Ergens onderweg..: Oi!

Omdat we niet voor niets onze verschrikkelijkste busrit tot nu toe gemaakt zouden hebben, boekten bij aankomst in Rurrenabaque direct een zesdaagse tour. Eerst trokken we drie dagen de jungle in, daarna bezochten we overstroomde savanne’s met hun wildlife. Alright!

In the jungle..

In een kleine boot werden we aan de rivier naast ons Hostal opgehaald om een drietal uur tegen de stroom de jungle wat dieper in te varen. Aan boord zijn onze nieuwe Zwitserse vrienden Lisa & Tobias (die met ons de horrorrit deelden), wij en veel proviand. Onze gids heet Simon (al kan het door het ontbreken van enkele tanden eigenlijk ook Ségon, Sénon of Saigon zijn – ik noem hem voor het gemak “amigo”) en legt ons al snel uit hoe we in de jungle moeten lopen om de kans op het zien van dieren te vergroten. Blijkt dat onze uitrusting zeer amateuristisch is. Onze witte long-sleeves en 50%-DEET muggenspray houden dan wel de kleine zoemers van ons vandaan, het schrikt ook andere dieren af omdat het zo opvalt (en stinkt). Groenzwarte kledij zou optimaal zijn, zoals altijd, ik had het moeten weten..

Op kousevoeten lopen we toch door dicht beboste paden en gangetjes en stoten al snel op verschillende vogelsoorten, alvorens het de spanning stijgt. Simon hoort in de verte het geluid (“heu?” denk ik bij mezelf) van een groep kudde wildzwijnen. Onze kleine groep is in grote staat van alertheid, toch duurt het nog even voor wij, leken, ook iets te horen krijgen. Hurkend naderen we hen zéér traag, en horen een eeuwigheid later hun gegrom, gestamp en gekraak van hun tanden. Dan begint het beestachtig te stinken en gaat onze hartslag de hoogte in. Schuilend achter een boom zien we er ééntje. Dan nog één. Dan de hele groep. Dit klinkt niet zo cool als het was, maar écht waar, zo’n honderden wildzwijnen in de jungle achtervolgen is duizendmaal spannender als het zien van tien tamme leeuwen in de Zoo van Antwerpen. Vooral omdat zo’n zwijn die zich bedreigd voelt een der gevaarlijkste beesten in dit gebied is voor de mens. En daar stonden we enkele meter bij vandaan. Verder zien we nog veel onspectaculaire dieren, die ons verblijf toch aangenaam maken. Men krijgt niet elke dag de kans om in het regenwoud te wandelen, nietwaar? Zo zagen we nog dunne slangen, vleermuizen, reuzenkonijnen, een krokodil en een dikke, vette, zeer smakelijk uitziende tarantula.

Één activiteit ontgoochelde me dan weer totaal. Dat klinkt dan weer véél spannender dan wat het is. Piranha vissen. Is me dat saai, mo saai. Inga & ik leggen er al snel onze kop bij nadat we ons bezighielden met piranha voederen terwijl Tobias & Lisa na het tonen van een engelengeduld elk een lieve kleine piranha vingen. Het gemiddelde aasverbruik is met wat zin voor overdrijving 1 kilogram rood vlees per persoon. In ruil kregen we elk (ditmaal zónder overdrijven) 10 gram vis. De volgende keer opper ik die arme kleinerds met scherpe tandjes terug te smijten. Na het verslinden van ons bloeddorstig visje (gelukkig was er buiten dat nog een gans buffet voorzien) maken we een nachtwandeling. Gewapend met enkele zaklampen trekken we alweer het donkere woud in, op zoek naar dorstige dieren aan de rivier. Buiten een krokodil, die tien meter verder net als ons een nachtwandeling maakt op zoek naar beesjes spotten we niets levends meer. De overheldere sterrenhemel en het luide kikkerconcert daarentegen maken alles goed! Kwark. De laatste dag verbrengen we zeer rustig aan ons base-camp en leren we onze eigen “artesania’s” knutselen. Na een heerlijk middagmaal stapten we als trotse bezitter van een zelfgemaakte ring, ketting en oorring moe maar tevreden in onze kleine boot..

Relaxed door de pampa’s

Op weg naar de savanne kwamen we onrechtstreeks in aanraking met wat wellicht het grootste raakpunt is tussen Belgen & Bolivianen. We maakten een omweg, omdat ontevreden werknemers de weg blokkeerden. In tegenstelling tot de jungle moet men hier geen moeite doen om veel dieren te zien. Men gaat aan boord en laat zich varen. Een aangename switch. Desondanks wordt het niet saai. In het water zien we een enkele pink-river-dolphin, aan de oever liggen verschillende krokodillensoorten, in het modder staren reuzenbevers (? Capivara) ons aan en in de bomen komen grotere en kleine aapjes tot dicht bij ons om te zien wat dat is, zo’n camera. Daarenboven leven hier honderden vogelsoorten, die met gekleurde hanenkam bewijst dat punk not dead is! (Deze zagen we ook euh, vogelen)

Het programma,het kamp & het lekkere eten waren gelijkaardig aan dat in de jungle. De muggen dan weer gretiger (had ik op voorhand geweten dat die door kleren bijten, ‘k had m’n gat ingesmeerd met DEET, serieus..). Tijdens een nachtvaart zagen we met onze zaklamp tientallen oplichtende, grote, oranje ogenparen van de krokodillen. Vet, aangezien we er wel zeer dicht bij zijn. Na een korte nacht werden we om 5u30 door Ronny gewekt “Quieres ver un kaiman grande??”. Inga, Tobias & ik springen als enige uit de veren in onze 10-persoons-kamer. Dit maal wordt de vroege vogel beloont en we zien Pedro, de 3 tot 4 meter grote “huiskrokodil” in volle ornaat op ons kampterrein rusten. We naderen tot op enkele meters om het beest tussen de slapers in onze ogen door aan te schouwen.

Na een uurtje tevergeefs & vervelend vissen (Inga & ik boycotten weer) komt het – voor mij –hoogtepunt van deze tour. We varen we naar een klein binnenmeer, het territorium van de heerser van de pampa’s, de pink-river-dolphin. Daar waar we minder dan vijf minuten geleden nog een kaaiman aan de oever zagen, sta ik al vlug in onderbroek om een duik in het troebele, ondoorzichtbare en vuile water te nemen. Kort daarop komt een ruim 2m groot beest tegen me aan gezwommen. Ondanks het voelen van deze zachte huid schrik ik me rot. Een gevoel die zo zal blijven, men ziet niets in dit water en voelt plots iets in zijn voet bijten. Met een bloedende voet kom ik na een kleine schreeuw weer uit het water, de rest van de boot nog meer afschrikkend (slechts de helft van de aanwezigen waagde zich in’t water en diegenen die nog sprongen wachtten eerst een kwartier tot ze zagen dat ik niet door krokodillen opgepeuzeld werd). Inga werd ook gebeten en hijste zich terug in de boot om er te blijven. “Ik vertrouw nooit geen zeezoogdieren meer”, zou ook kabouter Wesley roepen. Ik ben geen kabouter dus trek mijn schoenen aan ter bescherming en spring weer in het water. Op zoek naar de ultieme kick. Die kreeg ik dan ook. Ik kan serieus lang met een nieuwe vriend spelen, “surf” erop als ie onder me zwemt, streel zijn lichaam, hang aan zijn vin en laat me in cirkeltjes meevoeren. Heerlijk, ik zwom met dolfijnen! Dat we een dag later nog op zoek gingen naar anaconda is het vermelden niet waard, we vonden niets, werden opgegeten door muggen en zaten na een uur totaal onder het slijk.

Ons absurde plan

Geen zin in een nieuwe gevaarlijke & vermoeiende lange busrit gingen we in Rurrenabaque op zoek naar een alternatief. Het kostte ons veel geduld en een dosis geluk om ons, aanvankelijk als absurd bestempelde plan tot uitvoering te brengen. Toch zijn we er in geslaagd! Het idee was nochtans simpel. “we pakken gewoon de boot é”. Een blik op de kaart vertelde ons dat dit theoretisch mogelijk was. In de praktijk vaart echter geen enkele cargo-boot naar Riberalta. Enige mogelijkheid bleek zelf op zoek te gaan naar een kapitein om met hem een overeenkomst te maken. Een kleine week speurden we het hele dorp af en vonden we in de gesnorde Eddy eindelijk de persoon die bereid was deze uitdaging met ons aan te gaan.

Zo starten we morgenochtend een tot-tien-daagse tocht. Daarin zullen we ruim 800km stroomafwaarts gaan richting Braziliaanse grens in een smalle houten boot van 12m lang, 1000 liter benzine en werkelijk álles qua eten meeslepend (buiten vruchten uit het woud hebben we toegang tot niets). Wildkamperen zal hopelijk een nieuwe betekenis krijgen voor me. We wilden een echte jungletocht, morgen hebben w’em! Daar waar we eigenlijk een stuk te jong zijn om veel écht nieuwe dingen te ontdekken, zijn we behoorlijk euforisch over het feit dat we eindelijk ernstig off the beaten track gaan. Ons enthousiasme werkte aanstekelijk en Lisa & Tobias komen ons vergezellen.

Schip ahoi & tot binnenkort!

PS: Voor wie onze trip op de kaart bekijken wil. We gaan van van Rurrenabaque naar Riberalta over de Rio Beni.