El capital de la salsa

Cali! (zie Googlemaps) Zoals zijn bijnaam al aangeeft, daar wordt Salsa gedanst. We bezochten samen met onze sympathieke Couch-Surfing-hosts (waar we vier nachten verbleven) een Salsa bar die niets aan de verbeelding der cliché’s overliet. Alles zag er exact uit zoals ik me het had voorgesteld. Wij in Europa gaan uit om pinten te pakken, hier gaat men uit om te dansen (hoewel het bier, de rum en aguardiente toch rijkelijk vloeide). Nog voor elf uur was de dansvloer al stampvol en eerlijk, ze kunnen er iets van. Na wat pilsen vonden we een beetje moed en probeerden ons onopvallend tussen de meute te mengen. Met de nadruk op probeerden. Samen met onze onkunde werden we al snel aangesproken door een Mexicaans koppel die na een kleine partnerruil de leiding overnam. Na deze leerrijke introductie zetten we terug samen enkele pasjes die met de nodige verbeelding in de buurt kwamen van Salsa. Dolle pret was het in elk geval. Ons voornemen is om in de volgende grootstad eerst een uurtje les te nemen voor we nogmaals onze dancing shoes aantrekken. Olé!

Van salsa-city gingen we verder naar Colombia’s culinaire hoofdstad, Popayán. Omdat de boog niet altijd gespannen moet staan beslissen we er een drietal dagen hoofdzakelijk te gaan eten, rondslenteren in het prachtige koloniale centrum en siësta te houden. Het eten in Colombia vind ik lekker (Inga iets minder) maar niet bijzonder gevarieerd. Meestal eten we een middagmenu waarbij men voor een prikje soep (patatten), kip, chorizo of rundsvlees (schoezeule helaas), rijst, gebraden kookbanaan, patatten, bonen, klein slaatje, een drankje en soms een stukje fruit krijgt. Bij de panederia’s is de keuze tussen verschillende taarten, gebak en andere zoetigheden altijd zo groot dat het als bakkerskleinzoon bijna onvermijdelijk is om er elke dag enkele van te proberen.

Ondertussen zijn we deze namiddag aangekomen in San Agustín. Volgens de berichtgeving is er ’s nachts een kleine kans op FARC-activiteit op deze weg hierheen (ik verschiet er niet van, links en rechts enkel groene muren van jungle te zien, en dat voor uren aan een stuk. Geen nood, bij daglicht is het meer dan safe.), daardoor namen we met de vroegste bus het zekere voor het onzekere. Uiteindelijk bleek dat iets overdreven te zijn gezien we nog vijf uren voor zonsondergang al ter plaatse waren. Morgen staat een bezoek aan de archeologische site van de indiaanse, pre-Colombiaanse beschaving San Agustín (1000 v.Chr. tot 1500 n.Chr.) op het programma, overmorgen zijn we een dagje cowboy en trekken we erop uit per paard, een toeristische derby-foto mag niet ontbreken!

Afsluiten kan ik enkel en alleen met een welgemeende leve Cercle!

Kenneth

PS: De laatste week in Colombia is aangekomen. Volgende week is het tijd voor een nieuwe stempel in de reispas: Ecuador! Escúchameeee..

2x euh, salsa!

0-1 ploeg in Brugge!!

Daytrippin' rond San Gil

Dag trippers!

Onze laatste uren in San Gil zijn gekomen. We houden nu nog enkele uren siësta voor we aan onze vermoeiende trip naar Cali beginnen. Terug richting zuiden – daar beginnen we wel zeer dicht bij Ecuador te komen. Vanavond nemen we eerst de nachtbus naar Bogotá (8u) om dan morgenvroeg nogmaals 8u onderweg te zijn naar Cali. Siësta houdt in: koffie, terras, reggea, hangmat, lezen en dan ontbreekt de tijd natuurlijk niet voor een blog-berichtje.

Van mieren op de barbecue is helaas niets in huis gekomen. Blijkt dat we niet in het “mierenseizoen” zijn, een gemiste kans.. Nu, genoeg spannende dingen te beleven hier. We bezochten eerst een naburig dorpje (Baricharra) en raakten daar via een inside tip (voorbijganger op de moto) aan een machtige verlaten waterval. De paden daarheen zagen eruit alsof er in geen maanden een mens gepasseerd was, waardoor we ons vaak afvroegen of daar eigenlijk nog iets te vinden was. Volmondige ja! Wat een uitzicht in het dal, op de kliffen, de beginnende waterval,...

Gisteren zijn we dan gaan raften op de Rio Suarez. Dit zou de beste rivier in Colombia moeten zijn voor zo’n dingen, er waren enkele grade V rapids wat het geheel best wel leuk, spannend en nat maakte, toch was ik een beetje ontgoocheld. Door mijn raftingtocht op de Nijl in Uganda vorig jaar lagen mijn verwachtingen misschien iets te hoog. Hoewel we na onze boottocht nog "Rum for the poor" kregen, iets wat te vergelijken valt met zure appelwijn.

Vandaag werden mijn verwachtingen dan weer meer dan ingelost. We deden een all-in trip en startten deze morgen met een tour in smalle en donkere grotten, na wat nieuwe "Rum for the poor". Het feit dat er buiten ontelbare vleermuizen en ongedierte slechts drie levende wezens aanwezig waren zorgde met momenten voor een griezelig sfeertje. De max! Buiten het bewonderen van deze lieve vleermuisjes kropen/rolden we door fijne holletjes, baadden we in modder en douchten we in waterstromen. Terug in het zonlicht moesten we ons een weg door het prachtige berglandschap weten te vinden. Natuurlijk niet zonder het overwinnen van enkele hindernissen. De tocht begon met een duik in het water (6m, in een zwembad sprong ik nooit van hoger dan de 3m, slik..), we beklommen en “rapelden” enkele rotsen, zeilden af van een waterval en als kers op de taart “mochten” we nog een duik in het water nemen. Dit keer van 8m en toegegeven, er was toch wat angst aanwezig, gelukkig toonde Inga het goede voorbeeld en dan moest ik wel volgen. :-)

Tot slot voeg ik graag nog enkele kiekjes toe, vers van de pers!

Keep on tripping!

Baricharra.

Grotten + outcoming.

Rapellen.

Abseilen.

Chaos in Bogotá,, chillen in Villa de Leyva

Hey ho! Tijd voor een nieuw teken van leven. Ondertussen hebben we het roer een klein beetje omgegooid en zijn we na onze stop in Bogotá terug richting noorden getrokken. We verbleven nog enkele dagen in het rustige Villa de Leyva en zijn nu sinds enkele uren in San Gil, die vooral gekend is om zijn outdoor-sports en euh, gegrilde mieren. Daarover volgende week meer!

Bogotá (check "la Candelaria, Bogotá" op maps.google.com voor de locatie) wordt bij backpakkers vooral omschreven als vuil, onsympathiek en koud. Een plaats waar men overnacht bij aankomst in Colombia en het liefst zo snel mogelijk weer verlaat. Onze eerste indruk (en ook de laatste in omgekeerde richting) was in elk geval total chaos. Het is zo goed als onmogelijk de juiste bus richting centrum te vinden en een taxi nemen is kostelijk, vooral omdat Colombia’s hoofdstad met zijn 8,5 miljoen inwoners gigantisch groot en retedruk is. Niettegenstaande, vergeet deze enkele uren chaos en je komt terecht in een heerlijk levendige metropool. Het oude centrum is niet zo mooi gerenoveerd als pakweg Cartagena, maar met zijn straatleven, grafiti’s, kunstgalerijen, pubs en restaurantjes veruit de leukste grootstad waar we tot nu toe in waren. Doordat Bogotá op 2600m hoogte ligt is het er na zonsondergang wat koud, toch blijken een lange broek en een pull voldoende om niet te bevriezen.

Een deel van het centrum is altijd autovrije zone. Daar lopen dan ook, ruim geschat, net zoveel straatverkopers rond als in alle andere steden samen. De Oblea’s (gevulde koeken met wat men wil, chocolade, slagroom, kokos, bessen, ...), brochettes, vruchten(sappen), empanadas, hot-dogs, hamburgers, broodjes, ijsjes... laten zich wederom smaken. Ooit verander ik in een mango, dit terzijde. Deze autovrije straat is ook een paradijs om te fietsen, skate/longboarden en skeeleren. Men vindt hier elke tien meter van belachelijke (mensen die hun spieren tonen voor geld) tot zeer goede (jonge reggea-groepjes) animatie. Enfin, vervelen gaat het niet. Als kers op de taart geldt op zondagen in een totaal van 120km straten een verbod op auto’s. I like Bogotá!

Cultureel heeft deze stad ook heel wat te bieden. Helaas zijn we drie dagen te laat aangekomen om Gogol Bordello live aan het werk te zien. We hebben er het Botero museum bezocht (another dikke Jezus gespot, yeah!), het uitzicht genoten vanop het hoogste gebouw in het land (196m), taart gegeten in een armere achterbuurt, donker brood gevonden (!!), goeie vegetarische (opnieuw “!!”) schotels gegeten in kleine restaurantjes en Poker-pils gedronken in nog kleinere Art-galleries. Tijdens onze laatste dag deden we nog een zeer aan te raden stadsrondleiding per fiets (serieus, sommige mensen kunnen het écht niet, fietsen, en vielen zonder enige aanleiding) en we speelden de nationale (café-)sport “Tejo”. Een soort primitief darts-spel. Met een steen moet men kleine envelopjes met buskruit, bevestigt in een bak klei, raken twintig meter verder. Als je een envelopje doet ontploffen, en je steen blijft in het klei hangen heb je gewonnen. De verliezer betaalt het bier. Niemand van ons slaagde er in te scoren.

Villa de Leyva (opnieuw, Googlemaps voor locatie), een viertal uur buszitten verder, is dan weer compleet het tegenovergestelde. Na een zestal dagen gezellige drukte en big city life was de kalmte en rust die dit dorp uitstraalt deugddoend. Veel is er niet te zien. De Plaza mayor is de grootste van Colombia maar ironisch genoeg loopt men hier geen enkele straatverkoper tegen het lijf. We bezoeken enkele watervallen, kopen vruchten op de plaatstelijke groenten & fruitmarkt, genieten van de wondermooie natuur en ontdekken dat liften in Colombia best gemakkelijk en vlot kan verlopen.

Tot slot nog enkele bedenkingen..

Bruno uit Argentinië gaf ons volgende tip. “Je kan langer reizen door te werken in mijn land. Koop gewoon enkele spulletjes in en verkoop ze dan op straat”. Thanks Bruno!

Enkele Couch-Surfing-hosts voor Cali volgende week werden nu al gezocht en gecontacteerd. Besparingen zijn op til als we hier wat outdoor-sports willen beoefenen!

Mijn cursus prijsonderhandelen begint zijn vruchten af te werpen. Daar waar ik dat in het begin niet altijd durfde is er nu geen enkele vorm van schaamte meer. Enkele van mijn laatste successen: kamer van 60 naar 40.000 pesos per nacht, kamer van 40 naar 30.000, busrit van 30 naar 20.000 per persoon, en de laatste hier in San Gil, kamer van 40 naar 25.000 per nacht. (Oh ja, en een geschilde mango van 2.000 naar 1.500 pesos). Ik begin het zowaar een leuk spelletje te vinden! (en in vergelijking met andere backpackers hebben we zelfs meestal “la habitacion mas economica”, woo hoo!)

Hasta la vista,

Suerte,

Kenneth

PS: Iemand een poncho uit lama-wol om de komende winter door te komen?

2x Bogotá.





2x the streets of Bogotá.

2x "Tejo".


2x Villa de Leyva


Liften in Colombia, bèja!

Koffie, échte koffie!

Zondag bezochten we Hacienda Venecia, een plantage die onder andere koffiebonen levert aan Delhaise. Bij aankomst werden we direct verwend met een fuckin’ lekkere expresso (sorry, lieve oma's, meme en pepe). Het hoeft geen betoog dat dit verschrikkelijk deugd deed na een maand vol tinto. We kregen een enkele uren durende uitleg en rondleiding tussen de koffieplanten. De tour was af. Interessante info over het ganse proces (in Uganda vorig jaar kreeg ik niet meer dan “en dit zijn nu koffie-planten” te horen, een wereld van verschil), mooie wandeling, lekkere koffie & lunch en een oase van rust om enkele uren een siësta in een hangmat te houden.

Een dag later was het tijd om Andres’ woonplaats te verlaten en verder te trekken richting Salento. Dit is een klein bergdorpje waar alle cliché’s over Latino-Amerikanen samengepropt lijken te zitten in het plaatselijke café. Poncho's, snorren, cowboyhoeden, poker, pool, bier, ‘vuurwater’ en drieband. Verder is dit dorpje redelijk verlaten. Uiteraard biljarten we dan maar lustig mee. Een enkeling rijdt met zijn paard terug naar huis.De forel smaakt hier overheerlijk en van de verse vruchten die op straat worden verkocht krijg ik maar niet genoeg. Er volgen enkele rustige dagen, ’t is er wel de plaats voor!

Deze morgen stonden we vroeg op en was’t gedaan met de rust. We namen een jeep naar Cocora. Een twee uur durende eenzame wandeling in een zalig bergdal met landschappen zoals in “Platvoet en zijn vriendjes” en “Junglebook” (soms vertelt een foto meer duizend woorden, zie onderaan) later kwamen we aan in wat onze reisgids omschrijft als een koolibri-reservaat. Na ja, er stonden een viertal vogelhuisjes waar koolibri’s constant suikerwater drinken. Toch blijven die kleine vogeltjes leuk om te zien (we zagen ze ook al in een natuurpark in Manizales). Ze zijn klein, vliegen voor & achteruit en maken daar helicoptergeluidjes bij. We krijgen er thee en een groot stuk kaas zodat we de tocht terug uitgerust kunnen beginnen. Bij de jeeptocht terug hang ik achterop wegens plaatsgebrek. Terug in Salento vul ik mijn maag met de fameuze “Bandeja Paisa”, lekker!

Wat volgt is nog een kleine siësta (thuis wil ik ook zo’n hangmat!) en andermaal inpakken en wegwezen. Vannacht vertrekken we vanuit Armenia naar Bogota, Colombia’s hoofdstad. De rit duurt een uur of tien en warme kledij zit niet te ver weg in de rugzak. Ten eerste voor de busrit, ten tweede schijnt het in Bogota echt koud te zijn. We hebben (ok, op één uitzondering na) nog geen enkele backpacker of local wat positiefs weten te vertellen erover, dus we zijn eens benieuwd!

Ciao,

Kenneth

PS: Funnyfact: hostels die blind vertrouwen op vertaalcomputers, zie foto.

PPS: Onze kamer in Salento was aan de straatkant, opvallend was dat men er geen auto’s hoorde maar paardengetrappel schering en inslag was.

Koffieplantage + siësta.

Salento.

"Platvoet en zijn vriendjes"

"Jungle Book"

Bandeja Paisa.

Google translate?

Punk y hardcore

Ofte fonetisch: “poenk ie gardcorré”.

Het leegstaande kerkhof dat twee dagen als locatie van het punkfestival dienst deed bleek het hoogtepunt van de dag één te zijn. Voor de rest hebben we een vijftiental locale bands (zozo) gezien en was het amateurisme ten top, bère! De enkele groepen met een banner deden er uren over die op te hangen, geen drank of eetkraampjes – laat staan merch. Het enige publiek waren mensen met gitaren mee die ofwel nog moesten spelen, ofwel al aan de beurt gekomen waren. Toch nice constant live gitaargetsjangel te horen! Internationaal moest ook met een korrel zout genomen worden, van de 50 groepen waren er 46 Colombiaans, aangevuld met een uit Mexico, Brazilië, Costa Rica en Peru. De prijs voor dit alles was dan ook slechts 10000 pesos (4 euro).We beslissen voor zonsondergang het festival te verlaten en keren morgen terug als het begint donker te worden. Net voordien vraagt de gitarist van het Mexicaanse Emergencia mij nog of ie met mijn vrouw op de foto mag. Kan ie later op zijn Facebook zetten dat ie Europese fans heeft!

Op dag twee terugkomen tijdens duisternis bleek een goeie zet te zijn. Tot onze verbazing was de organisatie er na 1 dag al serieus op verbeterd. Het eerste wat opvalt is een bierkraam, dan dat er best wel wat volk opgedaagd is (punks die er ook aan de andere kant van de oceaan exact zo uitzien als bij ons) en er hangen zelfs enkele banners boven het podium. De groepen zijn goed en de mensen vriendelijk. Veel gasten heten ons welkom in Colombia en we krijgen verschillende "leuk dat jullie hier zijn, normaal zien we hier geen buitenlanders op dit festival"  te horen. Er wordt gemosht, gefeest en gedronken. De anti-politie-songs hier klinken me ook bekend in de oren. Onze nieuwe Mexicaanse vriend geeft ons na zijn optreden nog een CD mee. Pogo totál!

Na dit festivalweekend vinden we eindelijk een plaatsje voor de Pablo Escobar-tour (verschrikkelijk interessant, wie meer wil weten over wat ruim twintig jaar geleden één van de rijkste inwoners van onze planeet was: docu’s staan op Youtube) en dan zwaaiden we Medellin op dinsdag vaarwel. Een mini-bus brengt ons in een vijftal uur naar Manizales. Deze is vooral bekend als studentenstad en als uitgangspunt voor bezoekjes aan de coffee-farms. Al blijkt echte koffie toch niet zo alomtegenwoordig als verwacht, helaas. Aangekomen is het wachten op onze host (Colombia lijkt toch wat duurder te zijn als men zou denken dus gaan we couchsurfen). We logeren bij de sympathieke Andres, die zo’n 15km buiten de stad “in de boerebuuten” woont. Het uitzicht vanuit zijn huis is fantastisch en er hier wonen amper mensen. Quote van iemand uit de bus hierheen: “Waarheen moeten jullie, ben je niet gemist van bus? Hier zijn toch geen huizen meer??”. Andres’ berghut/weekendwoning is een mix van kindertuin en art-atelier, waartussen onze twee bedden staan. ’s Nachts is het hier ijzig koud, maar zijn gastvrijheid maakt alles goed.

Voor zijn werk is ie veel on the road, en de laatste dagen nam hij ons op kosten van zijn werkgever mee naar enkele stadjes die niet in de reisboeken staan. De eerste is Rio Sucio (dirty river), bekend om zijn carnaval met de duivel als centraal thema. Een andere, waar we overnachten is Aguadas, daar worden vooral cowboyhoeden gevlochten, biliart gespeeld en taart gegeten. Door de lange weg door de bergen (mooi!!) komt er geen toerist en worden we door 80 procent van de inwoners nieuwsgierig aangegaapt. Ofwel is het omdat we geen hoed dragen..

De volgende dagen gaan we verder op zoek naar een echte, verse kop sterke koffie en bezoeken we een van de coffee-farms.

Hasta luego,

Kenneth

PS: 3 november. Ultras Bryggja is vandaag zeven jaar oud geworden. Proficiat gasten, we are Joebee! Van op afstand toast ik op onze verjaardag en denk eens aan de fiësta in Bryggja.

Affiche plus locatie.

Couchsurf-chalet.

Aguadas.

Andres' tuin.

Santé JOEBEE!