Australian Border Security

PS: Ik heb mijn ganse blog, terwijl Inga ons geld verdiende, eens onder handen genomen. Contact & route kregen een update en zijn vervolledigd met onder andere mijn gegevens Down Under. Alle berichten over Zuid Amerika zitten samen in de bijhorende map.

Na een rit over de halve wereldbol kwamen we oververmoeid en tétte aan in onze nieuwe thuishaven, Melbourne. In bijna vijftig uren maarkten we tussenstops in Santiago de Chile (Chili), Oakland (Nieuw-Zeeland) & Sydney (Australië).

Op mysterieuze wijze heeft het gewicht van onze rugzakken zich in tien maanden verdubbeld. In Argentinië probeerden we nog het kaf van’t koren te scheiden maar dat mocht niet baten. Inga wierp een blik op onze volgepropte backpacks en beweerde “dat er geen sok meer bij kan”. Ze had gelijk. In de luchthaven krijgen deze twee stuks een knaloranje label opgespeld: HEAVY, en de instructie dat voorzichtigheid geboden is bij het optillen ervan.

Nog voor het vertrek hoorden we verschillende verhalen over de strenge veiligheidsvoorschriften bij inreis in Australië. Ook het VRT-programma Crossing Border waarschuwde me daar enkele jaren geleden al voor. Australië heeft blijkbaar een panische angst dat virussen & epedimiën via natuurproducten van “overseas” het ecosysteem op hun eiland kan verstoren. Daarom moet alles wat met hout, zaad & voeding te maken heeft bij aankomst weggesmeten of aangegeven worden. Doet men dat niet loopt men de kans monsterboeten te moeten betalen als ze alsnog iets “gevaarlijks” ontdekken. Gezien het lage peil van onze bankrekeningen konden we het risico niet lopen dus gaven we braafjes al onze risicoproducten (bekers uit hout, kettingen met zaadjes, schalen van kokosnoten, etc) aan. Dit leidde tot grote appreciatie van de vriendelijke grensmedewerkster die onze rugzakken controleerde. Na grondige inspectie van onze souvenirs beloofden we plechtig alles terug mee te nemen naar Europa wanneer we het continent verlaten. Na tien minuten smalltalk besloot ze met een knipoog “Welcome in Australia, we’ll be watching you”.

Om dure, stressige & grote backpacker-slaapzalen te vermijden zochten we in Buenos Aires al een alternatief. Een opzet waar me met vrucht in slaagden. Daardoor bezetten we nu een ruime kamer in een gedeeld huis. We hebben een super gemeenschapskeuken, binnentuin met barbecue, woonkamer met TV, DVD-speler, stereo & vele ligzetels. Een voltreffer! We delen het huis met enkele jongeren uit Australië, Ecuador & Frankrijk.

Voor het eerst in tien maanden pakken we álles uit. We bezitten direct een ruime bibliotheek en een minibar met enkele liters gin. Bovendien kleden we de wanden aan met talloze aandenken aan Zuid Amerika en voelen we ons al goed “thuis”. Tussen haakjes, de boekenkast & minibar verklaren grotendeels het overgewicht van onze bagage.

Ons huis ligt in het stadsdeel “Toorak”, twintig minuten fietsen van de binnenstad. Telkens we dat vertellen krijgen we een bewonderende blik te zien. Deze buurt is namelijk bekend voor zijn rijke inwoners, die hier een scheet verder resideren in grote, sjieke villa’s. Een plaats waar wij & ons huis niet honderd procent inpassen, om het licht uit te drukken.

De eerste weken verbrasten we met paperassen (soms krijg ik de indruk dat ze hier nog strenger zijn als in Duitsland) & werk zoeken. De kas moet dringend gespijsd worden. We verstuurden eerst sollicitatiebrieven online, maar waren succesvoller toen we café’s binnenstapten, ons kort voorstelden en ons CV daar achterlieten. Al na twee dagen gingen we beide aan de slag zodat we ondertussen onze huur kunnen verzekeren met verschillende jobkes hier & daar. Zo werk ik bijvoorbeeld af & toe in een keuken, maar dien ik ook geregeld op in een gezellig café’ke. Er zijn echter contacten in de goede richting. Iets leukers, beter betaald & full time. Daarover later, bij de concretisering ervan, meer!

Greets from Down Under,

Kenneth

2x vliegtuig-televisieschermpje.

Aangeven of wegwerpen!

3x ons nieuwe huisje.

Overal te zien: "refugees welcome". Respect!

Op dit moment is't nog winter bij ons.

Buenos Aires in beeld

Zoals de berichttitel al aangeeft, hier volgen nog een zak kiekjes vanuit Buenos Aires.

Voor de rest. We zijn goed aangekomen in Melbourne. Binnenkort pen ik hier een verslagje neer van onze begindagen in Australië.

Hasta luego!

9x San Telmo, ons lievelingsdeel van de stad.

The "Pink" House.

7x het centrum.

Evita, alomtegenwoordig.

Dos Minutos, ons afscheids-punk-concert op dit continent.

2x het kleurrijke La Boca.

4x la Recoleta, het kerkhof die als het ware een stad in de stad is.

Mi Buenos Aires querido!

We verbleven er de laatste tien dagen van onze lange reis. Deze Argentijnse hoofdstad heeft vele gezichten. Met méér inwoners dan in gans België is het geen verrassing dat je hier nooit alleen bent. De vele contradicties in een wel zeerl kleine notendop:

Buenos Aires is traditie, maar op (letterlijk!) elke hoek van de straat is een Mac Donalds te vinden. Buenos Aires is trendy, rijk & er leven behoorlijk veel mensen op straat. Buenos Aires is multicultureel, maar elke inwoner is een verdomd trotse Porteño (inwoner van..). In Buenos Aires wordt vrolijk gevierd, terwijl enkele straten verder overlevenden van de Falkland-oorlog nog dagelijks demonstreren. In Buenos Aires zijn vele oude gebouwen wondermooi, de hondenstrond op de versleten stoeprand toont de andere kant van de medaille.

In de donkerste stegen verdwaal je over de kasseistenen terwijl je over de Av. 9 de Julio op de (tweede) grootste avenida ter wereld kuiert. Hier is een man een macho en ook zie je ‘s nachts homokoppels die openlucht hun tango-kunsten tentoon spreiden. Buenos Aires zijn sjieke restaurants waar men enkel voorname mensen treft. Buenos Aires is braadworst vreten in een openstaande garage. Buenos Aires is anarchie. Buenos Aires is flaire. In Buenos Aires floreren schoonheids-geopereerde vrouwen en scharrelen mannen waardevolle, verkoopbare spullen op in de vuilbakken.

Buenos Aires bezoeken is geen normale city’trip. Het is iets wat je moet beleven, waarover je serieus kan nadenken en waar je opstaat met een ferme kater. I love(d) it!

Deze bijdrage betekent het einde van tien prachtige maanden op dit Zuid Amerikaanse continent. We namen er onze tijd voor, bezochten een vijftal landen zeer uitgebreid en beleefden zaken om nooit te vergeten. De luchthaven van Santiago de Chile, waar we ons nu bevinden en we straks op het vliegtuig naar Australië stappen, is een optimale plaats om daar even bij stil te staan. ’t Was machtig. Mijn “estado civil” is dan ook: “Feliz”. Ik ben gelukkig.

(meer foto’s komen vanaf morgen, wanneer we in Sydney wachten op onze aansluiting)

Aanstekelijkste straat-muzikanten ooit: Mahatma Dandy's!

Asado, Mate & Truko

Het heeft even geduurd voor ik nog een bericht postte (sorry, mama), en dat heeft zo zijn redenen. Binnen minder als twee weken moeten we dit prachtige continent samen met ons onbekommerd rondreizen vaarwel zeggen. In de plaats komen waarschijnlijk andere mooie ervaringen op een voor ons nog onbekend terrein, toch kwam het besef dat het voorbij is de kop opsteken de laatste week. Dus bleven we’t rustig aan doen. En terecht!

We bezochten verschillende steden in’t Noord-Westen. Daarvan waren mijn persoonlijke favorieten Cafayate & Cordoba.

Cafayate: De laatste stopt van onze reis door de mid-Zuid-Amerikaanse wijnregionen was ook dit maal weer een grote treffer. In de omgeving zijn namelijk zeer mooie dingen te zien. De Quebrada de Cafayate bezochten we per auto. Dit waren machtige rotsformaties gevormd toen een groot deel van Zuid-Amerika nog onder water lag. Zo’n paar miljoen jaar geleden. Verschillende wandelingen met leuk klim-en springwerk eindigden bij schattige watervallen en het bezoek aan de geitenboerderij was ook meer dan de moeite waard. We aten er de lekkerste kaas sinds ons vertrek uit Europa. Bovendien werd elke dag afgesloten met een degustatie bij één van de vele wijngaarden. Dat is’t leven!

Cordoba is een hippe grootstad met ook in de winter (waar we ons nu in bevinden) een zacht klimaat. We woonden er in een hostel vol Argentijnen en werden er ingewijd in enkele typische tradities. Ook op cultureel-historisch vlak is dit een leuke stad om te bezoeken. We bezochten het huis waar Che Guevara opgroeide. Best interessant, hoewel de prijs voor dit bezoek zeven keer meer kost als een normaal museum. Dat vond ik ergens niet kloppen: een gewone mens, een arbeider, moet al even sparen om zich dit bezoek te kunnen veroorloven. Aangrijpender vond ik het museo de la memoria (again). Ingericht om de geschiedenis van duizenden verdwenen, gefolterde en vermoorde personen tijdens het militair regime in de jaren ’70 nooit meer te vergeten. De opa van een Argentijnse maat verdween toen ook in het niets, slik..

We werden recentelijk ook goed ingewijd in de Argentijnse cultuur. Onze vrienden legden ons uit dat er drie zaken belangrijk zijn in dit land: Asado, Mate & Truko.

Asado: Om het even wat: een Argentijn is altijd in om te barbecueën. Zo werd al menig kilo vlees verslonden. Net zoals bij ons is dit een zeer gemoedelijke aangelegenheid. Met een lach, vlees, bier en muziek geniet men zonder zorgen van de avond. In elk hostel staat een buitengrill, overal wordt die ook effectief gebruikt. Hier luidt het motto: hoe minder groenten en patatten, des te meer plaats in de maag voor een sappige steak.

Mate: Daar waar Asado luchtig amusement is, is mate dan weer een ingewikkelder fenomeen. Het cliché dat een Argentijn zijn huis niet verlaat zonder Mate-beker & thermos (Mate is een kruidenthee) klopt dan ook als een bus. Er bestaan echter enkele regels die men niet aan zijn laars moet lappen. Men nodigt bijvoorbeeld niemand uit om een mate te drinken (tomar un mate), men vraagt of iemand een mate wil “genieten” (cebar). Indien men uitgenodigd wordt is dit een geste die men als een eer moet aanzien. Slechts één persoon, de cebador, vult de beker met heet water of beslist wanneer er meer Yerba (kruiden) bijmoet. Hij beslist ook wie er drinkt, maar aangenomen is dat men de beker aan de rechterhand doorgeeft. Men drinkt zijn beker uit en geeft die dan netjes terug aan de cebador. Men drinkt deze thee niet te snel (het is niet de bedoeling vijf liter per dag te drinken), maar ook niet te traag (de anderen willen ook nog wat). Het strootje (de bombilla) mag men in geen enkel geval roeren, doet men dat toch ontstaat er verontwaardiging (serieus!) alom (een beginnersfout die ook ik gemaakt heb). Tenslotte zegt men beter ook geen “gracias”, wanneer de beker je wordt toegestopt. Dan wordt men namelijk bij de volgende beurten overgeslagen, het betekent dat je dan geen zin meer hebt.

Wat vooral opvalt is de grote ernst waarmee over mate wordt gesproken. Doch is het een zeer aangenaam & sociaal gebeuren. Licht te vergelijken met het roken van een vredespijp. Op pleintjes, voor openbare gebouwen, op bijeenkomsten: overal zie je groepen mensen zitten met een cebador die mooi de mate in het rond laat gaan. Jong & oud, mannelijk & vrouwelijk. Ook wij doen er vlijtig aan mee.

Truko: Dit kaartspel is in Argentinië even populair als manillen het is in een Belgisch volkscafé. Hoedanook is het niet echt mijn ding. Men speelt het met Spaanse kaarten (volgens onze maten hebben die hun oorsprong in Vlaanderen). Het is misschien wel een mix van manillen, bluffen & redelijk saai. Toch: immens beroemd hier en af en toe spelen we wel eens mee.

Op vlak van spaartips hebben we wat veranderingen moeten doorbrengen. In het liften waren we twee keer (half) succesvol, daarvoor stonden we bij de rest van onze pogingen over drie uren aan de straatrand. Daar hebben we geen zin meer in. Onze grootste besparing bestaat uit het wisselen van dollars op de zwarte markt. Last minute haalden we onze laatste centjes in dollars van de bank in Bolivië en wisselen die hier daar waar we mensen vinden die dollars willen kopen. Daardoor maken we een slordige dertig procent profijt en blijft het leven aangenaam. Meestal vinden we de duistere wisselaars in de beursstraten en fluisteren ze ons toe. Een enkeling waste zijn geld wit door op straat noten te caramelliseren en dan te verkopen... vlak voor de ingang van een officieel wisselbureau. “Aan hoeveel wissel je? We hebben 300 dollar” “aan acht” “wat denk je van acht en een zakje nootjes?”

(Men heeft geen vertrouwen in de waarde van de Argentijnse Peso die achteruit blijft gaan. Daardoor spaart men liever dollarbiljetjes onder de matras als dat men geld op de bank heeft..)

Argentinië is toch een stuk anders als de vorige landen die we bezochten. Ik denk dat het een goede voorbereiding op Australië is. De winkelstraten zien er uit zoals bij ons, in de hostels is het allemaal redelijk luxueus. Pluizige handdoeken, warm water, WiFi, verwarming, goede matrassen, ... Dingen waar men zich snel weer aan gewoond moet ik eerlijk toegeven. Het leven begint ook een stuk later. Daar waar bij ons de concerten voor middernacht moeten eindigen wegens nachtlawaai beginnen ze hier pas rond 2-3u ’s nachts. Gevaarlijk als je op Europese tijdstippen begint te aperitieven...

Overal staat ook een pingpongtafel. Een nieuwe spaartip. De Argentijnen spelen graag en zijn zeer trots. In de praktijk heet dat dat we vaak uitgedaagd worden om te spelen voor bier. Zo wonnen Inga & ik al verschillende liters, die we samen met onze sportieve vrienden kelderden.

Morgen gaat het naar Buenos Aires om onze laatste tien dagen op dit continent te verbrengen. Een goed gevoel voorspelt me Punkrock, tango en andere levendige events!

2x vino

't Is winter, te zien aan de kale wijngaarden.

5x Cafayate & Quebrada.

Onze grootste lift-succes!

Tucuman.

2x Mate.

2x la casa del Che.

Voor wie "the motorcycle diaries" heeft gezien.

Cordoba.

5x museo de la memoria.

Argentina!

Na bijna tien maanden nog steeds.. met een lach onderweg :-)