Monsoon

Kuantan – Cherating – Kuala Terengganu – Kota Bahru – Georgetown // 7 – 23 November 2014 // Soundtrack by PJ Harvey

Terwijl in ons Belgenlandje de winter alweer voor de deur staat wordt het er hier natter in de plaats van kouder op: we reizen in het regenseizoen. Met onmiddellijke ingang voeren we een nieuwe regel in: NOOIT, maar dan ook NOOIT het huis zonder regenjas of paraplu verlaten. Ook wanneer er geen enkele wolk in de lucht hangt: het tij kan namelijk snel, zeer snel keren.

Wanneer de onvermijdelijke regenbui dan komt piepen valt ze ook meteen met bakken uit de lucht en krijgen we meer water over ons als in Sun Parks’ wildwaterbaan. Dan hebben we twee mogelijkheden. Ofwel zoeken we blitssnel een droge plaats, gaan een hapje eten/drinken en wachten tot het voorbij is. Aangezien we bij mogelijkheid 1 vooral wachten op Godot komen we in de praktijk meestal bij mogelijkheid 2 uit: “Foert”. Dan laten we’t begaan, doen verder waar we mee bezig waren en zijn na een halve minuut kletsnat (een woord dat ik enkel gebruik omdat er geen hogere trap bestaat). Enfin, eigenlijk storen we er ons amper aan. Net als een koffie bij’t ontbijt of een sigaret na de maaltijd raak je aan zo’n buien snel gewoon. Soms snakken we er zelfs naar, naar de deugddoende frisse wind & schaduw die het met zich meebrengt. Want laat dat duidelijk zijn: tussen de buien door is het zéér warm.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maar ook op langere indoorperiodes zijn we prima voorbereid. De voorraad goede boeken in de rugzak en muziek op de Ipod is quasi onuitputtelijk. Bovendien veroorzaakt de spetterende regen op de daken een simpelweg gezellig & rustgevend effect. Geef toe, er zijn ergere dingen in’t leven als in een privé-hut waar de regen naar hartelust op klettert opgesloten te zitten met je geliefde. In de openbare bussen is het echter minder romantisch. Ook de lokale Mercedes is niet tegen de monsoon opgewassen, twee maal regende het binnen. Uit ervaring leren we dat men in het midden van de bus meer kans heeft op een lichte douche. Toch nemen we met de regenjassen in de hand ook hier het zekere voor het onzekere.

Regen of niet, we bezoeken hoedanook de oostkust van het maleisische schiereiland. De eilanden aan de kust mogen dan wel leeg, gesloten & onbereikbaar zijn (regenpauze), de kust zelf belooft een interessante mix van vissersdorpen, de islam en…. streetfood te zijn.

Een vroege stop is in het kleine oord (of was het slechts een straat?) Cherating, een verslapen dorpje pur sang. Men houdt een collectieve “winterslaap” vermoed ik. Toch heeft het iets, deze eenzame baai, amper bezoekers & strandrestaurantjes waarvan enkele tegen de verwachtingen in open zijn. Al moet de occasionele bezoeker ervan niet zelden de patron, die slaapt in de schaduw, even wakkerschudden voor men zijn kokosnoot kan bestellen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

2x Cherating.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na ruim twee jaren reizen ga ik altijd uit de bol bij het feit dat er nog altijd zoveel dingen zijn die nieuw zijn voor mij. In Cherating was dit in de vorm van een nachtelijke (onverlichte) bootstoer door de mangroven… om glimwormen te zien. Ik besef dat dit wellicht niet cool klinkt. Maar echt waar, het werd een betoverende ervaring.

Natuurlijk zijn we de enige twee deelnemers en hebben zowel boot als gids Hafiz voor ons alleen. Tukkend zien we hier & daar al iets glimpen, en dat is nog maar het begin. Fireflie-expert Hafiz (no shit, hij studeert firefly-communication bij een Japanse professor) heeft door de jaren heen geleerd hoe hij met de beestjes kan praten. Aan de hand van een speciale zaklamp & onregelmatige (maar alles andere als toevallige) signalen lokt hij ze als was hij één van hen. Plots lichten in de bomen rondom ons honderden lampjes, die zich als een grote zwerm sterren langzaam tot ons beweegt tot we omsingeld worden. We zitten temidden een zwerm glimwormpjes bij absolute duisternis & in alle stilte. Deze magische truuc wordt nog ettelijke malen herhaald op andere plaatsen aan de rivier. Ik ben stil van vreugde en voel een vlaag van enthousiasme door me lopen zoals het enkel door kinderen loopt die iets voor het eerst in hun leven doen. Als gehypnotiseert tuimelen we van de boot naar het volgende restaurant en zijn vrolijk, gelukkig en dankbaar nog maar eens zo’n bijzonder spectakel meegemaakt te hebben..

De oostkust is duidelijk traditioneler en religieuzer als de rest van het land. De enige vrouwen die ongesluierd door de stad gaan zijn de hindoeistische Indische vrouwen en de Chinezen... en Inga, die als knappe blondine uiteraard opvalt. De meeste mensen zijn licht gereserveerd maar toch curieus & zeer hulpsbereid. Voor het eerst in mijn reisleven word ik echter geconfronteerd met een echte taalbarrière. Da’s balen. Eten bestellen gaat nog, maar wanneer het antwoord op een vraag uit meer dan drie zinnen bestaat wordt het moeilijk in Bahasa Malaysia.

De drie grotere steden die we bezoeken zijn gelijkaardig. Vijf maal per dag gallen de gebedsgezangen door de luidsprekers van de vele moskeëen en staat de tijd overal even stil. Zelfs de McDonalds sluit voor het vrijdagsgebed rond de middag een uur lang zijn deuren.

Kuantan.

Kuala Terengganu

Een hoogtepunt zijn altijd de kleurrijke markten, uren kan ik erin verdwalen, vanalles proberen en praatjes proberen slaan. We leren bij over de mooie islamitische kunst en architectuur. We bezoeken verschillende machtige moskeëen en drinken namiddag(ijs-)koffie’s. We houden siësta (heb ik al vermeld dat het ondraaglijk warm is? Of dat een paraplu zich in no-time in een zonnescherm kan transformeren?) en begeven ons tegen duisternis weer op de straten om een nieuw stukje streetfood te ontdekken.

Streetfood.

Voor we terug naar Indonesië vliegen blijven we een kleine week in Georgetown op het eiland Penang aan de westkust van Maleisië. Het doet deugd weer eens iets langer te settelen. Georgetown is een charismatische, mooie koloniaalstad. De religie wordt minder strikt genomen en de vele garren, cafè’s, nachtmarkten en coole street art geven de stad een kosmopolitische flair.

4x Georgetown.

3x Georgetown Street Art.

Morgen vliegen we in minder dan een uur terug naar Indonesië, meerbepaald naar het reusachtige eiland Sumatra. Daar liggen enkele wonderen der natuur op ons te wachten. Goed nieuws: ditmaal hadden we geluk bij het Indonesische consulaat en kregen per direct een visa voor zestig dagen. Hiephiep – hoera!