Via "el fin del mundo" & "el trampolin de la muerte" naar Ecuador!

“Het beste wat je kan doen is alles vergeten wat je ooit over Colombia gehoord hebt – vooral als de verteller er nog niet is geweest. Hoewel Colombia decennia gedemoniseerd werd is het de dag van vandaag een veilig, betaalbaar en ongelofelijk spannend reisdoel dat men probleemloos verkennen kan.”

Dit zijn de eerste woorden uit onze reisgids. Na bijna twee maanden Colombia kan ik deze enkel beamen. Het was een fantastische eerste bestemming van onze trip in Zuid-Amerika. Ondertussen schrijf ik vanuit Ecuador’s hoofdstad, Quito.

De laatste week in Colombia hebben we verbracht in San Agustin en in Mocoa. In San Agustin werden te voet, te paard en per jeep opgravingen uit lang vervlogen beschavingen bezocht. Wat mij het meest zal bijblijven:

-       - mijn eerste ervaringen op het paard ‘Pirata’ en bij talloze pauzes genieten van verse vruchtenshakes, berglandschap, galoperen, organische koffie en hier & daar wat oude cultuur opsnuiven;

-       - het dansen, bier en Aguardiente drinken met de plaatselijke jeugd, tot de bar na een politie-inval gesloten werd;

-       - onze hostel-eigenaar Humberto (postuur Danny De Vito) die buiten talloze normale excursies ook een “secret-tour” in aanbieding had.

Mocoa dan, deze stad wordt ook de poort tot de Amazone genoemd. Na verblijven bij parelwitte stranden, in grootsteden, bergketens en dalen een ideale plaats om Colombia uit te zwaaien. Met iemand uit Izegem en Beernem kwam ik er ook voor het eerst Belgen tegen. In Mocoa hebben we vooral gezwommen in de rivier, in “natural pools” bij watervallen en bezochten we “el fin del mundo”. Het einde van de wereld bereikt men als men zich anderhalf uur een weg baant door de jungle, dan stopt alles abrupt bij een grote waterval (80 m) en is er geen doorgaan meer mogelijk. Mooi mooi mooi. Na drie dagen genieten van de natuur (en bij het opstaan chillen in de hangmat met bananen in aanslag, wachtend op kleine aapjes) was het tijd voor de andere kant van de medaille. Er is van daar namelijk maar één weg richting grens: “el trampolin de la muerte”..

Deze route is volgens onze reisgids een van de slechtste wegen van het continent. In een vijftal uur legt men 100 kilometer af, gaat men over twee bergketens en ziet men vlak naast zich telkens een afgrond van enkele honderden meter. Dit alles terwijl men eigenlijk na elk uur de autovering zou mogen vervangen wegens gebrek aan asfalt. In het begin deed ik het in mijn broek bij elk houten kruisbeeld  die we tegenkwamen maar na dit halfuurtje onrust is het vooral genieten en herontdekken waarom ik deze busreizen zo leuk vind. Het gevoel van onderweg te zijn, genieten van het zicht op indrukwekkende bergen, dalen & wegen, wat lezen, muziek luisteren, plannen maken voor de komende dagen,...I like!

Een overnachting in het lelijke Pasto later staan we aan de grens aan te schuiven voor een nieuwe stempel in ons passport. Bienvenido en Ecuador! Eerste stop hier is Otavalo (2550m boven de zeespiegel), waar elke zaterdag een reusachtige markt plaatsvindt. Niet enkel alle marktpleinen staan vol handwerk, groenten, fruit, dieren, leder,...-kramen – en eten ! –, ook zo goed als elke zijstraat doet dan dienst als marktplein. Verder bezochten we enkele kleine nabijgelegen dorpen, een roofvogelreservaat en de laguna de Cuicocha (een groot meer op +3000m hoogte, in de kraters van een vulkaan met enkel bergen en vulkanen errond).

Mijn eerste indrukken van Ecuador zijn – ik val in herhaling, sorry – alvast zeer positief. Het overgrote deel van de bevolking is – in tegenstelling tot de Colombianen – indigeen. Kokette oude dames dragen mooie traditionele kleding, de mannen nog steeds poncho’s en cowboyhoeden. De Andes-gebergten blijven prachtig (jammergenoeg is het met momenten ook bibberen..). Het eten is lekker en vooral gevarieerder als in Colombia, de gebakjes niet zo droog. Ik denk dat we binnenkort de koude ontlopen en terug het strand opzoeken om te leren surfen tijdens de kerstperiode. Meer, nieuwe of aangepaste indrukken volgen binnen een weekje, als we hier wat langer zijn!

Geniet van de komende kerst(markt)periode, hasta luego,

Kenneth

PS: Ecuadorianen zijn zowaar nog kleiner als Colombianen. Schattig!

PPS: Waar het in Colombia vanzelfsprekend was dat elk hostel een snelle Wifi-verbinding had is dat hier helaas zeer traag of niet aanwezig.

PPPS: Mails beantwoord ik een dezer dagen, thanks alvast!

Paardrijden in San Agustin.

Colombiaanse schoenzool.

"El fin del mundo".

Zwemmen bij een van de vele watervallen.

"El trampolin de la muerte".

Markt in Otavalo, Ecuador.

Laguna de Cuicocha.