Volgens velen, waaronder locals maar bijvoorbeeld ook onze reisgids, is Lombok zoals Bali veertig jaar geleden. Al bij aanmeren kan men er zich iets bij voorstellen, op het eerste zicht lijkt het ontoeristischer, chaotischer, armer en minder opgeruimd als buurman, mr. Perfect, Bali.
Eerst gaan we richting hoofdstad Mataram. Vooral omdat we hier ons 30-dagen-Visum willen verlengen. Buiten wat bureaucratische rompslomp verwachten we ons aan geen problemen. Fout gedacht.. De ambtenaren in PNG stelden ons de verkeerde papieren op, “non-extentable” luidt het vonnis nu. We moeten weg uit Indonesië en d’r is niets aan te doen. Onze plannen voor de komende twee maanden moeten we even opbergen en de koers veranderen. Nog dezelfde dag boeken we een vlucht naar Kuala Lumpur (Malaysia) en delen de volgende twee weken op Lombok in als vakantie. Uit principe. En ook een klein beetje omdat we, na het vieren van ons tweejarig reisjubileum, de mening zijn dat we het verdiend hebben.
Het gaat verder richting de Gili eilandjes. Waarschijnlijk is dit de enige bestemming waarbij we ons Bali-tempo nog een versnelling lager kunnen zetten. We beslissen ons te settelen op Gili Meno, kleinste & rustigste van de drie Gili’s op een boogscheut van Lombok. Van een eenzame-eiland-ervaring à la Robinson Crusoe, waarvan we hoorden, kan geen sprake zijn. Ontoeristisch is het niét, laat dat duidelijk zijn. Wondermooi is het echter des te meer. Bijna de helft van de kust is dan wel met (bamboe-) bungalows & restaurants volgebouwd, toch heerst een ontspannend & gezellig sfeertje aan zeer paradijselijke stranden. Effectief: we steken hier nóg minder uit als in Ubud. Onze hoofdactiviteit is rondhangen in de (restaurant-tafel-) hutten met zicht op zee& strand. We drinken kokos-shakes, bestellen lekker eten, lezen de kilo’s boeken uit onze rugzak en plonsen nu & dan ter verfrissing in’t water of gaan een uurtje snorkelen. Vlak aan de kust is de mooie koralen-onderwaterwereld al te vinden, dus zonder veel moeite zien we grote schildpadden, grote scholen visjes en grote kleurrijke vissen. "Bwoaah, we stellen’t goed!”.
Het afscheid valt wederom zwaar, maar we willen minstens nog een stukje van Lombok’s Zuidkust verkennen. Daar er in dit gebied amper openbaar vervoer rijdt huren we boven op onze kamer (6 euro per dag voor 2 personen) nog een brommertje (3 euro per dag) waarmee we tijdens de volgende dagen de kustwegen berijden. Opnieuw worden we positief verrast. De ganse Zuidkust is werkelijk prachtig, misschien zelfs één van de mooiste kusten die we tot nu toe zagen. We rijden voorbij aan rijst- en watermeloenvelden waar vlijtig wordt gewerkt, zien eenzame baaien, eten stukjes vis in kleine vissersdorpjes, worden opgehouden door kuddes waterbuffalo’s op zoek naar water en we rijden de steile wegen hoog om verbluffende uitzichten te zien. Vermoedelijk duurt het niet al te lang meer voor de toeristen-industrie hier op volle toeren draait, doch momenteel is het nog wonderbaarlijk onbebouwd& eenzaam.
Toevallig ontdekken we vijftien kilometer van Kuta Lombok, waar we wonen, de perfecte baai om onze surf-skills te verbeteren. Veel kan ik er niet over kwijt. Inga heeft mijn amateurpad verlaten, zij doet het écht goed! Ik houd er echter meer builen & blutsen dan surfplezier aan over. Mocht er zich in’t Brugse iemand geroepen voelen om me eens wat lessen te geven, gelieve me te contacteren via e-mail!
Bali & Lombok zijn zonder twijfel twee perfecte vakantie-oorden om zich te ontspannen. De enige ergernis waarop we zijn gestoten zijn de hardnekkige verkopers van steeds dezelfde sarongs, massages & souvenirs. Net als de kraaiende hanen naast het venster bij zonsopgang. Achja. Daarmee kan men leven. Wij alleszins!
 |
| Leve Cercle! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten