Singapore // 17 – 20 Januari 2015 // Soundtrack by ElectricLight Orchestra
Singapore is een buitenbeentje. Het is het land waar men
zich per boot kan laten rondvaren in het shoppingcenter. Het land waar men
ondanks de zwoele buitentemperaturen permanent verkouden is (airco). Het land
met evenveel en strenger opgevolgde regels als in Duitsland, het land waar
bijvoorbeeld kauwgum verboden is. Het land waar men amper kinderen ziet, maar
dankzij de vele (hooggekwalificeerde) migranten toch een waanzinnig grote
bevolkingsgroei kent. Het land waarin mensen zonder smartphones simpelweg niet
meer bestaan en de ogen van alle inwoners constant op hun kleine schermpje
gefixeerd zijn.
Het kleine Singapore (men vergeet wel eens dat men zich in
een land, beter gezegd een stadsstaat bevindt) is een van de rijkste landen ter
wereld met een onvergelijkbaar hoge concentratie van miljonairs op kleine
ruimte. Het is een mini- maar hoogontwikkelde oase temidden van de nabije
Zuid-Oost-Aziatische chaos. Niets herinnert hier aan een Indonesische
grootstad. Alles is gepland, georganiseerd en proper.
Na bijna drie maanden in het wondermooie maar ook met
momenten zeer vermoeiende Indonesië zijn we blij een stapje verder te gaan.
Ondanks het feit dat we er waanzinnig coole dingen gezien en beleefd hebben zal
Indonesië onze top-5 aan lievelingslanden niet binnendringen. Op den duur
maakt het je woedend constant afgeperst te worden. Het spijtige gevolg daarvan
is dat we na enkele maanden niemand meer vertrouwden en gaandeweg onze
interesse en het daarbij horende engelengeduld verloren. Hoewel dit niet in ons
karakter ligt.
Onze vlucht naar Singapore probeer ik ASAP uit mijn geheugen
te verbannen na het schrijven van dit relaas. Met Air Asia vliegen we over
precies dezelfde route zoals de eind december neergestortte en tot vandaag
slechts deels teruggevonden machine. Ons tuig is zowaar nog leger als we
verwachtten. En terecht. Het duurt niet lang tot we ons in de eerste
turbulenties begeven en het begint te schudden. De volgende twee uren zouden we
altijd terug de ernstige stem van de piloot horen zeggen dat we wegens
luchtwervelingen onze gordels voor de volgende 5-10 minuten gesloten moeten
houden. Natuurlijk zijn dergelijke gebeurtenissen niet uitzonderlijk maar aub,
niet op dít parcours.
 |
| Veel meer dan halfleeg.. |
 |
| .. Hoewel het in't begin nog mooi was. |
Aangekomen vonden we direct de weg naar het vrolijke
Couchsurf-appartement waar we werden uitgenodigd en voor drie nachten
verbleven. Sinds we Australië een klein half jaar geleden achter ons lieten
waren we niet meer in zo’n moderne stad en dat is meteen ook de reden waarom we
ons hier en nu zo goed amuseren. Singapore komt simpelweg op het goede moment.
Leuke uitvinding trouwens, zo’n overzichtelijk metronet waarmee men in no-time
overal heen komt! Praktisch, wanneer Engels de eerste landstaal is en er geen
taalbarrière meer heerst. Daarenboven stijgt de aantrekkelijkheid van een stad
voor mij parallel met haar internationaliteit, een gegeven waar deze
multiculturele metropool zijn gelijke niet vindt. De bevolkingsmix staat garant
om op culinair vlak alles te bieden wat een mens kan verlangen.
 |
| Eindelijk weer Indisch! |
 |
| Verse Chinese thee. |
 |
| Culinair hoogtepunt: de goddelijke Singapore Laksa! |
Enerzijds is deze stadsstaat hypermodern – vooral het
havenkwartier is bijna futuristisch -, anderzijds kan men in enkele oude
buurten zoals Chinatown, Arab Square en Little India goed bewaarde
koloniaalarchitectuur bewonderen en zich in de kleine gangetjes uitstekend
laten verdwalen.
Pas tijdens dag twee valt ons nog een bijdragende factor tot
ons welbehagen op: geen kat let op ons. Opnieuw een première sinds Australië.
Niemand staart ons aan, niemand wil ons iets verkopen, simpel en onopgemerkt
kunnen we anoniem, net als alle anderen door de straten slenderen. Een
welgekomen afwisseling. De enige reden waarom we ook maar aangekeken zouden kúnnen
worden, is onze – voor dit land – onfatsoenlijke kledij en onbestaande klasse.
Met de perfect gestijlde Singaporianen kan onze eerder praktische &
ondertussen afgedragen kledij niet mee.
In een Cybermetropool als Singapore is het blik uit
vogelsperspectief een must in het toeristenprogramma dus bezoeken we het dak
van het Pinnacle gebouw. Het zicht is natuurlijk prachtig, maar er is meer. Het
dakterras verbindt meerdere alleenstaande wolkenkrabbers en is zo groot, dan
een wandeling er rondom heen vijftien minuten duurt. Naast een handvol andere
toeristen maken ook vele inwoners gebruik van hun bovenverdieping: bijvoorbeeld
om te joggen of voor hun yoga oefeningen vlak naast de skyline waar geen einde
aan lijkt te komen.
 |
| Pinnacle Complex. |
 |
| 360 graden wolkenkrabbers. |
 |
| Jep, hier komt men effectief sporten. |
 |
| By night. |
Een van de vele voorbeelden voor de (overdrevene?)
regulering zijn de strenge en sterk gecontroleerde hygiëne voorschriften die
het verbieden dat men zich gewoon zo met zijn kraampje op de straatrand stelt.
Daarentegen worden alle straatverkopers in Singapore gebundeld en per honderd
in een Hawker Centre gestoken, een soort van overdekte food-court. Natuurlijk
is dit een fijn fenomeen, maar met de charme van echte Streetfood-standjes
kunnen ze – naar onze mening – niet meehouden. Hoewel we ons in elk land vooral
met streetfood onderhouden werden we er nog nooit (!) ernstig ziek van. Tot
zover de hygiënestandaard.
Tot slot lijf ik jullie graag in tot mijn
lievelingsspelletje. Na het bezoek aan een openbaar toilet werd ik door een
touchscreen aangemaand mijn bezoek te quoteren. Tussen vijf smilies van zeer
verdrietig tot overgelukkig moet ik een keuze maken.
“Jep, dit bezoek was
serieus de moeite, maat, ze hebben hun best gedaan, chapeau!”..
Enfin, drie dagen Singapore waren zonder twijfel een welgekomen afwisseling
en een prima tussenstop om er helemaal klaar voor te zijn, voor de volgende
stap richting chaos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten