(Blog inhaalmanoeuvre deel V – begin maart ‘14)
In Byron Bay vonden we twee weken lang een plaatsje voor
onze tent in het Australische hippie-paradijs “the Arts Factory”. Een plaats om
te blijven, direct bij aankomst voelt men zich al op zijn gemak &
welgekomen. Onze camping is een dorpje op zich en er heerst een open
festivalsfeertje. Gezien de staat & inrichting van vele grote tenten
(matrassen, kasten, zetels, surfboards) wonen de meesten hier een stuk langer
dan wij. Er is veel te doen, waardoor we niet zelden gewoon een dag in de “factory”
verbrengen. We kunnen chillen aan het zwembad, in’t café of in de hangmatten.
Sporten aan de pingpongtafel, in het zwembad, op het volleybalveld of bij de biljarttafels.
Groenten oogsten kan men op een van de vele hectares land, in ruil voor wat
onkruid wieden. Als men alsnog niet weet wat gedaan, dan sluit men zich gewoon
aan bij een van de tal- en kostenloze workshops: we trommelen naar hartelust op
de Djembee, leren survival-technieken en alles mogelijke over planten&bomen
bij de “bushtucker-walk”, maken onze eigen arm- en voetbandjes uit palmbladen,
enzovoort. Enzoverder.
‘s Avonds zijn er talent-shows, concerten, barbie’s en
quiznights. Als er niets te doen is jammen er altijd wel een hoop hippies met
hun vele instrumenten in de camping-community waar men meezingt, goedkope wijn
drinkt of op een djembee tekeer gaat.
Korter samengevat: het verschil met de acociale,
overbevolkte & stressige hostels in de grootsteden kan niet groter zijn. De
agressieve, dronke idioten maken plaats voor vrolijke hippies op blote voeten.
De drinkspelletjes worden vervangen door lezende enkele lezers, schakende duo’s,
knutselende trio’s & musicerende quatro’s. En plus lijkt de moderne hippie
gedisciplineerd aan de anderen te denken die ‘s nachts proberen te slapen. Een
verademing!
 |
| 4x the Arts Factory. |
 |
| Djembe met Albert. |
 |
| Knutselen met Inga. |
 |
| Opvallend: in een hippie-dorp gaat men blootsvoets door het leven. Vandaar dit, de "lost shoes"-box. |
 |
| Jammin'.. |
Ondanks ons gezellige community-leven wijden we nog een groot
deel van onze kostbare tijd aan wat we in Ecuador voor het eerst probeerden:
surfen. Zonder overdrijven is surfen met afstand de frustrerendste sport waar
ik ooit aan begon (dit geldt ook voor Inga & Anita). We staan vol
schrammen, deuken & barsten. Elke spier in mijn lichaam doet pijn en succes..
blijft een lange, zeer lange tijd uit. Soit, no way back, we willen dit land
niet verlaten als dummies en zijn gemotiveerd op z’n minst een amateur te
worden. Na drie frustrerende dagen komen Inga&ik op het grandiose idee een
ander strand te proberen. Een spot met kleinere, langzame & lang
uitgestrekte golven. Guess what? Op onverklaarbare wijze glijd ik mee, sta ik
plots op mijn board en val niet onmiddellijk weer in het water. Ongelofelijkm
maar waar. Surf ik op een golf? Oke, een kleintje. Een tragen. Maar hey! Een golf..
Spontane gelukschromosomen overmeesteren me. En guess what? Bij Inga gaat het
er identiek aan toe! (dit gezegd zijnde, er is nog heel wat surfwerk aan de
winkel, maar de motivatie kreeg een extreme boost!)
 |
| The surfer's code. |
 |
| Onze eerste mini-succesjes! |
Jammergenoeg is Byron Bay ook de plaats waar we veel vroeger
als verwacht afscheid moeten nemen van Anita. Zij moet wegens een knap
tijdsschema enkele versnellingen hoger schakelen terwijl wij hier nog wat
blijven. Dju. Nu kan ik Inga niet meer overstemmen met onze keus voor
Chocolade, en heb ik niemand meer om hacky sack mee te spelen.. ‘t Ga je goed,
Anita!
 |
| Hacky sack met Anita! |
De Australische oostkust is niet enkel wondermooi. Ze wordt
ook extreem overlopen. Bezoeken aan hoofdattracties moet men weken voordien
boeken, of ‘t feesje gaat niet door. Dit spreekt onze filosofie van spontaan,
ongepland, vandaag-op-morgen-reizen serieus tegen, maar we hebben geen andere
keus. Highlights als Whitsundays (4weken vooraf boeken) en Fraser Island (2
weken) kunnen we onmogelijk ongezien laten. Daarom reizen we nu, voor het eerst
in ruim anderhalf jaar, met een ingevulde agenda op zak..
PS: Dat je het Australische wildlife niet altijd moet zoeken
bewijst volgende anekdote van op het strand:
Vlak naast enkele rotsen vinden we met ons
tweetjes een mooi plaatsje voor een siesta. Tussen bos & strand is er wat
schaduw, de perfecte plaats om vredig&verliefd in te dommelen. Tot een
jonge vrouw ons angstig aanmaant om op te staan. En om plaats te maken. Voor
die twee meter lange bruine slang, die vlak naast kruipt. Slik. Soit, eens het
beesje verdwijnt onder enkele stenen is er voor ons geen reden meer om onze goede
plaatsje in de schaduw te verlaten. Als Inga met haar board uit het water komt
ziet ze echter een groep rond mij staan. Een dude maakt me net wakker met de
woorden: “Excuse me, would you mind getting up for the dragon?”. ‘Course not!
The dragon bleek een anderhalve meter grote varaan te zijn. Jep, we’re in
Australia!
 |
| 3x het mooie Byron Bay. |
 |
| Bicycle race, of eerder helaasheid der dingen? Naakte hippie betoging! |
