Ergens onderweg..: El Shuar - Hombre naturaleza

Voordien we aan onze tocht in de jungle begonnen vonden we online enkele quotes van ex-volunteers. Verdomd positief en bijzonder ongenuanceerd klonken ze als “This was AMAZING”, “This was, no doubt, the time of my life!” en “This is what life is about, something spectacular that forever changed me and the person I thought I was”. Lachend met deze berichten stappen we in de bus naar ’t hol van Pluto. Alwaar de ontnuchtering al snel volgt..

Uitstappen doen we aan “kilometerpaal 48”, waar we al snel de hut van onze contactpersonen vinden. Na een korte kennismaking krijgen we te horen dat we net op tijd komen voor het middagmaal, vissoep! Hongerig gaan we aan tafel zitten en krijgen een slijmerige bananenbrei met twintig gram vis erin verstopt, kookbananen en bananensap. Zelfs ik, als alleseter, heb grote moeite deze “soep” uit beleefdheid naar binnen te werken. Een avondmaal later leerden we al vijf bananenrecepten kennen in twee maaltijden. Plannen werden al gesmeed om uit te breken..

Hoewel de Shuar’s vooral bekend staan wegen hun “shrunken heads” (zie foto’s) doen ze eigenlijk geen vlieg kwaad. Het zijn echte lolbroeken (“bwoaah, in de laatste vijf jaar werden hier nogmaar twee toeristen gedood door een tijger”) en zijn verschrikkelijk vriendelijk. Daardoor wordt het enkel beter en krijgen we als programma een leuke mix uit het leren kennen van de jungle, de Shuar-cultuur en een beetje arbeid.

Het werken lijkt op het eerste gezicht cool. We ontdoen met vers geslijpte macheten de bananenplantages van twee-meter-hoog-onkruid. Op het tweede gezicht beginnen kleine insecten mij levend op te eten als ik hun huizen wegkap. Op het derde gezicht kappen we verder alsof we in de douche staan terwijl het bakken uit de lucht regent. Van stoppen geen sprake en ik vraag me af of dat echt nodig is hier. Even later nuttigen we ons middagmaal – bestaande uit kookbanaan, zoete banaan en yuca – en weten we het antwoord.. Andere opdrachten waren het planten van guava, visjes vangen die later op ons bord kwamen, hout slepen voor een nieuwe jungle-hut en hout sprokkelen voor het kampvuur.

De Shuar-cultuur leerden we beetje bij beetje kennen. We bezochten hun school, speelden straatvoetbal (eindelijk!), keken toe hoe artesania’s gemaakt worden, hoorden traditionele live-muziek rond het kampvuur en luisterden vol spanning naar oude mythes en historia’s.

Hoogtepunt was een tweedaagse trip enkele uren dieper in het oerwoud om daar de nacht op een houten vloer te verbrengen, downhill te klimmen om te kunnen douchen in de waterval, te eten met zicht op oerwoud zover het oog reikt (onze gids vertelde op onze vraag of daar ook mensen zijn dat dat je reinste zelfmoord zou betekenen) en in het pikdonker hetzelfde dal meermaals te zien opblinken door de bliksem of door kleine gloeiwormpjes..

Tijdens onze vele wandelingen in de jungle (helaas geen wegen voor een jeep) leerden we veel over medicinale krachten van planten en bomen (bij wonden en beten smeerden we die lustig in met “sangre de dragon”), we aten kleine insectenlarven, en leerden het feit dat wij vlug naar de winkel kunnen als we iets willen nog iets meer appreciëren. Want hoe mooi en romantisch het ook klinkt om Autak te leven (enkel eten wat men aanplanten of vinden kan in het woud), gevarieerd is het niet en zo’n stuk chocolade werd zeker gemist.

Na enkele dagen terug in het stadsleven te zijn jeuken mijn armen nog na van de vele kleine – verder onschuldige – insectenbeten. In het oerwoud ben je nooit alleen. Krabbend kijk ik terug op een leuke en interessante ervaring, al vind ik het zeker niet erg dat ik geen Mowgli ben en heeft deze week mij en de persoon die ik was niet veranderd. J

Ondertussen schrijf ik jullie voor het laatst vanuit Ecuador. Overmorgen gaat het via Loja in een eindspurt richting Peru, het land van de Inca-overblijfselen, lama’s en – nog meer – cavia’s aan’t spit.