La Vendimia

Na onze weken wijn & spelen is het terug tijd voor het serieuze werk. We zitten namelijk weer in de bergen. Van het regenseizoen hebben we tot nog toe niets gemerkt. Duimen maar dat het zo blijft! Vanuit Ica zijn we op weg naar Cuzco/Aguas Calientes, om van daaruit de Machu Picchu te gaan bezichtigen. Door de lange busreizen, mooie bergritten, leuke Andendorpjes & het lekkere eten maken we nog enkele tussenstops: Ayacucho, Andahuaylas en Abancay.

Tijdens de wijnfeesten logeerden we in een Guest House. De eigenaar Luis ontving vroeger CouchSurfers, omdat wij aangemeld zijn bij CouchSurfing.org kregen we een kamer bij hem aan onze eigen maximumprijs, de helft van zijn normale prijs. Zo konden we na vijf maanden reizen eens enkele dagen in luxe wonen, zonder ons budget te overschrijden. Zalig! Onze ventilator had bijvoorbeeld afstandbediening. Gracias amigo! We werden naar verschillende bodega’s meegenomen om wijngaarden te bezichtigen, delen van de wijnproductie te bekijken en natuurlijk ook om lustig wijn en pisco te proeven. ’s Avonds zagen we onder andere Miss Vendimia wijn stampen (helaas mochten we enkel toekijken) en op het grote centrale festivalterrein werden de magen gevuld met lekker eten, druiven en af & toe een slokje wijn..

We hebben uiteraard niet enkel gedronken in Ica. Luis nam ons nog mee naar zijn oma’s boomgaarden. Een kleine, schattige oude vrouw liet ons zeven verschillende soorten mango’s proeven. Ook versgeplukte vijgen, avocado’s en druiven waren ons deel. Luis’ Abuela benadrukte dat we al-tijd welgekomen zijn. Mooi. Een vijftal kilometer van Ica ligt Huacachina, die er meer uitziet als een oase in de woestijn. Daar stond ik voor het eerst op een sandboard. Echt waar, vetjes! Jammer dat ik nooit heb leren snowboarden.. Da’s voor later!

Ondertussen zijn we zoals eerder vermeld terug in de bergen. Ayacucho heeft heel wat gelijkenissen met Brugge. Het stadscentrum is oud & mooi, er zijn nog meer kerken als restaurants en het is hier verdomd gezellig rondkuieren. Hoewel er buiten koloniaalhuizen en uitzichtspunten vanop de omringende bergen niet zo veel te zien is. Soms stoot men echter toevallig op iets interessants. Zoals deze morgen toen we het kleine, afgelegen museo de la memoria ontdekten. Ayacucho was van begin jaren ’80 tot midden jaren ’90 het decor voor grote slachten tussen guerilla en militairen. Indigene boeren en gewone burgers, die zich tussen twee vuren bevonden, waren de eigenlijke slachtoffers. Zowel het ‘Sendero Luminoso’ als de militairen/politie hebben duizenden doden op hun geweten. Tot op de dag van vandaag worden vermiste zonen, vaders, broers .. gezocht. Het museo de la memoria is opgericht door een groepering van vrouwen die alleen achterbleven, en vertelt een stuk tragische, zeer recente geschiedenis van deze stad..

Morgen staat een nieuwe dag busreizen op het programma. De weg tussen Ayacucho en Andahuaylas is amper 150-200km lang. Gebrek aan wegen en het reizen in de Andes heeft als resultaat dat we daarvoor toch 7 à 9 uur zullen onderweg zijn. Comfortabel klinkt het niet, mooi daarentegen wordt het waarschijnlijk wel.

Het feit dat ik een Belg ben maakt ons leven trouwens wat makkelijker in Perú. Talen buiten beschouwing gelaten. De manier van bedelen in dit land is socialer dan op andere plaatsen. Meerdere keren per dag word je aangesproken met “Alemania? Francia? Inglaterra? ...”. Als Inga dan “Alemania” antwoordt volgt een opsomming van dertig steden, waarin uiteraard familieleden van de persoon in kwestie wonen. Die persoon bewijst dat dan door enkele standaardzinnen in’t Duits af te ratelen alvorens geld te vragen. Als ik “Belgica” antwoord staan ze met hun mond vol tanden en kunnen we rustig, zonder onbeleefd te moeten zijn, wegwandelen. Vive la Belgique!

Wijngaarden all around in Ica.

Mango's ook. Heerlijk!

3x sandboarden.

Wijngaarden.

Wijnstampen.

Wijn proeven :-)..

3x het bijzondere Ayacucho.