Playa Blanca, waar de tijd even stilstond..

(Enkele foto's zijn bij deze en de eerste post toegevoegd ondertussen!)

Amigos y amigas en Belgica,

goed uitgerust door vier dagen Playa Blanca schrijf ik jullie vanuit onze derde stop: Medellin. Vanmorgen zijn we hier aangekomen na een ruim dertien uur durende busrit deze nacht. Eigenlijk ben ik - in tegenstelling tot andere busgenoten - best wel uitgeslapen. Meer beenruimte dan in het vliegtuig zowaar, en ik ben maximum twee uur wakker geweest. Enig nadeel: de airco stond de hele nacht volle bak aan, waardoor het ijskoud was. Gelukkig wisten we dat op voorhand en zo kwam mijn nieuwe RFCL-RCSB-sjaal een eerste maal goed van pas, thanks mates!

Vorige maandag hebben we 's morgensvroeg dus de boot genomen naar Playa Blanca. Natuurlijk mochten we de info aan de ticket-bali met een korrel zout nemen en ging de vaart niét rechtstreeks daarheen (2u). In de plaats daarvan zaten we op een regelrechte partyboot vol uit de bol gaande Colombianen (genre party-animatie uit een all-in hotel aan gelijk welke Spaanse Costa, inclusief BH's verzamelen en paaldansende mannen in vrouwenkleren, arrgh! - 't was verdikke 8u 's morgens). Had ik al vermeld dat Colombianen luid kunnen zijn? 

Deze partyboot maakte nog een omweg naar de Rosario eilanden (sommigen niet groter dan een huis - lees: villa), mooi om eens te zien, maar het hoefde niet per sé voor ons. Aan deze eilandjes aangekomen was ik vooral blij dat het stormweer zich ingeruild had voor een rustige zee en de daarbij horende opklarende lucht. Rechtsomkeer! Eindelijk. Rond 14u kwamen we dan aan op ons Playa Blanca, alwaar een visje klaarstond om opgegeten te worden. Dan was het hoog tijd om de kudde te verlaten.

Na de maaltijd zochten we onderkomst (deze party-boot-gekkerds blijven daar welgeteld twee uren, maaltijd inbegrepen) voor de volgende nachten. Die vonden we, op aanraden van Flo uit Duitsland bij "Hugo's Place". Hugo heeft hangmatten en privé-hutten. We gingen resoluut voor de goedkopere hangmat!.. Tot we de hutjes zagen.. En we een goede prijs afdwongen.. 

Onze eigen hut op het strand, maximum tien stappen van de zee verweidert. Deze luxe gunden we onszelf. Tenslotte waren we daar om te relaxen! Nu ja, luxe is ook een groot woord. "Douchen" moest men in de zee, en als het van Hugo afhangt is deze ook een gigantisch groot toillet. Anyway, al was het dan basic-luxe, het was vooral genieten. De eerste namiddag-avond daar bestond uit frisse duikjes in de Caribische oceaan, zonnen, lezen, happy-hours cocktails slurpen, sterren kijken en vroeg gaan slapen met het geruis van de golven in onze oren. Wat later kwam het geluid van stortregen daarbij (het is en blijft regenseizoen, totnogtoe - finger's crossed - heeft het enkel nog maar 's nachts geregend).

De komende dagen deden we vooral de daarnet opgesomde zaken (opstaan en na een halve minuut al in het verfrissende water zitten, oh ja!). Af en toe kwam daar nog eens een wandeling bij op het eenzame strand, wat socializen en ervaringen uitwisselen met de handvol andere backpackers daar. Door nachtelijk stormweer waren we genoodzaakt, al vonden we dit meer dan prima, er bestaan mindere oorden om in opgesloten te zitten, om nog een dag en nacht langer te blijven. Eigenlijk zou dit nog de mooiste dag worden daar. Aangezien er ook geen toeristenboot kwam waren er ook amper strand-verkopers te zien, het weer klaarde al in de morgen weer op en het werd zonniger dan ooit tevoren. Het leven stond letterlijk stil op Playa Blanca. Ik gok dat er zo'n 20 mensen in totaal aanwezig waren op een kilometerlang stuk strand. Toeristen en locals inbegrepen. Héérlijk!

Donderdagnamiddag verlieten we dit kleine paradijs, om na kort overleg in Cartagena te beslissen dat we vrijdagavond zouden doorreizen naar Medellin.

Deze avond probeer ik nog enkele foto's bij te voegen, nu is het tijd voor een korte siësta,

veel liefs,

Kenneth

PS: Een korte bedenking. Hoewel Colombiaanse koffie over de hele wereld beroemd is en het hier, samen met olie en tabak, tot de top drie van export-producten behoort is het toch zeer moeilijk om een lekkere koffie te vinden. Gezien de top-quality geëxporteerd wordt blijft er enkel nog tweede, derde-rangs koffie over. De Colombianen hebben daar iets op gevonden: tinto. 

Iets wat misschien omschreven kan worden als het buitenechtelijke neefje van koffie. Ik weet niet precies hoe ze dit maken, maar ik vermoed dat het gaat als volgt. Men neme een koffiefilter plus koffie die al vijf keer doorgelopen is. Men laat die nóg eens doorlopen. Men voegt dertig kilogram suiker toe om de smaak wat te verdoezelen. Men giet het goedje in een espresso-kopje. Men drinkt. Santé! 

Hoewel ik een grote koffie-fan (zonder suiker!) ben heb ik me tot mijn eigen verbazing al goed gewoond aan deze tinto.

PPS: Nog meer over dit goedje. Deze tinto is bij Colombianen ondertussen zo populair geworden, dat Colombia de tweederangs-koffie uit bijvoorbeeld Ecuador hierheen exporteerd. Dit lijkt mij toch een beetje een omgekeerde wereld.

PPPS: Red red wine van UB40 is hier een wereldhit. Hoor dit maar eens aan, binnenkort verovert deze groep misschien ook Europa! :-)

Foto's:

Zicht vauit onze bamboe-hut.

Playa Blanca

Vis bij zonsondergang.