Iets vroeger dan me lief is verlaten we de Volta-Regio alweer en spoeden ons naar Ghana’s hoofdstad, Accra. Reden van deze versnelling is het jaarlijkse Chale Wote Festival, het grootste en naar eigen zeggen enige Street Art Festival in West-Afrika. Twee dagen worden we ondergedompeld in een kleurrijke mix van allerlei kunstvormen.
Een programmagids vinden we niet dus lopen we kriskras door de straten en laten ons zowel door ons buikgevoel als door de massa leiden. Als een spons zuigen we alles op wat rond ons heen gebeurt, staat, ligt of hangt. Het geweld dat zijn toevlucht op de straten vindt lijkt eindeloos: verkleedde fantasiefiguren, bont geschilderde lichamen en in traditionele klederdracht gehulde mensen. Daartussen tonen heuse BMX-troepen hun kunstjes op twee wielen, acrobaten verbuigen hun elastische beenderen en trommelgroepen geven badend in het zweet urenlang het beste van zichzelf. Op het grote podium spelen tot een gat in de nacht dans- en muziekgroepen. Overal in Jamestown vinden we filmvoorstellingen, lezingen en (helaas elektronische) parties.
In de ruïnes van koloniale slavenkastelen zijn de voormalige gevangeniscellen het decor voor hedendaagse tentoonstellingen, kritische betogen en installaties.
Dan is er natuurlijk ook nog het oorspronkelijke doel en paradepaardje van het festival: straatartiesten maken live nieuwe pareltjes op wand & doek. Het epicentrum is een binnenkoer met hoge wanden, die in de laatste weken 360° werd bespoten. Chapeau.
Jedoch. Geen laaiend enthousiasme zonder puntjes van kritiek. Jamestown heeft een lange geschiedenis als bastion der gevechtssporten, iets wat de vele boksclubs aantonen. Tot zover ok. Niet grappig vinden we de kleine boksertjes, die elkaar zonder bescherming en klaarblijkelijk ook zonder technische kennis, doelloos in elkaar slaan zodat zij of hun oudere broertjes wat zakgeld kunnen verdienen. Beschilderde reuzenschildpadden die voor het vermaak van de massa aan een leiband door de straat getrokken worden vinden we evenmin grappig.
Hoedanook is Chale Wote een zeer cool, uniek en gratis festival.
Het valt echter direct op dat we met Ghana (na overwegend islamistische landen) terug op christelijk pad zijn gaan lopen. Terwijl de katholieke kerk bij ons thuis telkens minder zieltjes kan beg(k)eren, zijn de missionarissen in Ghana duidelijk duurzaam te werk gegaan. Vooral in het zuiden blijkt de gemiddelde Ghanees een overtuigd christen te zijn. Religie en kerk zijn een belangrijk bestanddeel van het dagelijkse leven waar we ook als verstokte atheïsten niet naast kunnen kijken.
Veel bedrijven vinden voor hun naam bijvoorbeeld inspiratie in de bijbel. Die zijn bijwijlen zo absurd dat ze telkens weer een glimlach op ons gezicht toveren en we ze op den duur zijn beginnen noteren. Onderstaande lijst is het beste uit onze verzameling:
"Gods way construction work"
"By his grace and mercy enterprise"
"Divine phones"
"I shall not die enterprise"
"God is king canteen"
"Still belief and hope boutique"
"I am blessed unisex boutique"
"Sweet Jesus Agro Chemicals"
"Jehova is my refuge fashion home"
"God’s time barber shop"
"God knows enterprise plastic dealer"
"Surely, goodness & mercy pressing shop"
Maar er is nog meer. In de lokale bussen wordt voor vertrek een vrijwilliger aangeduid die het gebed voor alle reizigers uitspreekt. Mensen dragen vol trots kledij waar het opschrift van hun kerkgroep op gedrukt staat, op openbare plaatsen lezen mensen de bijbel en in het weekend worden uitstapjes met de kerkgemeenschap georganiseerd. Dagelijks vinden achter gesloten deuren of open-air catecheses en godsdiensten plaats. Tot op de openbare stranden toe.
Hoewel we genoeg over het luide volume van de moskeeën gevloekt hebben, zetten ze er hier nog een tandje bij. De Ghanese kerken spelen Champions League op vlak van geluidsoverlast. Er wordt met zo’n agressief-schrijende stem geprdikt dat het ons meer aan een horrorfilm dan aan een vrolijke boodschap herinnert. Moest ik niet beter weten, ik zou er prat op gaan dat deze priesters van de duivel bezeten zijn. Om er zeker van te zijn dat zo veel mogelijk potentiële zieltjes de zogenaamde boodschap van God kunnen horen worden deze woedende woordenwisselingen via een luidspreker versterkt en in de straten gestuurd. Let there be sound.
Wanneer het niet de preacherman is die ons uit onze slaap houdt (want vergis je niet, ze gaan gerust zes uur aan een stuk door, tot lang na middernacht), dan is het wel de luide muziek van 1 van de vele bars. Ook hier luidt het motto: hoe luider, des te beter. Dat de kwaliteit van de luidsprekers barslecht is doet er ook hier geen zier toe, zodat het geluid uiteindelijk eerder een zenuwslopend geknars wordt. Niet zelden galmt het in ganse buurten tot in de vroege uurtjes, hoewel er maar twee man en een paardenkop in de bar aanwezig is. Ik party iedereen party.
Deze mix uit predikers, muziek en vroeg schrijende mensen die 24/7 doorgaat voert tot een slaaptekort die ons gedemotiveerd, gefrustreerd en tenslotte ook agressief maakt. Op het eerste zicht lijkt niemand buiten ons er zich aan te storen. Overdag zien we echter veel mensen dutjes doen in de schaduw, zoals bijvoorbeeld de vermeldenswaardige flik die (in dienst & uniform) een tukje deed op het voetpad. Zou ook hij verlangen naar het recht op rust?
Dit slaaptekort zorgt er alleszins voor dat we ons ook aan andere dingen ergeren en ons geduld serieus op de proef gesteld wordt. Waarom moeten we een halve dag in het postkantoor doorbrengen vooraleer we erin slagen een pakket naar huis te sturen? Hoe komt het, dat we onze bankkaart systematisch in 15 automaten moeten steken voor er eentje geld uitspuwt? Waarom denkt élke shopkeeper dat wisselgeld vanzelf zal komen? Ik dacht dat ik een onbezorgde wereldburger was. Open voor alles. Misschien ben ik toch burgerlijker dan ik dacht.
 |
| Doodsprentjes langs Ghanese wegen.. |
 |
| 60% van de wereldproductie cacao vindt plaats in Ghana & Ivoorkust |
 |
| Voorlopig afscheid van onze strandvakanties |
 |
| "Droomstrand" achter de coulisse, enkele honderd meter verder. |
 |
| Zoals in vele West-Afrikaanse landen geldt ook in Ghana het openbare rookverbod. |
In Ghana nemen we ook afscheid van het plan om verder over de landsgrenzen te reizen. Landen als Nigeria en DR Congo liggen in't verschiet, waarvan de visas niet enkel moeilijk te verkrijgen, maar ook nog eens waanzinnig duur zijn. Smijt daarbovenop nog eens de onvoorspelbare veiligheidssituatie en het werd ons na weken overleg duidelijk dat we het roer omgooien.
Doordat we totnogtoe maar een klein deel van dit grote continent leerden kennen besluiten we van kant te veranderen en te vliegen naar het oosten. Rwanda wordt onze eerste bestemming – met de simpele reden dat de goedkoopste vluchten daarheen gaan. Op dat vlak zijn we heel oppurtunistisch.
Wat we van Oost-Afrika verwachten? Nietepiete. Het belangrijkste lesje dat we in Afrika al hebben geleerd is dat de onvoorspelbaarheid het (bigtime!) wint van de eigen verwachtingen. Als het toch maar is om in de weg te staan, dan laten ze beter voor wat ze zijn. We zijn benieuwd!
Ciao, West-Afrika!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten