Leve Cercle!

Altijd & overal.. Brugge bekert!

Hoogteziekte, part III

Voordien hoorde ik al enkele indianenverhalen over de rit tussen Ayacucho en Andahuaylas. Allen met drie zakken zout te nemen. Zo zou men tijdens deze rit soms de bus voor een boot moeten ruilen en verder peddelen. Yeah right. Toch werd het met dank aan mijn beginnende hoogteziekte een helse rit van 11 uren (voor 260km). Vooral het ontbreken aan plas-, frisse-lucht- en strekpauzes deed me slechter en slechter voelen.

Aangekomen in Andahuaylas kroop ik in bed, om er vier dagen lang aan gekluisterd te blijven. De goede zorgen van Inga, ons oude hostelvrouwtje & de liters ‘mate de coca’ deden na enkele dagen de "sochoré" wat verminderen.

Mate de coca is een thee van coca-bladen. Alkaloïde in ditzelfde blad is na een chemisch proces ook de basis voor cocaïne. Als thee is het de beste & goedkoopste remedie tegen de hoogteziekte. En in tegenstelling tot de echte medicamenten zonder negatieve bijwerkingen. Kauwend wordt het vooral gebruikt door mensen die een ongezond aantal uren per dag moeten werken en daarvoor energie nodig hebben (buschauffeurs & mijnwerkers in Bolivië bijvoorbeeld). Hoewel legaal, worden deze honderd procent natuurlijke bladeren niet verkocht op de markten of in winkels. Voor onze portie moesten we in een ijzerwinkel een oud vrouwtje vinden. Dat oude vrouwtje nam ons dan mee en tussen kilo’s oud ijzer stond een grote vuilzak vol, waaruit ze voor ons onze gewenste hoeveelheid nam. Een alternatief “apotheek”-bezoek.

Vandaag kwamen we aan in Cusco, mooie koloniaal-groot-stad op 3300m hoogte. Over de rit hierheen zijn enkele dingen vermeldenswaardig:

-          - Onze bagage lag op het dak van de bus, tussen een twintigtal ingepakte kakelende kippen;

-         -  iedereen kotste, sliep of deed wel heel hard zijn best om niet te kotsen. Ik voelde me als was ik de enige die de verbluffende uitzichten genoot over het Heilige Dal;

-          - terwijl ik af&toe dertig centimeter omhoogsprong omdat niet álle putten ontweken konden worden vroeg ik me af hoe hier überhaupt mensen konden slapen;

-          - de laatste vijf uur was terug geasfalteerd. Dan kon ik verderlezen in mijn boek. Na maanden zoeken hebben we in de verschillende “book-exchanges” eindelijk een Gabriël Garcia Marquez gevonden, Colombiaans ex-nobelprijswinnaar. Afhankelijk zijnde van de (meestal reteslechte) verwisselservices is het altijd zalig een goéd exemplaar te vinden!

Zo, daar laat ik het bij dit maal. Gewapend met wat ‘mate de coca’ en onze reisgids zal ik nu eens uitpluizen of hier nog wat te zien valt om en rond Cusco..

La Vendimia

Na onze weken wijn & spelen is het terug tijd voor het serieuze werk. We zitten namelijk weer in de bergen. Van het regenseizoen hebben we tot nog toe niets gemerkt. Duimen maar dat het zo blijft! Vanuit Ica zijn we op weg naar Cuzco/Aguas Calientes, om van daaruit de Machu Picchu te gaan bezichtigen. Door de lange busreizen, mooie bergritten, leuke Andendorpjes & het lekkere eten maken we nog enkele tussenstops: Ayacucho, Andahuaylas en Abancay.

Tijdens de wijnfeesten logeerden we in een Guest House. De eigenaar Luis ontving vroeger CouchSurfers, omdat wij aangemeld zijn bij CouchSurfing.org kregen we een kamer bij hem aan onze eigen maximumprijs, de helft van zijn normale prijs. Zo konden we na vijf maanden reizen eens enkele dagen in luxe wonen, zonder ons budget te overschrijden. Zalig! Onze ventilator had bijvoorbeeld afstandbediening. Gracias amigo! We werden naar verschillende bodega’s meegenomen om wijngaarden te bezichtigen, delen van de wijnproductie te bekijken en natuurlijk ook om lustig wijn en pisco te proeven. ’s Avonds zagen we onder andere Miss Vendimia wijn stampen (helaas mochten we enkel toekijken) en op het grote centrale festivalterrein werden de magen gevuld met lekker eten, druiven en af & toe een slokje wijn..

We hebben uiteraard niet enkel gedronken in Ica. Luis nam ons nog mee naar zijn oma’s boomgaarden. Een kleine, schattige oude vrouw liet ons zeven verschillende soorten mango’s proeven. Ook versgeplukte vijgen, avocado’s en druiven waren ons deel. Luis’ Abuela benadrukte dat we al-tijd welgekomen zijn. Mooi. Een vijftal kilometer van Ica ligt Huacachina, die er meer uitziet als een oase in de woestijn. Daar stond ik voor het eerst op een sandboard. Echt waar, vetjes! Jammer dat ik nooit heb leren snowboarden.. Da’s voor later!

Ondertussen zijn we zoals eerder vermeld terug in de bergen. Ayacucho heeft heel wat gelijkenissen met Brugge. Het stadscentrum is oud & mooi, er zijn nog meer kerken als restaurants en het is hier verdomd gezellig rondkuieren. Hoewel er buiten koloniaalhuizen en uitzichtspunten vanop de omringende bergen niet zo veel te zien is. Soms stoot men echter toevallig op iets interessants. Zoals deze morgen toen we het kleine, afgelegen museo de la memoria ontdekten. Ayacucho was van begin jaren ’80 tot midden jaren ’90 het decor voor grote slachten tussen guerilla en militairen. Indigene boeren en gewone burgers, die zich tussen twee vuren bevonden, waren de eigenlijke slachtoffers. Zowel het ‘Sendero Luminoso’ als de militairen/politie hebben duizenden doden op hun geweten. Tot op de dag van vandaag worden vermiste zonen, vaders, broers .. gezocht. Het museo de la memoria is opgericht door een groepering van vrouwen die alleen achterbleven, en vertelt een stuk tragische, zeer recente geschiedenis van deze stad..

Morgen staat een nieuwe dag busreizen op het programma. De weg tussen Ayacucho en Andahuaylas is amper 150-200km lang. Gebrek aan wegen en het reizen in de Andes heeft als resultaat dat we daarvoor toch 7 à 9 uur zullen onderweg zijn. Comfortabel klinkt het niet, mooi daarentegen wordt het waarschijnlijk wel.

Het feit dat ik een Belg ben maakt ons leven trouwens wat makkelijker in Perú. Talen buiten beschouwing gelaten. De manier van bedelen in dit land is socialer dan op andere plaatsen. Meerdere keren per dag word je aangesproken met “Alemania? Francia? Inglaterra? ...”. Als Inga dan “Alemania” antwoordt volgt een opsomming van dertig steden, waarin uiteraard familieleden van de persoon in kwestie wonen. Die persoon bewijst dat dan door enkele standaardzinnen in’t Duits af te ratelen alvorens geld te vragen. Als ik “Belgica” antwoord staan ze met hun mond vol tanden en kunnen we rustig, zonder onbeleefd te moeten zijn, wegwandelen. Vive la Belgique!

Wijngaarden all around in Ica.

Mango's ook. Heerlijk!

3x sandboarden.

Wijngaarden.

Wijnstampen.

Wijn proeven :-)..

3x het bijzondere Ayacucho.

Poor man's Galapagos

Na het bewonderen van enkele pre-Colombiaanse ruïnen beslisten we dat het tijd was om een nieuwe vakantie aan zee in te passen. We chillden aan het strand, genoten van wijn&vis en deden vooral eens enkele dagen niets. Dan waren de batterijtjes weer opgeladen en namen we een luxueuse nachtbus (leve Perú!) naar de hoofdstad, Lima.

Ondanks het feit dat er niet al te veel bezienswaardigheden zijn is dit een zeer leuke metropool. Levendiger als Quito (Ecuador), sexier als Bogotá (Colombia). Ik had het er in elk geval zeer naar mijn zin. Lima heeft een mooi historisch centrum, enkele residentiële stadsgedeelten, een toeristisch centrum en heel wat sloppenwijken. Het heeft een (weliswaar niet zo’n mooie) kuststrook aan het ene uiteinde van de stad, de bergen aan de andere kant en zelfs een “barrio Chino” (China town). We genoten van het drukke stadsleven en – na het zien van ontelbare kerken – bezochten we er ook voor het eerst een christelijk instituut. Het monasterio de San Fransisco. Ik onthoud vooral de indrukwekkende bibliotheek en de duistere catacomben (niet zo mooi onderhouden als in Palermo, daarvoor wat griezeliger). Zoals altijd in grootsteden was er nog eens de kans om wat westers te eten. Deze keer werd die ook benut en herontdekte ik hoe lekker zo’n Pizza-Hut-pizza smaken kan.

Daarna ging het verder langs de Panamericana naar het zuiden. In Lunahuaná werden al enkele Pisco Sours (wereldberoemd in Perú) geconsumeerd (een cocktail op basis van de lokale druivenlikeur), plaatselijke wijnboeren bezocht en gewandeld langs de druivenvelden. In Pisco bezochten we Islas Ballestas, de "poor man’s Galapagos". De Galapagos-eilanden voor de werkmens. Belange niet zo spectaculair als de eilanden in Ecuador zelf. Daarvoor betaalbaar en meer dan de moeite waard. We zagen wilde dolfijnen tot op een vijftal meter van onze boot opduiken, kleine Humbold pinguïns klapperen, zeer veel vogels vissen&schijten (hier zijn er ‘oogst-tijden’ waar men tonnen vogelmest ophaalt om te exporteren) en honderden zeeleeuwen zien brullen of zonnebaden.

Deze week vindt het fiësta de la vendimia, het begin van de druivenoogst, plaats in Ica. Hoewel dit gebied zeer droog is, ziet men tussen berg en dal veel wijngaarden met dank aan de onderliggende rivier. Wie wil wijnstampen en – vooral – wijn proeven, dit is the place to be. Daar gaan we dan ook morgen heen. Santé!

Hou jullie goed in Brugge & omstreken,

Kenneth

PS: Leve Cercle! Op naar Brussel!

PPS: Nadat onze bus in Colombië voor het eerst werd tegengehouden door militairen gebeurde het hier in Peru een tweede maal. Deze keer was het niet om alles te doorzoeken en iedereen te fouilleren, maar om drinkgeld te vragen aan alle reizigers, midden in de nacht. Deze militairen verantwoordden zich door het bewaken en beveiligen van deze bergpas. MP3 in, ogen toe!

PPPS: Im Lima zagen we een reclamebord van CHIMAY. Helaas bleek deze pub constant gesloten te zijn. Kan iemand me eentje opsturen? Een blauwen graag!

Ceviche: rauwe vis gemarineerd in limoen. Smullen!

Luxe!

2x Plaza de Armas, Lima.

Catacomben in Monasteria de San Francisco, Lima.

Heerlijk Hippie-Hostel in Lima.

Inga in Lunahuaná.

Pisco Sour!

2x vino.

Islas Ballestas, Galapagos for the poor.