Yangon calling

Yangon // 13 Maart 2015 – 16 Maart 2015 // Soundtrack by Rebel Riot

Timing is alles. Vaak loopt vanalles mis, maar heel soms valt alles wat kan meevallen simpelweg mee. Tijdens ons laatste weekend in Myanmar was dit het geval. In onze reisgids stond te lezen dat enkele jaren geleden de documentaire Yangon Calling, over de lokale punkscene, werd gemaakt. Aha! Een punkscene. Na aankomst gaan we op zoek naar de speld in de hooiberg en via google stoten we op het jaarlijkse “Aggression Core”-festival, daags voor we het land verlaten. We aarzelen geen seconde en begeven ons onmiddellijk naar buiten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gewapend met de naam van een beerstation stappen we in de bus. Het enige wat we weten is de deelgemeente waar we heen moeten. Op een briefje hebben we nog de naam in hun alfabet gekrabbeld, want je moet weten: Yangon telt honderden bierhuizen. Een goede zet: geen mens in de kleine bus spreekt Engels, maar zonder veel woorden merk ik dat de busjongen weet waar we heen willen. Een uurtje later horen we een basdrum en volgen het geluid. Zelfs de lokale punks zijn onder de indruk dat we hun event zonder omwegen en met hun – naar eigen zeggen – chaotische openbaar vervoer vonden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zoals te verwachten valt op een punk-event ziet iedereen er gepast (tattoos, spikes, hanenkammen, leren vesten en combat boots) uit. Wij vallen echter uit de toon en zijn gigantisch underdressed, hoewel mijn t-shirt van the Clash het nodige respect oogst (“nice band, I like them a lot!”). Zo komen we beetje bij beetje in contact met deze ruwe bolsters, die eigenlijk verdomd lieve gasten zijn. Al snel vinden we uit dat we geluk hebben: vier maal per jaar hebben ze zo’n groot festival als deze, want ja, het is te duur om dit te organiseren. Een tiental bands huren samen de instrumenten en spelen snel, luid en energetisch. Rebel Riot, een gevestigde naam in het circuit, is de oudste band. Zij spelen soms clandestien onder de brug met eigen stroomgenerator. Chapeau, van gelatenheid kan men deze Myanmar Punks niet verwijten.

En ze zijn jong. Daar waar wij in Europa tot de jongsten behoren zijn we hier bijna oude garde. Tijdens de concerten wordt gemosht, gesprongen, geschreeuwd en gedronken. Van exact 11 tot 15u, langer krijgen ze de biertuin niet. Punk op zondagmiddag. De inhoud van hun liederen is voorts gelijkaardig aan deze uit de rest van de punkwereld. Fuck the government, fuck the police, fuck the system.
Het verschil? In een land met een alles controlerend militair regime (die om niets verlegen zit) vergt het verdomd veel moed en is het onwaarschijnlijk progressief om woorden die men denkt ook effectief uit te spreken. Der Feind hoert mit, en men weet nooit welke gevolgen dit kan hebben.

We kopen enkele shirts en een demo CD ter ondersteuning en zakken na het festival samen met een twintigtal anderen naar een park. Ditmaal gewapend met drank. We luisteren veel naar wat the kids te vertellen hebben. Heikelste onderwerp van de dag is dat ergens op de Highway tussen Mandalay en Yangon een vredige studentenbetoging met geweld is onderbroken door de machtshebbers. De studenten betogen omdat de regering hun schoolsysteem niet wil aanpassen (“they want to keep us dumb and silent, therefore a reformation is not good for them”). Hoe groot hun afkeer ook mag zijn, zo nuchter en rustig kunnen ze erover praten. Chapeau. Sightseeing is cool, maar wat mij betreft zijn dit de dagen die me het langst zullen bijblijven. Voor de zoveelste keer heb ik mijn hart verloren in dit land.

Als afsluiter heb ik nog enkele foto's van de Schwedagon Pagoda, dixit onze reisgids een religieus bouwwerk die de hardnekkigste atheist kan bekeren. Niet in mijn geval, maar prachtig was het zeker..