Mingalaba!

Yangon – Mandalay – Katha // 17 Februari 2015 – 25 Februari 2015 // Soundtrack by the Doors

Een nieuw land binnenkomen is een beetje zoals het beleven van een eerste kus. Het is spannend, valt op, is sexy en geeft enorme kriebeltjes in de buik. Kort daarop merk je verschillende gebruiken en raak je geïnteresseerd. Jep, deze wil je zo snel mogelijk beter leren kennen.. Zou dit het dan kunnen zijn? Liefde op het eerste gezicht?

Vermoedelijk. Met al onze rugzakken zitten we in een ongelofelijk drukke openbare bus van de luchthaven naar Yangon en krijgen tijdens een ellenlange file genoeg tijd om door het raam te kijken en een eerste indruk te krijgen van wat ons te wachten staat. Ik krijg gevoelens uit het niets en kan me er niet voor verantwoorden, maar zonder echte reden of voorkennis weet ik het nu al: Myanmar wordt iets heel bijzonder. Net zoals velen heeft ook zij een harde tijd achter de rug. De (Britse) koloniale heersers werden afgelost door een staalhard militair regime. De frontvrouw van de Democratische Partij “Aung San Suu Kyi” stond ondanks (maar ook dankzij) gewonnen verkiezingen jarenlang onder huisarrest, en riep uit tot een toeristenboycot, die na haar laatste vrijlating enkele jaren geleden werd opgeheven.

Yangon, Myanmar’s voormalige hoofdstad blijft ondanks haar machtsverlies het culturele, gastronomische en bruisende centrum van het land. Ze moest in 2005 echter haar titel afgeven aan Nay Pyi Taw, een nieuw, megalomaan uit de bodem gestampt miljardenproject (kom, laat ons een hoofdstad bouwen!) van het regime. Schaamteloos inderdaad, want op elke hoek van elke straat stoot je op dingen waar men zijn geld beter in had investeren kunnen. En dat terwijl de splinternieuwe geasfalteerde vijfvakswegen in NPT jaloers zijn op Yangon’s files en sterven van de eenzaamheid.. omdat niemand (!) er gebruik van maakt.

Yangon bevalt ons prima en is de perfecte start van deze reis. Elke wandeling is boeiend, de straten zijn druk en ademen leven uit, de mensen verkopen of consumeren eten, thee en sigaretten. Links en rechts schieten de facades van oude, vervallen koloniale gebouwen in de lucht.

3x Yangon.

Openbaar vervoer.

Belangrijkste accessoire: een stalen rijst-met-curry-doos brengt je door de dag.

Happy (Chinese) Newyear 2558!

Een schitterende en wijdverspreide traditie zijn de vele theehuizen. Zij bieden immers een goede gelegenheid om even (of lang) uit te rusten in de schaduw. Het drankjesaanbod beperkt zich jammergenoeg tot thee met ZEER veel suiker en EXTREEM veel gecondenseerde melk, dus mikken we onze pijlen op hun eten. Elk theehuis hanteert een meubilair van plastieken tuinstoelen, in miniatuur. Klinkt dit vreemd? Misschien wel, maar het weerhoudt er niemand van er urenlang gebruik van te maken. Niet te toppen zijn trouwens de sigarettenprijzen. Het goedkoopste pakje (20 stuks!) is te vinden voor 17,4 Euro CENT, en als alternatief kan men in elk café, restaurant of bar een “rokersset” (meestal gratis) aan tafel bestellen. Uiteraard wordt immer en overal gerookt.



Een "rokerset" bestaat uit 4 sigaretten en een aansteker, meestal op
kosten van het huis.

 

Myanmar is een land waarin armoede en foute verhoudingen duidelijk bovendrijven. Zichtbaar wordt het altijd weer door de vele werkende kinderen. De “teaboys” die de klanten bedienen in de theehuizen zijn vaak niet ouder als 10 en ook de stratenstandjes worden niet zelden alleen door een kind uitgebaat.

Van Yangon sporen we verder naar Mandalay. Een centraal computersysteem voor plaatsreserveringen is er niet, hier gebeurt alles manueel. Zorgvuldig schrijven twee beamten in team onze gegevens direct over op ons ticket. Aansluitend kan men voor amper tien euro dwars door het halve land reizen, in de hoogste klasse: een slaapwagon.

Treinreizen is een belevenis op zich. Treinen zijn oud en klapperig, net zoals het sporennet. De wagons zwenken tijdens de rit beangstigend heen en weer, dansen in het rond en lijken weinig vertrouwenswekkend te springen op de sporen. Toch is het een aanrader: zolang het klaar is is er genoeg te zien door het venster, bij elke stops bevoorraden we ons met snacks en vruchten die vrouwen op hun hoofden balanceren, om ze door het raam aan ons door te spelen. Vanaf het donker wordt gaan we naar de restaurantwagen. Het eten is niets speciaals, maar de gelegenheid om in deze hobbeltrein te dineren is “romantisch” op zich en het frisse bier biedt een aangename afkoeling.

Ook nadat we beseffen dat het vele springen normaal is en we waarschijnlijk niet zullen ontsporen is het onmogelijk om nog maar aan slaap te denken. Telkens wanneer ik net lijk in te dommelen vlieg ik meerdere centimeters in de lucht om een onzachte landing op de harde matras te maken. Jep, de volgende keer gaan we voor een gewoon zitje.

Slaapwagon.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Window-shopping. Letterlijk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanuit de trein zien we... huizen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

... eetstandjes bij de stops.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Baggage op het perron.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het restaurant.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

U-Bein-Bridge, in de buurt van Mandalay.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mandalay's haven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mandalay's heerlijk drukke markt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In vergelijking met Yangon is Mandalay iets minder attractief (het culinaire aanbod is kleiner). Na een korte tussenstop reizen we (opnieuw ‘s nachts met de trein, in tweede klasse dit keer) verder naar Katha. Daar was George Orwell in de twenties als agent gestationeerd. Hier speelt zich bovendien zijn eerste roman, Burmese days, af, die we parallel lezen. We begeven ons op de zoektocht naar in het boek beschreven plaatsen en gebouwen, kunnen echter enkel raden welke het geweest kunnen zijn. Voorts is Katha een sympathiek, klein stadje afgelegen van de toeristenroute: de perfecte plaats om in alle rust het alledaagse leven van haar vriendelijke inwoners te bekijken.

De ophaalronde van vrouwelijke monnikken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

3x Katha.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zo tussendoor valt trouwens ook ‘t een en ‘t ander op:

- mensen die in de trein ‘s nachts wakkerblijven en de verantwoordelijkheid voor ons uitstappen aan het goede station op zich nemen, zodat we ons doel niet missen;
- stratenverkopers die ostentatief geld weigeren voor onze inkoop en erop staan ons die zes tomaten te schenken;
- een vrouw die ons de menukaart van een standje vertaalt en zo blij is Engels te oefenen dat ze ons spontaan trakteert;
- om dan nog te zwijgen van de vele vriendelijke, goedlachse “Mingalaba!” (Hallo! Goeiedag!) waarmee je overal wordt begroet. Als toerist krijgt men het hartverwarmende gevoel oprecht welkom te zijn en ondanks de taalbarriere is het niveau van de gastvriendelijk- en hulpvaardigheid relatief ongezien.

Liefde op het eerste gezicht? Absoluut. En op het tweede.

:-)..