Invitation

Koundara – Labé – Mali – Dalaba – Mamou – Kankan – Kissidougou – N’Zérékoré – Bossou // 2 tot 28 mei 2019 // Soundtrack by Mory Kanté

In Guinee stoten we voor het eerst sinds lang op onze grens. Buiten de fratsen met het openbaar vervoer & moeilijkheden met de hitte kwam er namelijk nog een derde factor meespelen: de Ramadan.

Dit betekent voor ons concreet: bovenop het sowieso al beperkte aanbod vinden we overdag helemaal niets meer om te eten. We blijven niet enkel op onze honger zitten, ook m’n lievelingsactiviteit valt er prompt bij weg: pauzeren in kleine voetpad-café’tjes en daar tot leuke gesprekken komen.

Daarenboven kent ook de hitte nog steeds zijn gelijke niet en waren we nog nooit in een land waar zo weinig elektriciteit en stromend water ter vervoeging stond.
Op zich zijn deze zaken amper vermeldenswaardig. Samengeteld is het echter een zware combo. Het ontbreekt ons vaak aan pit & energie. Er zijn steeds minder manische opflakkeringen op onze feelgood-barometer.

Gelukkig waren er een hoop kleine dingen om ons aan op te trekken. Uiteraard eren we die.
Hoteleigenaars bijvoorbeeld, die bij onze aankomst ons in’t pikdonker door de gietende regen begeleiden om het enige restaurant in de wijde omgeving te tonen.
Motards die ons, als ware het de normaalste zaak van de wereld, een vrijblijvende lift aanbieden wanneer we na zware wandelingen in de bergen terug naar huis wandelen.
De vele interessante gesprekken tijdens breakdowns, de talloze bienvenues en het leuke spraakgebruik hier waarbij men op een “bon Appetit” antwoordt met een welgemeende “invitation”. Proef ook maar eens!

Maar ook twee onvervalste toeristische hoogtepunten kregen we voorgeschoteld.

In de bergen van het Fouta Djalon vinden we buiten dragelijke temperaturen ‘s nachts nog een andere reden om hier wekenlang te blijven: we halen onze wandelschoenen uit de diepste diepten van onze rugzakken en trekken dag in dag uit op pad.

Tweede highlight is onze Chimpansee-trek in het Bossou national park. Een activiteit die naar Belgische normen met 50 euro een batje is, in Guinee echter meer dan het maandloon van een gemiddeld dokter voorstelt.
We weten voordien niet waar onze harige DNA-broeders rondhangen, dus we gaan samen met twee jonge gidsen op zoek. Na drie uur door jungle over berg en dal staan we plots na een poosje sluipen oog in oog met het alpha-mannetje van de zevenkoppige groep. Hij zit op zijn gemak, laat wat scheetjes en kratst eens aan z’n ballen. Onze blikken kruisen meermaals maar hij is duidelijk niet onder de indruk. We blijven een uurtje rustig kijken en het is bijwijlen echt griezelig hoezeer z’n handelingen of lichaamshoudingen de onze gelijken.

Het langdurige wachten voor of tijdens autoritten heeft trouwens meer te bieden dan je op het eerste zicht zou denken. Eens m’n ergernis over de vertraging verdwijnt komt plaats voor een unieke opportuniteit: wachten doe je namelijk nooit alleen en het zorgt voor een ongedwongen aura over een gesprek.
Daarenboven is er veel te zien. Men bindt angstige schapen rond de chauffeur die ze op zijn brommer vervoert, slagers bewerken kadavers in de zon en vrouwen roeren in stomende kookpotten (enfin, tot aan het begin van de vastenmaand). Volwassenen chillen in de schaduw, kinderen pesten beesten en tieners herstellen auto’s. De jeugd leert naar het trial and error principe motorrijden.

Dorp.

Kleinstad.

Grootstad..

Het stemt tot nadenken over de vaderlandsloterij. Nog meer dan in de buurlanden zien we hier kinderen aan het werk. Onder het motto struggle for survival lopen jongens luchtknippend met hun scharen in het rond, om zo de aandacht te trekken van iedereen die op hun diensten als schoenmaker beroep zou kunnen doen.
Meisjes dragen grote delen van hun eigen lichaamsgewicht aan water of bananen op hun hoofd en verkopen hun waren voor een peulschil. In de garagen liggen enkel prille tieners in zwartgeoliede t-shirts onder de auto’s te sleutelen. Tegelijkertijd lopen in België verkiezingen en we weten allemaal hoe die zijn afgelopen. Soms beseft een mens simpelweg niet hoe goéd ie het wel heeft.

Ik las ook volgend artikel op VRT NWS: "Zouden Guineese jongens vandaag ook nog in het landingsgestel van een vliegtuig kruipen?"
90% van de jongeren met wie ik sprak zijn niét bereid om dergelijke risico's te nemen. Ook bijvoorbeeld een vlucht over de Middellandse Zee komt niet in vraag. Toch willen bijna allen een beter leven in een betere maatschappij. Ik ben te gepriviligeerd om ze ongelijk te geven.

De grijze zone tussen fascinatie en frustratie wordt telkens groter. Het reizen in Afrika is soms een lesje in bescheidenheid. Guinee is een goede leermeester.

Tot slot nog dit: wanneer Inga & ik de passagierstoel van een taxi delen zien we iets verderop twee fietsende toeristen. Het kan eigenlijk bijna niet anders dan dat we ze kennen - de homo turisticus zien we maar zelden..
Indeed! Het zijn Fabian & Adrian, onze Zwitserse vrienden, die we ondertussen al meermaals terugzagen. Zij zijn de enigen, die ons langzame tempo evenaren.