La ciudad de la eterna primavera

Medellin, de stad van de eeuwige lente. Zo goed als elke dag van het jaar is het hier tussen de 19-28 graden op 1500m hoogte. I like. Veel toeristische bezienswaardigheden zijn hier niet, toch is het een plaats waar een stuk langer wil blijven dan pakweg twee dagen. Met zijn 2,2 miljoen inwoners is het leven op straat alomtegenwoordig en is het simpelweg geestig om verschillende gedeelten van de stad te voet te verkennen. Zo zijn er in het centrum niet veel straten die we nog niet gezien hebben.

Nu, we hebben hier toch iets meer gedaan als enkel rondslenteren en kijken. Medellin is de enige stad in Colombia met een metro-netwerk. En wat voor een. Zelfs als Europeaan die Franse, Engelse en Duitse metro’s gewoon is ben ik zeer onder de indruk van hoe goed deze hier in elkaar zit. Nooit moet men langer als vijf minuten wachten, doordat er maar twee lijnen zijn kan men haast niet op de verkeerde springen, een ticketje kost slechts 1800 pesos (= 77 cent) en als letterlijk hoogtepunt kan men aan twee uitzijden van de stad kostenloos overstappen in een kabelbaan die je meeneemt naar de top van de bergen. Dit geeft niet enkel een indrukwekkend uitzicht op de in het dal gelegen stad (groot, mo groot), het verbindt ook de arme buitenwijken met het centrum. Een andere zaak wat ik zeer de moeite vond was het Museo Antioquia (zowaar een museum). Om specifieker te zijn, de derde verdieping ervan. Die staat namelijk in het teken van Botero, levende legende in Colombia. Ik ben vooral fan van zijn dikke Jezus en ditto vrouwen & mannen. Hij maakt al zijn personages en voorwerpen naar eigen zeggen niet dik maar volumineus, dit om hen een sensuele touch te geven. Opmerkelijk, deze Botero-verdieping is permanent en élk kunstwerk is een cadeau geweest van de kunstenaar.

De stad is echter niet enkel bekend om zijn eeuwige lente en Botero. Naast deze heeft (had) Medellin nog een wereldberoemde telg: Pablo Escobar. We proberen al een week om een Pablo-Tour (drie uur durende trip door de stad waarbij men vertelt over het leven van deze criminele drugsbaron en daarbij stopt bij oa zijn graf, zijn geboortehuis, ...) maar het blijkt moeilijk te zijn, minibus vol = volgende dag opnieuw proberen. Hopelijk maandag. In gesprekken met Colombianen die in zijn tijdperk zijn opgegroeid kregen we al te horen dat men na zonsondergang niet meer buiten moest komen en dat geweerschoten schering en inslag waren.

Tenslotte probeerden we deze week nog enkele dagjes te genieten van de rust en de kalmte in Guatape (2u busrijden in de bergen verder) en San Rafael (nog een uurtje verder). Daar beklommen we la piedra de Guatape (of de Penol, een naburig dorpje dat zich deze gigantische steen ook toeeïgend). Het uizicht na het beklimmen van 740 trappen is fenomenaal. 360 graden meer, wouden en dorpjes. Guatape zelf ziet er nog meer uit als een sprookje dan Cartagena en we verbleven er bij het sympathiekste, sociaalste & warmste hostel ooit, mi casa Guatape. In San Rafael waren we de enige bezoekers. Er is dan ook buiten gepensioneerden die zitten op het plein niets te zien (of toch, goedkope empanadas – 20 eurocent – en gebakjes – 8 eurocent). Gezellig was het alleszins.

Terug in Guatape zijn we ook begonnen zelf te koken, eindelijk verse groentjes tussen alle calorie-bommen. Niettegenstaande probeer ik een dezer de Bandeja Paisa, de local dish uit Medellin bestaande uit soep, enkele soorten vlees, ei, bonen, rijst, banaan, aardappelen en met wat geluk ook een schijfje tomaat.

Straks staat een festival op het programma. Toevallig heb ik de website colombianpunk.com ontdekt en tot mijn grote verbazing gelezen dat dit weekend het “Festival international de punk hardcore de la familia para el mundo” plaatsvindt. Dit werd direct met stip genoteerd: el punk no es muerte! Zelfs niet in Colombia. Na het weekend volgt zeker een verslag.

Hou jullie goed en bedankt voor de verschillende reacties, ik probeer ze een dezer via mail te beantwoorden,

Kenneth

Twee maal zicht vanuit de kabelbaan.

El jardin botanico.

Botero.

Het te beklimmen monster plus zijn uitzicht.

Guatape.

Playa Blanca, waar de tijd even stilstond..

(Enkele foto's zijn bij deze en de eerste post toegevoegd ondertussen!)

Amigos y amigas en Belgica,

goed uitgerust door vier dagen Playa Blanca schrijf ik jullie vanuit onze derde stop: Medellin. Vanmorgen zijn we hier aangekomen na een ruim dertien uur durende busrit deze nacht. Eigenlijk ben ik - in tegenstelling tot andere busgenoten - best wel uitgeslapen. Meer beenruimte dan in het vliegtuig zowaar, en ik ben maximum twee uur wakker geweest. Enig nadeel: de airco stond de hele nacht volle bak aan, waardoor het ijskoud was. Gelukkig wisten we dat op voorhand en zo kwam mijn nieuwe RFCL-RCSB-sjaal een eerste maal goed van pas, thanks mates!

Vorige maandag hebben we 's morgensvroeg dus de boot genomen naar Playa Blanca. Natuurlijk mochten we de info aan de ticket-bali met een korrel zout nemen en ging de vaart niét rechtstreeks daarheen (2u). In de plaats daarvan zaten we op een regelrechte partyboot vol uit de bol gaande Colombianen (genre party-animatie uit een all-in hotel aan gelijk welke Spaanse Costa, inclusief BH's verzamelen en paaldansende mannen in vrouwenkleren, arrgh! - 't was verdikke 8u 's morgens). Had ik al vermeld dat Colombianen luid kunnen zijn? 

Deze partyboot maakte nog een omweg naar de Rosario eilanden (sommigen niet groter dan een huis - lees: villa), mooi om eens te zien, maar het hoefde niet per sé voor ons. Aan deze eilandjes aangekomen was ik vooral blij dat het stormweer zich ingeruild had voor een rustige zee en de daarbij horende opklarende lucht. Rechtsomkeer! Eindelijk. Rond 14u kwamen we dan aan op ons Playa Blanca, alwaar een visje klaarstond om opgegeten te worden. Dan was het hoog tijd om de kudde te verlaten.

Na de maaltijd zochten we onderkomst (deze party-boot-gekkerds blijven daar welgeteld twee uren, maaltijd inbegrepen) voor de volgende nachten. Die vonden we, op aanraden van Flo uit Duitsland bij "Hugo's Place". Hugo heeft hangmatten en privé-hutten. We gingen resoluut voor de goedkopere hangmat!.. Tot we de hutjes zagen.. En we een goede prijs afdwongen.. 

Onze eigen hut op het strand, maximum tien stappen van de zee verweidert. Deze luxe gunden we onszelf. Tenslotte waren we daar om te relaxen! Nu ja, luxe is ook een groot woord. "Douchen" moest men in de zee, en als het van Hugo afhangt is deze ook een gigantisch groot toillet. Anyway, al was het dan basic-luxe, het was vooral genieten. De eerste namiddag-avond daar bestond uit frisse duikjes in de Caribische oceaan, zonnen, lezen, happy-hours cocktails slurpen, sterren kijken en vroeg gaan slapen met het geruis van de golven in onze oren. Wat later kwam het geluid van stortregen daarbij (het is en blijft regenseizoen, totnogtoe - finger's crossed - heeft het enkel nog maar 's nachts geregend).

De komende dagen deden we vooral de daarnet opgesomde zaken (opstaan en na een halve minuut al in het verfrissende water zitten, oh ja!). Af en toe kwam daar nog eens een wandeling bij op het eenzame strand, wat socializen en ervaringen uitwisselen met de handvol andere backpackers daar. Door nachtelijk stormweer waren we genoodzaakt, al vonden we dit meer dan prima, er bestaan mindere oorden om in opgesloten te zitten, om nog een dag en nacht langer te blijven. Eigenlijk zou dit nog de mooiste dag worden daar. Aangezien er ook geen toeristenboot kwam waren er ook amper strand-verkopers te zien, het weer klaarde al in de morgen weer op en het werd zonniger dan ooit tevoren. Het leven stond letterlijk stil op Playa Blanca. Ik gok dat er zo'n 20 mensen in totaal aanwezig waren op een kilometerlang stuk strand. Toeristen en locals inbegrepen. Héérlijk!

Donderdagnamiddag verlieten we dit kleine paradijs, om na kort overleg in Cartagena te beslissen dat we vrijdagavond zouden doorreizen naar Medellin.

Deze avond probeer ik nog enkele foto's bij te voegen, nu is het tijd voor een korte siësta,

veel liefs,

Kenneth

PS: Een korte bedenking. Hoewel Colombiaanse koffie over de hele wereld beroemd is en het hier, samen met olie en tabak, tot de top drie van export-producten behoort is het toch zeer moeilijk om een lekkere koffie te vinden. Gezien de top-quality geëxporteerd wordt blijft er enkel nog tweede, derde-rangs koffie over. De Colombianen hebben daar iets op gevonden: tinto. 

Iets wat misschien omschreven kan worden als het buitenechtelijke neefje van koffie. Ik weet niet precies hoe ze dit maken, maar ik vermoed dat het gaat als volgt. Men neme een koffiefilter plus koffie die al vijf keer doorgelopen is. Men laat die nóg eens doorlopen. Men voegt dertig kilogram suiker toe om de smaak wat te verdoezelen. Men giet het goedje in een espresso-kopje. Men drinkt. Santé! 

Hoewel ik een grote koffie-fan (zonder suiker!) ben heb ik me tot mijn eigen verbazing al goed gewoond aan deze tinto.

PPS: Nog meer over dit goedje. Deze tinto is bij Colombianen ondertussen zo populair geworden, dat Colombia de tweederangs-koffie uit bijvoorbeeld Ecuador hierheen exporteerd. Dit lijkt mij toch een beetje een omgekeerde wereld.

PPPS: Red red wine van UB40 is hier een wereldhit. Hoor dit maar eens aan, binnenkort verovert deze groep misschien ook Europa! :-)

Foto's:

Zicht vauit onze bamboe-hut.

Playa Blanca

Vis bij zonsondergang.

¡Hola, Amèrica del Sur!

Buenos noches a todos!

Aangekomen in Colombia! Na een lange rit van circa achtentwintig uur hebben we onze intrede op het Zuid-Amerikaanse continent al dansend kunnen maken. Na vertrokken te zijn in Zaventem en met tussenstops in Frankfurt, Santa Domingo (Dom. Republiek) en Panama City zijn we zonder vertraging in Cartagena aangekomen. Groot was de vreugde bij het weerzien van onze bagage, alles is zowaar tot hier geraakt!

Na het vinden van een hostel was het hoog tijd ons wat te verfrissen. De douche - in dit geval een buis in de muur waar zo'n beetje water uit komt - moet een van de zaligste ooit geweest zijn die ik ooit genomen heb.

Daarna zijn we direct het oude stadscentrum van Cartagena gaan verkennen. Een stad als in een sprookje! Pittoreske kleine straatjes met huizen in koloniaalstijl, gezellige pleintjes, veel groen. Dit alles omrand door ferme stadsmuren. Het is genieten om hier rond te wandelen. Overal bieden mensen hun waren aan en tegelijkertijd is er van opdringerigheid geen sprake, een simpele "no gracias" volstaat om in rust verder te kunnen doen waar je mee bezig was.

Het bevalt me eigenlijk dat zowat alles wat men nodig heeft gekocht kàn worden op straat. Een kleine opsomming uit het ontelbare aanbod: kokosnoten, mango's, talloze empañadas - deegwaren gevuld met bvb kip, vers vruchtensap, ijsjes .. maar ook hoeden, bier, bananen, duizend gefrituurde lekkernijen, sigaretten (zelfs per stuk), water, brochetten, tinto (soort van koffie), thee, toeristenprullen, zoetigheden.. Elke dag proberen we alleszins enkele nieuwe dingen die we nog niet geproefd hadden. Op een bankje in het park zitten, verse kokosmelk uit een noot drinken, rondkijken naar de mensen en terwijl denken aan een ons nieuw, werkloze, leven waarbij we tijd, veel tijd hebben. Het kan slechter.

Dat Zuid-Amerikanen voetbalgek waren kon ik me al wel voorstellen. Vrijdag won Colombia in hun WK-kwalificatiewedstrijd van Paraguay met 3-0. Het alledaagse leven lag even stil gedurende de wedstrijd. De halve stad droeg het nationaal voetbaltruitje (zelfs een hond werd gespot in geel Colombia-shirt!), winkels werden gesloten en iedereen trok zich terug ergens in de buurt van een televisiescherm. Bars zaten stampvol, in achterbuurten werden schermen op straat geplaats waardoor iedereen samen voor hun land kon supporteren. Hoewel we slechts drie minuten van de match gezien te hebben, was het geluid rondom ons voldoende om te weten wat de eindstand was.

Na drie dagen hier te zijn is mijn eerste indruk over de locals alleszins positief. Colombianen zijn luid, maar zijn vooral ook vriendelijk en sympathiek. Je wordt spontaan aangesproken en de mensen maken graag een praatje - ondanks mijn wel zeer gebrekkige kennis van de Spaanse taal hebben ze het geduld te luisteren. Ze zijn hulpvaardig als ze zien dat je op zoek bent naar iets en het woord "amigo" neemt men graag in de mond.

In elk geval heb ik al een iets geleerd. Als iemand je aanspreekt met "hola amigo, cocaine?" betekent het niet "are you okay?" en moet ik dus niet meer "Si, muy bien - met opgestoken duim" antwoorden. Voor alle duidelijkheid, dit gaat over maximum 1 procent van de keren dat we aangesproken werden en lijkt me ook geen big topic in deze stad. Hoewel de vele agenten daar misschien wel iets mee te maken hebben.

Nog een belangrijke levensles heb ik van Inga geleerd: het verschil tussen het Zuid-Amerikaanse en Europese poep(je). Point proven wanneer een serveerster behoorlijk onhandig menukaarten op de grond smeet met.. haar achterwerk.

Morgenvroeg ruilen we de gezellige drukte van Cartagena in voor een Caribisch klein strand (Playa Blanca) waar men overnachten kan in hangmatten. De rust waarvoor we de reis op deze plaats begonnen hebben kan dan beginnen. Snorkelen, relaxen, lezen, lekker eten, drinken, muziek luisteren.. Ik kijk er al naar uit!

Veel liefs en een dikke kus aan jullie in ons Belgenlandje (voor sommigen in Duitsland) vanuit de Caraiben,

hasta luego!

Kenneth

PS: Zowel mijn Belgische als Duitse gsm werken niet hier, mail en skype is dus de enige manier om mij en/of Inga te bereiken.

PPS: Foto's volgen later, op dit moment een klein probleempje met de computer waardoor het uploaden nog niet lukt. Uitstel is geen afstel!

PPPS: Als je klikt op de "locatie" (tussen dit blog-bericht en de titel) kan je zien waar we zitten via googlemaps.

Foto's (klik om te vergroten):

Inga y Kenneth en ... Colombia!

Cartagena

Tinto in het park met de verkoper nog op de achtergrond.

In Bruges..

Hey ho!

Bij wijze van test een eerste berichtje op deze reis-blog. Het werken als ijsmaker in Düsseldorf behoort ondertussen tot de verleden tijd, koffers zijn gepakt en nu zijn we in Brugge om nog uitgebreid de tijd te nemen voor familie en vrienden. Nog vijf keer slapen en we kunnen vertrekken. Eerste bestemming wordt : Cartagena, Colombia!

Zuid-Amerika, het continent van - onder andere - Kumbia & tropipunk....