Dag 1: We nemen de bus van Arequipa naar Chivay, om van daaruit nog enkele uren langs de canyon te rijden richting Cabanaconde. Zoals wel vaker staan we ruim een uur stil wegens een platte band en genieten het uitzicht op het diepe dal, de met ijs-bedekte-bergtoppen en het verrassend groene landschap om ons heen. Aangekomen in Cabanaconde is het al even donker. Zonder erg, hier is namelijk niéts.
Dag 2: En we zijn vertrokken. Doel van de dag is ruim een kilometer afdalen tot in het dal van de canyon. Waar we eerst nog goedlachs picnicen, wordt even later snel duidelijk dat de tocht geen lachertje is. Enkele uren gaat het bergaf langs gladde, fijne & steile kiezelpaden. Mijn kapotte skateschoenen moet ik voor het eerst in vraag stellen. Beneden wacht ons gelukkig een oase bij de Colca-rivier. We installeren ons in onze hut en leggen ons aan’t zwembad. We verplichten ons tot rust, morgen is het vroeg dag.
Dag 3: Voor de zon opkomt beginnen we om 5u30 aan onze klim. Aan de andere flank van de canyon gaan we terug hoog. Tijdens de klim is het nog koel, maar om de felle zon helemaal te vermijden bleven we te lang in bed. Dom genoeg hebben we een veel te kleine proviand op zak en zien we pas na vijf-en-een-half uur wandelen een eerste teken van leven. Deze lolbroek annex wegenwerker vertelt ons dat ons doel twintig minuten verder afdalen ligt. Yeah right, twintig Peruviaanse minuten later (lees: anderhalf uur) komen we aan in de Llahuar-lodge, krijgen een nieuwe bamboe-hut,ingericht in Flinstones-stijl met een stenen bed & tafel, en smullen als hongerige leeuwen van onze almuerzo bestaande uit rijst en bonen. Zelden smaakten die zó goed. We worden nog meer verwend na onze lange wandeling. Deze lodge heeft in de klif, vlak naast de rivier natuurlijke warme thermaalbaden. Dit is genieten, daar doen we het voor!
Dag 4: De dag waarop we de canyon weer zouden verlaten. Althans, dat was het plan. No way dat we die kilometer terug hoogklimmen, dus willen we naar het dichtsbijzijnde dorpje wandelen, waar er elke twee dagen een bus rijdt naar boven. Toen we naar de weg informeerden kregen we al te horen dat die eigenlijk niet meer gebruikt wordt, best gevaarlijk is maar toch doenbaar is in een uurtje. Die gevaarlijk catalogeren we onder Peruviaans overdrijven en weg zijn we. Na dertig minuten is van de weg geen spoor meer en zijn er enkel nog resten van een steenlawine te zien. Te koppig om op te geven proberen we toch tot bij de rivier te raken, om van daaruit verder te gaan. Na de helft af te dalen merk ik dat het een dwaze actie is, enige realiteitszins wint het van de koppigheid en we keren terug. Morgen komt de bus dichter bij ons hostel, langs de andere kant.
Dag 5: Poging twee. In de voormiddag krijgen we nog een rondleiding in de tuinen van de hostel-eigenaars. We eten cactusvruchten, leren hoe men vroeger hangbruggen maakte en nemen een voorraad natuurproducten mee. Cactusvruchten, chili-pepers en eucalyptus-bladen. Dan gaan we, rond 11u, op een stoffig & stil kruispunt wachten op onze bus die in werkelijkheid een oude truck met laadbak als “seats” moet zijn. Het is er eenzaam, en het wachten in de brandende zon lijkt een eeuwigheid te duren. Drie uur later, nadat er nog geen enkel voertuig passeerde, komt een jeep voorbij. We krijgen een lift en daarbij ook eindelijk de kans om dit dal, zonder al te grote inspanning, weer te verlaten..
Dag 6: We maken een laatste stop aan het Cruz del Condor, alwaar vele andencondoren (gieren in’t Nederlands?) boven onze hoofden zweven en we een mooie plaats vinden om te picnicen. Daarna ging het in de volste bussen die men zich kan voorstellen terug naar Arequipa, om onze grote backpacks op te pikken, te overnachten en een dag later verder te trekken naar Puno bij het Titicaca-meer.
PS: Na twee internetsloze weken lezen dat Cercle zijn achterstand op Beerschot heeft ingehaald is de max, leve Cercle!
PPS: 9 april, C-Day, werd gevierd onder de helderste sterrenhemel ooit. Vanop 2000m hoogte, klare hemel, zonder lichtvervuiling. Mooi!
 | ||
2x markt in Arequipa.
|
 | ||||||||||
|
