Eigenlijk wilden we enkel en alleen snel geld afhalen en
rustig ontbijten.. en raakten nog niet eens op de straat zonder een eerste
lading ijskoud water over ons te krijgen. Enkele kinderen hadden zich in de
ingang van ons guesthouse verzameld en er is geen ontkomen aan. Gelijkaardig
gaat het er de volgende vier dagen aan toe. Buitenlander zijn verhoedt je niet
van de ontelbare water-aanvallen. In tegendeel – hoe meer je opvalt, deste meer
water je aantrekt. Iedereen doet mee: van kleinkind tot grootouders, niemand
blijft droog. Het huis verlaten zonder douche te krijgen is onmogelijk.
Daar zijn we dus alweer! (excuus voor de vertraging van m'n berichten altijd) Stipt op tijd voor het "Thingyan" (waterfestival) zijn we opnieuw in Yangon. We bezoeken nog eens onze punkvrienden en een dag later viert Myanmar het boeddhistische nieuwjaar. Dit gaat er voornamelijk over elkaar emmers vol water over het hoofd te kippen, permanent kletsnat te zijn en leute zonder stoppen te makken. We bevinden ons daarbij in de warmste tijd van’t jaar. Bij temperaturen
van over 40 graden is een verfrissing meer dan welgekomen en aan het gevoel
permanent kleddernat te zijn went men snel.
Het zicht dat de straten van Yangon ons biedt is goddelijk.
In elke ingang, op elke hoek, voor elk winkeltje staan teams die uit grote
tonnen water over alle voorbijgangers gieten. De professionelere onder ons zijn
met lange tuinslangen uitgerust. Ook transportmiddelen krijgen geen
vrijgeleide. Brommertjes treft men de ganse tijd en waterstralen die IN bussen
of taxi’s belanden bieden extra success en plezier.
Zal dit werkelijk vier dagen lang aanhouden? Nou en of. Dag
na dag wordt het zowaar nog gekker!
Het belangrijkste accessoire tijdens het festival is het
waterdichte tasje die elke paar meter verkocht worden en aan iedereen’s hals
hangt. Het is dan ook de enige kans om met ongeschonden gsm’s, geld en
sigaretten thuis te komen.
Dan zijn er nog de vele party-straten.. Verschillende
hoofdwegen in en rond Yangon staan vol grote tribunes, waar de techno-muziek
luid uit de boksen galmt. Daarop staan honderden mensen samengekropt, alle
feestend met een tuinslang in de hand. Ze spuiten onophoudelijk alle
(feestende!) voorbijgangers en trucks nat. Kletsnat. Het water wordt
rechtstreeks uit de erachter liggende (en redelijk vervuilde) grote vijver
getankt, waarvan de waterstand zienderogen lager wordt.
Hoewel de muziek verschrikkelijk is verbrengen we vele
euforische uren springend, danzend en in de menigte party-people opgaand voor
de vele tribunes. Van boven pletst water uit 1000 douches over ons heen en onze
voeten staan enkeldiep in het water. Schitterend. In eindeloze files rijden
party-trucks de straten op & af en op hun laadbak vindt men eveneens niets
anders terug als dansende, natte, vrolijk vierende mensen.
Er heerst een sfeer die zich amper in woorden laat
beschrijven en ook na lang nadenken ben ik er zeker van dat ik nog nooit iets
vergelijkbares meemaakte. De mensen zijn zo absoluut gelukkig en vrolijk zoals
men dat maar zelden beleeft. Deze vrolijkheid zuigt ons op, zodat we elke
morgen in record tempo al in allerbeste party-mood zijn. Dit is misschien wel
de gekste, uitgelatenste, coolste en leutigste party’s uit mijn leven – en dat
in een anders eerder terughoudend land als Myanmar, dat nog niet zo lang
geleden van de rest van de wereld afgesloten was. Ongelofelijk.
Al seen paar van de weinige buitenlanders in het middelpunt
van dit gebeuren, verheugt iedereen zich extra over ons bezoek. “Are you happy?”
worden we constant van alle mogelijke vreemde mensen gevraagd. Gelukkig zijn is
(naast het duidelijk wat verwaarloosde religieuze aspect) duidelijk het
hoofddoel tijdens deze dagen. “We’re very, very happy, thank you!” kunnen we na
duizend maal nog steeds met de diepste overtuiging over onze lippen krijgen.
Een eigen party-truck hebben we natuurlijk niet, stellen echter
snel vast dat we als buitenlander meer dan welgekomen zijn op deze van de
locals. We liften van tribune naar tribune, delen drank en maken nieuwe
vrienden. Dagenlang. Na deze periode zijn we er rotsvast van overtuigd, dat voor
dit waterfestival op zich het al de moeite waard loonde terug te keren naar
Myanmar.
De keerzijde van de medaille: ook bij een happy happy
festival als deze wordt men met de onvoorstelbare onkunde van een duidelijk
domme regering geconfronteerd. Opgelet. Ter PREVENTIE van zedenmisdrijven heeft
de regering voor de duur van het festival de verkoop van voorbehoedsmiddelen
VERBODEN. Serieus.
 |
| Met de naderende komst van KFC ligt de weg voor multinationals helaas open.. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten