Men hoort vele mensen klagen over massatoerisme, een gevoel die ik slechts half deel. Er is wel-degelijk een reden waarom zo veel mensen krak-hetzelfde doen. Niet zelden omdat het absoluut de moeite waard is.We grooven hobbelend over de kiezelweg (nooit breder als 3,2m). Rechts naast ons de bergflank, links van ons de minimum 200m diepe ravijn. Als onze instructeur meldt dat we al-tijd-links-moeten-rijden kijk ik hem bedenkelijk aan. Nog voor ik doorgeslikt heb legt hij uit dat voertuigen uit de andere richting voorrang hebben. Dit houdt steek. In 50km moeten we maximum 10km stampen, de rest van de tijd is het remmen geblazen. Wat na enkele uren keihard pijn doet - vooral op het moment waarop de blaren op mijn hand openspringen. Soit. 't was't waard!
Achteraf, we hebben het namelijk overleefd, kan ik rustig schrijven dat hier sinds 12 jaar 39 toeristen om het leven kwamen. Al moet ik daarbij ook vermelden dat de meeste ervan simpelweg de controle over hun stuur verloren toen ze met 1 hand & afdalend foto's probeerden te nemen. Sjah. Triestige verhalen..
We wilden daarna een tweehonderdtal km verder naar Rurrenabaque. Dit werd de klotigste busrit uit mijn leven. Wegens geen zin om er een nieuw verslag over te schrijven volgen twee dagboekfragmenten..
Zondag 05-05-'13, Coroico -- Rurrenabaque
(...)
"We hoorden al vele horrorverhalen over deze route, jammergenoeg (of gelukkig?) nog nooit uit eerste lijn. De mensen die we tegenkwamen en al in Rurre waren (of planden te gaan) kozen één voor één voor de comfortabele maar tien maal duurdere optie van het vliegtuig. Ik ben eens benieuwd.. Om 13u vertrekken we naar de stad en kunnen er éindelijk (derde keer goede keer..) geld afhalen. Iets voor 14u nemen we de overvolle collectivo naar Yolesita, waar we twintig minuten later aankomen en nog tot 17u moeten wachten op onze bus. Terwijl rijden er veel meer bussen richting Rurre als verwacht, hadden we dat op voorhand geweten...
Tijdens het wachten eten we aan de rand van de straat en maken we kennis met de sympathieke Tobias & Lisa uit Zwitserland, die op dezelfde bus wachten. Als we eindelijk kunnen instappen is onze euforie echter van korte duur. In de plaats van de beloofde semi-cama krijgen Inga & ik plaatsen op de laatste rij (waar de leuning geen beetje achteruit kan). Tot bij de eerste stop "avondeten" gaat het nog, we zitten er alleen dus liggen er met de beentjes gestrekt, vijf-plaatsen-innemend (dat dit niet kan blijven duren, beseffen we dan al). De weg zelf is identiek aan de death-road en geregeld houden we onze adem in. Slik. Het is hobbelen van links naar rechts en ook al gaat het nu nog: comfortabel is anders. Bij de pauze is het vloeken na een bezoek aan het kiezigste toilet aller tijden (waarom men naast de pot kakt, ik versta het nog steeds niet) en ook als we terug in de bus komen. Nieuwe gasten zijn er en Tobias, Lisa & nog een Boliviaan komen onze "knusse" plaatsen delen. Vanaf nu is het pas echt fucked up. Toch nog een funnyfact: een vrouw van middelbare leeftijd roept "falta uno!!" waarop ze 20 seconden later zelf ongeduldig antwoordt: "vamos!!". Zo gebeurt het dat er al eens iemand kan achterblijven.
Iets later is het al helemaal niet meer grappig. Het begint te regenen dat het giet, naast ons zien we de helft van de weg veranderen in een rivier, aan de andere zijde zien we gelukkig de ravijn niet, ook niet bij de honderden bliksemschichten die oplichten in de nacht. Het hele plaatje heeft iets griezeligs. Net voor middernacht staan we voor het eerst een halfuur stil voor het verwisselen van een band. Ik sluit mijn ogen, probéér te slapen en luister daarbij wat muziek, opdat de tijd wat sneller voorbij zou gaan.."
Maandag 06-05-'13, Rurrenabaque
".. Rond 1u staan we dit keer meer als een uur stil. Opnieuw probeert men bandproblemen op te lossen. Slaperig staan we buiten met de anderen en profiteren we ervan om onze benen eindelijk te strekken. Gelukkig is de storm weer gaan liggen. Links en rechts van de baan zien we bananenplanten, we naderen de jungle. Er staan hier twee huizen en in eentje ervan speelt telkens weer hetzelfde kumbia-liedje en bezatten enkele locals zich. Hmm, wat schnapps ware welgekomen. Dan gaat de tocht verder en moet ik - tegen alle verwachtingen in - een uur of twee ingeslapen zijn. Als ik wakkerword kraaien tientallen hanen, is het 5u en hoor ik dat we al meer dan een uur stilstaan wegens het gekende probleem. Om 7u gaat het eindelijk verder en om 8u volgt een ontbijt-pauze. We bestellen koffie & spiegeleitjes. Als we de bus al horen toeteren voor onze bestelling voor onze neus staat haasten we ons naar de bus en moeten we helaas genoegen nemen met de droge broodjes en een restje kaas die we nog in de rugzak vinden.
Het laatste deel van de rit gebeurt zonder tegenslagen. We stoppen nog 1x om een nieuwe reserveband te kopen (even vrezen we het ergste..) en enkele mensen stappen uit zodat we wat meer plaats hebben. Er is zowaar een geasfalteerde straat nu. Ik geniet van het mooie jungle-uitzicht, sluit af & toe mijn ogen met wat muziek in de oren en lees mijn boek uit. Om 14u komen we na ongeveer 24u onderweg geweest te zijn (voor fuckin' 200km). Ik ben moe en bwoah, wat is het hier heet. We wandelen in het rond en vinden onderdak in een sympathiek guest-house. De koude douche doet voor het eerst sinds lang weer deugd, het visje aan de Rio Beni misschien nog meer. 's Avonds praten we nog even na, gewapend met insectenspray en een fles rode wijn aan de oever, met onze nieuwe Zwitserse vrienden. Allen zijn we blij dat we heelhuids in Rurre zijn aangekomen en kruipen tette onder ons muggennet. Je bent in de jungle, baby!.."
Vanaf morgen zeggen we het stadsleven even vaarwel en trekken we de jungle in voor een dag of zes. Terwijl zoeken we hier nog eens rond en checken we of er betaalbare alternatieven zijn om dit rustige stadje terug te verlaten nadien. Ik hou jullie op de hoogte!
Prettige feestdag gewenst in Brussel!
Kenneth
 |
 |
| 3x the "most dangerous road in the world" (bij de eerste is de weg mooit te zien op de achtergrond). |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten