Allereerst mijn
beste wensen voor een nieuw, verrassend, liefdevol en gezond 2013!
Voor de rest loopt
alles hier op wieltjes. Onze strandvakantie is bijna ten einde en binnen enkele
dagen worden we terug in geciviliseerd gebied gesmeten. Onze eerste stop wordt
Guayaquil, met ruim 2 miljoen inwoners Ecuador’s grootste stad. Dat wordt
wennen, na weken vol eenzame stranden, vissersdorpen en vooral rust. Het zal
ook wel zijn voordelen hebben, ik veronderstel dat men in Guayaquil geen drie
dorpen verder moet reizen om een bank te vinden en dat de reggeaton-muziek er
niet alomtegenwoordig is.
Aan’t zeetje heeft
men niet zoveel te doen, ik beperk mijn verslag nu dus tot het uploaden van
enkele foto’s. Onder andere een deel dat bij een vorig verslag hoorde.
We zijn alweer even in Ecuador en ook hier
bevalt het ons prima. In dit kleine maar zeer divers landje bezochten we al
indigene dorpen, grootstad Quito, een party-halflege-strandstad en kleine
vissersdorpjes. De afstanden zijn klein en daarom zijn de busritten ook
bijzonder ontspannend. Als men een maandje wil reizen in Zuid-Amerika kan ik
enkel al voor deze reden Ecuador aanraden! Met uitzondering van de Galapagos
eilanden (die we helaas moeten overslaan wegens budget) is het hier ook wat
goedkoper als in Colombia, onze record-minimumprijs voor een kamer in
laatstgenoemde is hier in Ecuador zowat de norm.
Quito heeft me over't algemeen meer
bevallen als verwacht. Tenminste tijdens de week. Door zijn hoogte kan je er
telkens genieten van verbluffende uitzichten op de bergen & heuvels, het
oude centrum is wondermooi & het nieuwe levendig. In de weekends vind je er
veel live-muziek in de bars (iets minder Belgische-avondmarkt-panfluiten als in
dorpen), de straten en parken zijn er daarentegen behoorlijk leeg qua animatie.
Jammer!
Wegens gebrek aan glühwein verwarmden we
ons 's avonds aan het lekkere Canelazo. Dit warm goedje bevat rum,
naranjilla-sap en verschillende kruiden zoals kaneel. Een aanrader!
Obligatoir aan ons verblijf in Quito was
een uitstap naar "el mitad del mundo", de evenaarslijn. We zitten dan
ook in Ecuador. In el mitad del mundo staat een groot aandenken, te midden van
een dorpje die verdacht goed lijkt op een pretpark-dorp, ter ere van de Fransen
die de evenaarslijn in de achttiende eeuw berekend hebben. Ironisch genoeg
ligt, volgens moderne gps-berekeningen, de echte lijn zo'n driehonderd meter
verder richting zuiden. Daar is een cool experimenten-museum. Ten noorden van
de lijn spoelt water weg in wijzerzin, ten zuiden tegen wijzerzin en op de lijn
zelf valt het water recht door het spoelgat. Op deze lijn kan men nog makkelijk
een rauw ei op een spijkerkop zetten (probeer maar eens in België!), en kan men
onmogelijk met de ogen toe op een rechte lijn lopen (drink een pint of tien en
hetzelfde effect krijgt men in België, probeer maar eens!).
Daarna was het tijd voor mijn eerste
bezoek aan de pacifische oceaan. Het weerzien met strand, zee en hutten was
prettig! Ik kon er mijn vijfentwintigste verjaardag (bedankt voor de mails, ik
beantwoord ze één dezer!) vieren in twee stijlen. Deel één was met de voetjes
in het water wandelen over verlaten stranden, afgerond met een lekker etentje
(vis, uiteraard) in een al bijna even verlaten vissersdorpje. Deel twee bestond
uit caïperinha's slurpen in een strandbar-partyhut een tiental kilometer
verder. Nice!
Na stops in Atacames & Mompiche zijn
we vandaag ten zuiden van de evenaar in Canoa aangekomen. Hier probeer ik
morgen voor't eerst in mijn leven de golven te trotseren op een surfboard, en
nemen we een uurtje les. Ik ben benieuwd en hoop tegelijkertijd dat het me
beter zal afgaan als onze salsa-les van vorige week in Quito.
Un dos tres, cinco seis siete!
Alvast een vrolijke kerst in België (&
Duitsland) gewenst,
Kenneth (schrijvend vanuit een strandbar
met salsa-muziek op de achtergrond, een Pilsener op de voorgrond en enkele
krabben van een vuist groot als -stil- gezelschap)
PS: Ik denk dat ik er na enkele chille
strandweken mentaal klaar voor zal zijn om -eens terug in het binnenland- de
plaatselijke lekkernij -een erfenis uit het Inca-tijdperk- te proeven,
verorberen. Cavia! Daarover later meer.
PPS: Wegens gebrek aan een hostel
met Wi-Fi post ik enkele foto's rond kerst. Beloofd!
“Het beste wat je kan doen is alles vergeten wat je
ooit over Colombia gehoord hebt – vooral als de verteller er nog niet is
geweest. Hoewel Colombia decennia gedemoniseerd werd is het de dag van vandaag
een veilig, betaalbaar en ongelofelijk spannend reisdoel dat men probleemloos
verkennen kan.”
Dit zijn de eerste
woorden uit onze reisgids. Na bijna twee maanden Colombia kan ik deze enkel
beamen. Het was een fantastische eerste bestemming van onze trip in
Zuid-Amerika. Ondertussen schrijf ik vanuit Ecuador’s hoofdstad, Quito.
De laatste week in
Colombia hebben we verbracht in San Agustin en in Mocoa. In San Agustin werden
te voet, te paard en per jeep opgravingen uit lang vervlogen beschavingen bezocht.
Wat mij het meest zal bijblijven:
- - mijn
eerste ervaringen op het paard ‘Pirata’ en bij talloze pauzes genieten van
verse vruchtenshakes, berglandschap, galoperen, organische koffie en hier &
daar wat oude cultuur opsnuiven;
- - het
dansen, bier en Aguardiente drinken met de plaatselijke jeugd, tot de bar na
een politie-inval gesloten werd;
- - onze
hostel-eigenaar Humberto (postuur Danny De Vito) die buiten talloze normale excursies ook een
“secret-tour” in aanbieding had.
Mocoa dan, deze stad
wordt ook de poort tot de Amazone genoemd. Na verblijven bij parelwitte
stranden, in grootsteden, bergketens en dalen een ideale plaats om Colombia uit
te zwaaien. Met iemand uit Izegem en Beernem kwam ik er ook voor het eerst
Belgen tegen. In Mocoa hebben we vooral gezwommen in de rivier, in “natural
pools” bij watervallen en bezochten we “el fin del mundo”. Het einde van de
wereld bereikt men als men zich anderhalf uur een weg baant door de jungle, dan
stopt alles abrupt bij een grote waterval (80 m) en is er geen doorgaan meer
mogelijk. Mooi mooi mooi. Na drie dagen genieten van de natuur (en bij het
opstaan chillen in de hangmat met bananen in aanslag, wachtend op kleine
aapjes) was het tijd voor de andere kant van de medaille. Er is van daar namelijk
maar één weg richting grens: “el trampolin de la muerte”..
Deze route is
volgens onze reisgids een van de slechtste wegen van het continent. In een
vijftal uur legt men 100 kilometer af, gaat men over twee bergketens en ziet
men vlak naast zich telkens een afgrond van enkele honderden meter. Dit alles
terwijl men eigenlijk na elk uur de autovering zou mogen vervangen wegens
gebrek aan asfalt. In het begin deed ik het in mijn broek bij elk houten
kruisbeeld die we tegenkwamen maar na
dit halfuurtje onrust is het vooral genieten en herontdekken waarom ik deze
busreizen zo leuk vind. Het gevoel van onderweg te zijn, genieten van het zicht
op indrukwekkende bergen, dalen & wegen, wat lezen, muziek luisteren,
plannen maken voor de komende dagen,...I like!
Een overnachting in
het lelijke Pasto later staan we aan de grens aan te schuiven voor een nieuwe
stempel in ons passport. Bienvenido en Ecuador! Eerste stop hier is Otavalo
(2550m boven de zeespiegel), waar elke zaterdag een reusachtige markt
plaatsvindt. Niet enkel alle marktpleinen staan vol handwerk, groenten, fruit,
dieren, leder,...-kramen – en eten ! –, ook zo goed als elke zijstraat doet dan
dienst als marktplein. Verder bezochten we enkele kleine nabijgelegen dorpen,
een roofvogelreservaat en de laguna de Cuicocha (een groot meer op +3000m
hoogte, in de kraters van een vulkaan met enkel bergen en vulkanen errond).
Mijn eerste
indrukken van Ecuador zijn – ik val in herhaling, sorry – alvast zeer positief.
Het overgrote deel van de bevolking is – in tegenstelling tot de Colombianen –
indigeen. Kokette oude dames dragen mooie traditionele kleding, de mannen nog
steeds poncho’s en cowboyhoeden. De Andes-gebergten blijven prachtig
(jammergenoeg is het met momenten ook bibberen..). Het eten is lekker en vooral
gevarieerder als in Colombia, de gebakjes niet zo droog. Ik denk dat we
binnenkort de koude ontlopen en terug het strand opzoeken om te leren surfen
tijdens de kerstperiode. Meer, nieuwe of aangepaste indrukken volgen binnen een
weekje, als we hier wat langer zijn!
Geniet van de komende
kerst(markt)periode, hasta luego,
Kenneth
PS: Ecuadorianen
zijn zowaar nog kleiner als Colombianen. Schattig!
PPS: Waar het in
Colombia vanzelfsprekend was dat elk hostel een snelle Wifi-verbinding had is
dat hier helaas zeer traag of niet aanwezig.
PPPS: Mails beantwoord ik een dezer dagen, thanks alvast!
