Ergens onderweg..: Titicaca-toerend over de grens

Oi oi! En? Hoe is het in Brugge gesteld met de bekerstress??

Wij zijn ondertussen na Colombië, Ecuador & Peru eindelijk in een nieuw land aangekomen: Bolivië! Aan de grens kregen we direct een opdracht voor onze to-do-list, ons visum gaan verlengen in La Paz. Onze inreis-stempel was slechts geldig voor dertig dagen, iets wat met ons langzame reistempo onmogelijk te behalen is.

Aan de grens Peru/Bolivië ligt op 3800m hoogte het Titicaca-meer. Dit is een van de grootste binnenmeeren ter wereld op dergelijke hoogte en ziet er wat uit als een zee. Buiten verse forel eten genoten we van een tijdje rust in Copacabana (Bolivië) nadat we enkele eilanden op het meer bezochten. Aan Peruviaanse zijde de “Islas flotantes”-Uros, Amantami & Taquile. Aan Boliviaanse zijde het Isla del Sol.

De Uros-eilanden is de benaming voor in totaal ruim vijftig verschillende drijvende, eetbare eilandjes. Op de grootste daarvan “wonen” maximum tien families. Wonen staat tussen aanhalingstekens omdat geen mens weet of er effectief nog mensen wonen, al beweert men tegenover alle bezoekers natuurlijk van wel. We werden er met open armen ontvangen door de sympathieke “inwoners”. Vroeger leefde men hier van visvangst & vogeleieren, die men op het vasteland ging ruilen. Sinds een jaar of tien lijkt hun hoofdbron van inkomsten toch toerisme te zijn. Voor elke van de tien hutten staat een kraampje waar de huisvrouwen hun “handgemaakte” spulletjes verkopen. We kregen nog uitgelegd hoe men zo’n eiland knutselt en proefden xxx, de materie waarmee het in elkaar steekt.

In tegenstelling tot Uros zijn Amantami & Taquile échte eilanden. Al leeft men ook hier – tegenwoordig – meer van toerisme als van visvangst. Doordat alle bewoners hun graantje kunnen meepikken en het geld niet naar een happy-few vloeit zijn hier geen hostels of restaurants. Mensen die hier willen overnachten worden per rotatie-systeem in gastfamilies onderbracht, waar ze voor niet meer als tien euro een bed + drie maaltijden krijgen en dus geen reden tot klagen hebben. Natuurlijk worden na elke maaltijd nog ... artesania’s aangeboden. Een must. Zo ook in Taquile, waar hun handmade souvenirs zowaar Unesco-beschermd zijn en zowel mannen als vrouwen de ganse dag door met breinaalden en/of wol in hun handen lopen. Best leutig.

Een laatste bezoek maakten we aan het Isla del Sol. Daar waar volgens de legende de zon geboren werd en de eerste Inca-nederzettingen te vinden waren. Dit eiland heeft een mediterraans uitzicht, met het nadeel dat het er in de schaduw en bij zonsondergang al snel ijskoud kan worden. Dan voelt men weer direct op welke hoogte men zich bevindt. Hoewel men het – bij de kleinste inspanningen – eigenlijk onmiddellijk merkt aan de hoge bedrijvigheid van de longen die tevergeefs zuurstof zoeken. Op Isla del Sol werd vooral gewandeld, Inca-ruïnen bezocht (dit keer beslisten we écht om ruïnen vanaf nu te laten voor wat ze zijn) en van picnics met cool uitzicht genoten.

Na een korte vakantie in Copacabana (waarover niet te veel te vertellen valt. Enkel dat de lokale priester daar elke dag in verschillende shiften tientallen auto’s en chauffeurs uit gans Peru&Bolivië routineus zegent, om nadien vrolijk de vele geldbriefjes in ontvangst te nemen. “Christus rijdt met je mee”) zijn we ondertussen aangekomen in La Paz, Boliviës grootste stad. Hier kan men buiten shoppen niet al te veel doen. De zwarte markt is gigantisch, we wonen vlakbij de heksenmarkt met uitgedroogde/dode/kleine lama’tjes in aanbieding, een lokaal donker 7 graden bier vond ik tot mijn grote vreugde en we zagen traditioneel gekleedde bergvrouwen enkele stoere mannen aftoeven in de worstelring.

Morgen dalen we nog de “gevaarlijkste straat ter wereld” af per mountainbike en dan zijn we er stilletjesaan klaar voor om opnieuw een stapje in het oerwoud te wagen voor een nieuwe jungle-trip.

Veel plezier in Brussel op 9 mei!

PS: Ik ben Inga zeer dankbaar voor het meebrengen van haar profi-Orophax-oordopjes. Jammergenoeg blijken ze ’s nachts niet panfluit-proof te zijn..

PPS: Funnyfact in La Paz. Overdag spelen tientallen levensgrote zebra-mascotten verkeersagent, ’s nachts worden ze vervangen door echte flikken met flikkerend Starwars-zwaard. Cool!

PPPS: Van de vele apenverhalen omtrent corrupte grensmedewerkers waar ik voordien in elk Zuid-Amerika-reisverhaal over las hebben we – voorlopig – nog niets gemerkt.