om toch specifieker te zijn: meestal eigenlijk zonder reden. Het gebeurt gewoon. And I like it!

Toch deden we nog enkele andere zaken ook. Kwestie van mijn chronisch slaapgebrek chronisch te houden. Na vijf maanden werd het dríngend tijd om eindelijk eens de grootstad te verlaten. Ook al werd het maar een dagtrip, het werd eentje waar alle Australische wildlife-cliché's werden samengepropt. Ik probeer het in enkele zinnen samen te vatten:

In een Animal Rescue Center werden koala's gespot, kangoeroe's gevoed, slapende dingo's negeerd, emu's uitgelachen & van the Tasmanian Devil weggelopen. Wat later bezochten we ook nog het idyllische Philip-Island. Hoe mooi de omgeving daar ook mag zijn: de eer voor grootste attractie ging naar de kleinste pinguins ter wereld. Elke avond, bij zonsondergang, komen ze na hun werkdag (vissen) terug thuis. Ze groeperen zich per, laat ons zeggen een dozijn. Daarmee maken ze de vos wijs dat ze eigenlijk een véél groter dier zijn (en absoluut géén kleine, kwetsbare pinguin), en ie eigenlijk geen moeite moet doen hen te jagen. Als de kust dan letterlijk vrij is gaan ze in groep, dicht bij elkaar, naar huis. Waggel waggel. Thuis piepen de kleintjes euforisch als ze mam of paps zien thuiskomen en proberen de vis uit hun mond te halen. Fuckin' schattig, echt.. Tenzij ze zich vergissen, en de verkeerde mam/pap vasthebben. Dan wordt het eerder grappig.

Als je dan na een lange dag tergend langzaam terug rijdt – om geen van de wilde kangoeroe's die je overal ziet rondboingsen te raken –.. dan weet je dat het goed was!

PS: Wat doet men Down Under een dag nadat men kangoeroe's voedde? Juist ja, zichzelf volproppen nadat men eerst grote hoeveelheden kangoeroe-vlees op de barbie legt. Cheers mates!

PPS: Ondertussen bereden we de Great Ocean Road, stonden bijna op straat in Melbourne, bezochten Australies imposante hoofdstad: Canberra en verbleven twee weken in het eigenlijke epicentrum van dit land: Sydney. Een verslag & foto's van het eerste volgt binnenkort, stuk voor stuk. Vanaf dan (in de hoop dat mijn computerprobleem dan eindelijk echt opgelost raakt) schrijf ik weer veel meer en op een regelmatige (tiendagen-)basis (misschien in't begin wat meer om mijn schade in te halen), echtdewaarheid. 'k èn tied! Sinds enkele dagen zijn we namelijk in Byron Bay, waar we het surfen terug proberen op te pikken..