Veni, vidi.. vino!

Na onze prachtige maar ijskoude tijd in Potosi & Uyuni beslisten we om snel aangename temperaturen op te zoeken. We namen de nachtbus – zonder wegen, recht door de woestijn, op naar de warmte! Asap! – naar het 3000m boven de zeespiegel gelegen Tupiza. Vlak naast dit dorp ligt de “Valle Hermoso”. Ook al was ik nog nooit in het wilde westen, televisie & films leerden me dat het daar helemaal moet uitzien als in dit dal. Dit was dus de perfecte plaats om nog eens op de rug van een paard te springen en “yiehaa!” te roepen.

Na de coole uitstapjes in Bolivias Wild West schakelden we een versnelling lager tijdens ons afscheid aan dit land waar we bijna drie maanden rondtsjoolden.

Laatste stop tijdens deze afscheidstournee was Tarija. Enkele ingrediënten zorgden ervoor dat we er veel langer bleven als verwacht: het milde klimaat, wijn-bodega’s, een rustig hostel met een kotsfeertje & een goede keuken, gezellige medebewoners & trendy locals. Er werd gekookt (verse lasagne, zelfgemaakte pesto & eigen pizza’s – incl. deeg), uitgeslapen, getafeld en veel wijn gedegusteerd (nu ja, “degusteren”). Dit vaak samen met onze buren uit Düsseldorf. Time flies while havin’ wine.

Ondertussen zijn we sinds een kleine week aangekomen in ons laatste station op Zuid-Amerikaanse bodem: Argentinië. Eerste indruk: “zijn we terug in Europa?”.

Deze indruk kreeg ik toen we over de verlichte autosnelwegen cruisden voorbij modern uitziende tankstations, we overal warm water hadden en de winkelstraten er niet anders uitzagen als bij ons. Na goed een week weten we dat de Argentijn zeer open, spontaan&vriendelijk is, doch een moeilijk te verstaan dialect spreekt, het straatleven (ook ’s nachts & met de ganse familie) énorm is en dat ze er niet allemaal uitzien als de honderden Argentijnse hippies die we in de vorige vier landen onderweg ontmoetten. Tevens heb ik mijn eerste indruk al een update gegeven: ik vermoed dat Argentinië een coole mix wordt van South-American&Europeans best!

Daardoor is het natuurlijk ook wat duurder. Om totaal bankroet te vermijden probeerden we voor het eerst op lange afstand te liften, iets waar we tot dusver helaas niet succesvol mee waren. De aanhouder wint, dus misschien de volgende keer.. Een andere grote spaartip is het wisselen van geld op de zwarte markt. In de plaats van de officiële vijfenhalf pesos krijgt men er dan acht per dollar. Een wereld van verschil, laat ons hopen dat we niet al te vlug met valse briefjes opgezadeld worden door de geheimzinnige, fluisterende wisselaars..

Morgen zetten we onze eindspurt richting Buenos Aires verder. Dan trekken we naar Cafayate, een bekende wijnregio in’t noordwesten van het land. Als dat maar goed afloopt..

PS: Na twee dagen Salta, Argentinië zagen we eindelijk nog eens wat livepunk! De affiche on the street zag er in orde uit, de band "No es la idea" verrassend goed maar... een punkrock-club in design-stijl? Met tafels en stoelen voor het podium? Waar men niet mag roken en er geen droenke mensen rondlopen???

Tijd om warmere oorden op te zoeken..

4x wilde westen.

De perfécte picknick in Valle Hermoso.

Bodega Casa Vieja, Valle de la Concepcion.

Vol bewondering in de wijnkelder..

Eigen lasagne!

Eigen pizza!

Kohlberg, onze Boliviaanse lievelingswijn.

Helaas..

Eindelijk nog eens wat live-muziek!

2x Salta, Argentinië.

El Salar de Uyuni

Doordat ik geen twintig onderwerpen in 1 blogbericht wil smijten publiceer ik vandaag twee berichten. De eerste staat onder dit bericht: "the mountain that eats men alive"..

Na Potosí reisden we over een verbluffend goede weg verder naar Uyuni. Een stad die buiten ijskoud ook nog eens aartslelijk is. Ware het niet dat in de buurt de grootste zoutwoestijn ter wereld ligt, we hadden er nooit uitgestapt. Zoals elke goede toerist boekten we een drie-daagse trip naar “el Salar de Uyuni”. Met een oppervlakte van 12.000 vierkante meter en tien miljard ton zout staat die in de reisgidsen omschreven als hét highlight van Bolivië. Misschien wel van dit continent. Van andere reizigers hoorden we niets anders als avontuurlijke verhalen over dronken chauffeurs, kapotte jeeps en weinig eten. Eens zien..

Dag één: na een ijskoude douche bij temperaturen onder nul (verwarming? Vergeet het maar!) zijn we bereid en wachten vol ongeduld aan de straatrand op onze chauffeur. Met een uur vertraging komt ie ons lachend ophalen, heeft onze slaapzakken & proviand vergeten en is de ganse groep duidelijk niet in een al te goede stemming. Het kan enkel beter worden. En dat wordt het ook.

Een eerste stop is bij het treinen-kerkhof. Midden in de – helaas zeer vervuilde – woestijn staan enkele honderden oude treinwagons in een rijtje. Leuke plaats voor foto’s en ik voel me alsof ik in een groot speelplein rondloop & klim.

Dan volgt al snel het hoogtepunt, de zoutwoestijn. In alle windrichtingen is buiten de blauwe horizon maar één iets te zien: wit. Enthousiast trotseren we de koude om foto’s te maken. Zo iets zagen we in ons leven nog niet. Echt mooi. Zoals bij meer op deze trip valt er niet veel over te schrijven, de foto’s spreken voor zich.

’s Avonds komen we aan waar we de nacht zullen verbrengen: een zout-hotel aan de rand van de woestijn. Tafels, stoelen, bedden, vloer, enz.. Alles is gemaakt van zout.

Dag twee: daar waar ik me tijdens dag 1 al afvroeg of ik het überhaupt had uitgehouden zonder mijn last minute aangekochte thermische onderbroek wordt het eigenlijk enkel nóg kouder. Wegens gebrek aan professionele uitrusting trekken we gewoon alles aan wat we hebben. Kousenbroek, normale broek, tien paar sokken, twee shirts, drie pullovers, sjaal, een jas, muts, etc. Werkelijk alles. Toch blijft het bibberen. 

Gelukkig verbrengen we het grootste deel van de dag in de jeep. Daar is er tenminste geen wind. Daarenboven is het zicht die we krijgen fe-no-me-maal. We cruisen – balancerend tussen Bolivië & Chili – over 5000m hoge bergpassen, zien sneeuwbedekte vulkanen, gekleurde meren en bizarre rotsformaties. We krijgen uitzichten waar zelfs na negen maanden reizen mijn broek van afzakt. Jammer van de koude..

Als de avond valt komen we aan bij een hostel, amper die naam waardig. Binnen is het misschien nog kouder als buiten en we proberen ons te verwarmen met wat rode wijn. Daarbij spelen we poker met onze nieuwe mates en troggel ik bij allen geld uit de zakken. Iets wat sommigen wat kribbelig maakt, omdat ik nog niet eens alle regels van dit ingewikkelde spel onder de knie heb.

Dag drie: Door prachtige natuurfenomenen tuffen we rustig terug naar Uyuni. Als enige personen ter wereld kregen we géén autopech tijdens deze route. Ik ben er niet rouwig om dat we tot de uitzondering die de regel bevestigt behoorden. In elk geval kregen we buiten de koude ook nog eens een van de hoogtepunten van onze ganse reis voorgeschoteld. De reisgids had niet overdreven.

Uyuni.

3x Cementerio del trens.

Typisch artesania-standje met altijd dezelfde waren.

11x el Salar de Uyuni.

Het eerste zouthotel.

6x bergpassen.

Inga's ajuinen-systeem.

3x schilderij. Met flamengo's op 5000m hoogte.

?

Arbol de piedra.

2x laguna colorado.

4x "Dali"-woestijn.