Ergens onderweg..: Whitsunday Islands, Whitsunday heaven..

Hier volgt een verslag over een van de absolute hoogtepunten in anderhalf jaar reizen. Opgelet voor superlatieven!

Nadat ik Fraser Island als paradijselijk bestempelde heb ik geen woorden meer voor de Whitsundays (vlak aan het Great Barrier Reef). Enkel: dit is van een ander niveau. Alles ziet eruit als geschilderd en de vele kleurrijke, nieuwe indrukken die deze driedaagse op ons afvuurt brengen ons stuk voor stuk in de zevende hemel.

Terugblikkend probeer ik me voor de geest te halen waarvan ik allemaal onder de indruk was, en een spontane lach siert mijn gezicht. Voor het eerst in mijn leven zat ik op een echte zeilboot, Maxi Apollo genoemd, de uitvalsbasis waarop we drie dagen wonen. Vanaf de wind in de zeilen schiet hangen we min of meer verticaal boven het wateroppervlakte, zo varen we quasi zittend op de romp richting Whitehaven Beach. En we gaan vooruit, in de Jaren ’70 nam ons schip deel aan vele races wereldwijd. Een vos verliest zijn streken niet..

Als we anker leggen in Bay Tongue zien we rond ons direct verschillende reuzenschildpadden om lucht happen. Dan gaat het naar Whitsunday Island, waar we na een korte wandeling een uitzichtspunt bereiken. Blik op Whitehaven Beach. Zonder overdrijving is dat een van de mooiste dingen die ik ooit zag in m’n leven. Het water kleurt van lichtgroen naar donkerblauw & alles ertussen, het zand is wegens een 98% kwartsgehalte extreem wit, de lucht is blauw. Ik staar en blijf staren. Tot ik mezelf in m’n armen knijp, Inga mijn hand vastneemt en we samen een duik in het water nemen…

Met onze Maxi Apollo varen we nog een stukje verder tot we het anker uitsmijten in een eenzame baai. Ondertussen zij we het gewoon dat alles schommelt en lopen we verrassend vlot rond op het schip. We eten, drinken wijn onder een klare sterrenhemel en gaan rond middernacht in ons slaaphokje. Waar we waggelend, vredig en dromend over wat ons nog te wachten staat inslapen..

De volgende twee dagen hebben een gelijkaardig verloop. We varen een beetje, we springen uit het water en snorkelen urenlang over prachtige koralen (ze moeten Inga & ik altijd als laatsten terug oppikken, yep, snorkelen is fuckin’ awesome!). Dan banen we ons een weg tussen verschillende wondermooie eilandjes, om aan te leggen en terug in het water te springen. I love it! Als extra krijgen we zowaar nog een duikles. Na een korte introductie volg ik onze duikleraar tot op een vijftal meter diepte om de koralen en visjes een halfuurlang van wat dichter te bekijken. Een eng gevoel om zo lang onder water te zijn zonder boven te komen. Fuck yeah. Zijn duikinitiatie in het Great Barrier Reef krijgen in plaats van, laat ons zeggen ‘t Olympia-bad, da’s niet mis.

Op de laatste dag gaan we opnieuw snorkelen. Andermaal genieten we van kleurrijke koralen (experten geven het ganse Reef jammergenoeg nog een levensverwachting van tachtig jaar wegens onder andere vervuiling, triest..) maar het hoogtepunt komt iets later, op onze laatste snorkelspot. Daar vinden we tientallen reuzenschildpadden, waarvan sommigen bijna zo groot zijn als ons. De anderen in onze groep verliezen na enkele minuten al de interesse & gaan in de zon liggen. Voor mij zowel onbegrijpelijk als ideaal. Zo krijgen Inga & ik ruim een uur de tijd om naast schildpad (na schildpad) vredig mee te zwemmen. Ik ben altijd al een Turtles-fan geweest. En zeggen dat we deze zalige beesjes in Bolivie nog voorgeschoteld kregen….. Ik verontschuldig me, we nemen afscheid van hen, zeilen een uur of drie richting land en ‘t is voorbij. Een van de coolste trips die ik ooit maakte…

PS: Dankzij onze in Melbourne gekochte onderwatercamera volgen een zak foto’s van de overweldigende onderwaterwereld. Sit back,relax & enjoy!

PPS: Vele details werden niet eens in mijn verslag vermeld: de kleur van het water, van de hemel, de gigantische vissen & roggen die men van op de boot in het heldere water zag zwemmen, de zonnenondergangen, de machtige sterrenhemel, .. Te mooi voor woorden? Fuck yeah..