Misschien gaven we Jakarta nooit een echte kans en kwamen we er met de verkeerde ingesteldheid vol vooroordelen gebaseerd op de verhalen van andere reizigers of boeken. Desalniettemin: in deze Indonesische hoofdstad ontdekken we niets om over warm te lopen: we stoten op verkeerschaos, stof, uitlaatgassen, grijze straten en afgetakeld oud stadscentrum. Het is duidelijk dat er hier vooral (of enkel?) in het moderne business district geïnvesteerd wordt. Een, weliswaar kort, bezoek waard is hoogstens de oude zeilhaven en de kleine gezellige buurt rond de vismarkt. That’s it!
 |
| 2x Jakarta's Sunda Kelapa, de oude zeilhaven. |
 |
| De traditionele woonbuurt rond de vismarkt. |
We lagen er dus niet echt wakker van dat de enige treintickets die we met veel moeite nog op de kop konden tikken ons al na drie dagen wegleidden naar Yogyakarta. Treinreizen is de max, en met voorsprong mijn favoriet voortbewegingsmiddel! Hoewel we in de goedkoopste klasse reizen zijn deze acht uren in no-time voorbij. Nadat we Jakarta’s sloppenwijken achter ons laten vormen groene heuvels, dorpen, rijstvelden & volk die langs de sporen zit het beeld voor ons venster-flatscreen. Een hapje hier, wat lezen daar, even indommelen en dan moeten we alweer uitstappen. Jammer.
 |
| Schaduwpoppenkast in Yogya's Sultan Paleis vanuit het publiek.. |
 |
| .. en achter de schermen. |
 |
| Gezellige garren rond het paleis. |
 |
| In grootsteden houdt men vogeltjes als decoratie. |
Zoals reeds vermeld in mijn Kerst-bericht stond deze periode van het jaar bij ons in het teken van een mix van religies: in een islamistisch land feesten we “onze” christelijke hoogdagen met het bezoeken van een hindoe- en boedhistische tempel. Vlakbij Yogya staan namelijk de twee mooiste tempels van Indonesië. We beginnen met het hindoeïstische Prambanan. Is het eigenlijk nog geloofwaardig dat ik ongelovig ben?
Jammergenoeg bevinden we ons net in een zeer ongelegen
periode om te reizen in Indonesië. Ondanks dat 90% van de inwoners door en door
moslim is is er net zoals bij ons kerst- en nieuwjaarsvakantie en heeft iedereen
vrij. Op Java alleen al betekent dit dat circa 130 miljoen mensen net als wij
de highlights van dit land willen bezoeken. Niet enkel lijkt de stad wordt
daarmee volgepropt als nooit te voren, bij de tempels wordt het pas echt onaangenaam
druk.
Nog voor men het tempelcomplex überhaupt kan waarnemen
vallen eerst de troepen aan kinderen in hun schooluniformen op. Natuurlijk blijft
ons intreden niet lang onbemerkt en samen met een handvol andere blanke
toeristen komen we al snel in het middelpunt van de belangstelling. Men wil
foto’s maken. En dat niet van de mooie, meer als duizend jaar oude tempel, maar
van ons. De groepen- of selfie-fotoshoots zijn ondertussen routine geworden –
zo goed als elke dag maken we er een paar. Bij deze dichte concentratie van
mensen escaleert de situatie echter al snel en lopen we estafette van foto naar
foto. “Mister! Picture!! Picture!! MISS!!! Please! You-me-photo!?!”. Helaas
spreekt bijna niemand beter Engels als wij Indonesisch dus de communicatie reikt
niet verder dan wat grinnen, giechelen & de gemeenschappelijke foto.
Jammer. Amper hebben we een foto gemaakt of daar komt de volgende groep – die geduldig
wacht op een veilige afstand – al aan.
Bij deze weten we hoe prominente personen zich moeten
voelen, hoewel het voor ons onmogelijk wordt om van dit bezoek nog echt te
genieten. Geënerveerd vluchten we naar een afgelegen plaats, houden een
crisisvergadering met ons tweetjes en komen tot de conclusie dat we maar één
optie hebben: “neen” zeggen! Tot dusver vond ik het altijd bot &
onhoffelijk om een kleinigheid als het maken van een foto af te wimpelen, maar
dit verandert vandaag drastisch. Met directe ingang oefenen we op het zo
vriendelijk mogelijk “neen”-zeggen. In ruil krijgen we een hoop verraste en
teleurgestelde blikken, hebben daarvoor echter eindelijk wat rust. Omdat het
bij de dit wederkerende fenomeen absoluut niet om ons gaat, maar om een absurde
foto met een random blanke persoon vinden we ons gedrag te verantwoorden. Het
doel van de foto’s is een “coole Facebookpost”, ik denk dat de lezers die me
kennen het plaatje wel snappen. (Bovendien, tussen ons gezegd & gezwegen: Indonesiërs kunnen verdomd onvriendelijk zijn)..
Iets wat na verloop van tijd ook wat vermoeiend wordt, maar tenminste
nuttig is, zijn de interviews die scholieren en studenten ter verbetering van
hun Engels met ons willen maken. Dit ondersteunen we uiteraard ten volle en
staan iedereen uitgebreid en met een glimlach te woord.Het hindoeïstische tempelcomplex Prambanan bestaat uit circa tien tempels die men beklimmen kan. Wetende dat ze uit de negende eeuw na Christus stammen (nadien, mysterieus genoeg, nooit in gebruik genomen), en we hier in een broeihaard voor aardbevingen zijn doorstonden ze verrassend goed de tand des tijds. We moesten het aanblik met veel mensen delen, maar deze attractie is absoluut de moeite waard.
 |
| 4x Prambanan. |
Nog indrukwekkender is Borobudur, de boedhistische tempel
die we op eerste Kerstdag bezoeken. Doordat deze met openbaar vervoer moeilijk
te bereiken is regelen we voordien ons transport. Om vier uur ‘s nachts worden
we afgehaald om de zon over de tempel te zien opkomen. Fail: zoals steeds
wanneer we voor dag en dauw opstaan kregen we ook dit keer geen zon te zien.
Wolken gooien roet in het eten en boven de dikke nevel zien we enkel de koepel
uitsteken. We hadden het moeten weten.
Hier is het wellicht nog drukker als gisteren, en toch, doordat we van bij het begin consequent alle fotoshoots afzeggen zijn we duidelijk meer ontspannen onderweg als gisteren. Borobudur werd ook in de negende eeuw gebouwd en is een pyramide-vormige steenhoop, bestaand uit negen étages waar men rond kan lopen. Alles samen versieren 2672 torentjes en 504 boedha-beelden deze enorme tempel. Elke uithoek is in detail uitgewerkt met ornamenten of beeldhouwwerkjes. Dit is waarschijnlijk de mooiste “heilige plaats” die ik ooit heb gezien..
 |
| 6x Borobudur. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten