Hot Hot Heat

Kinpun – Hpa An – Mawlamyine – Ye – Dawei – Kanchanaburi & Bankok // 18 April – 11 Mei 2015 // Soundtrack by Bush

Tijdens en na het spectaculaire waterfestival lijkt het ganse land twee weken lang ontoegankelijk. In elke hemelsrichting zijn alle bussen volgeboekt gedurende deze periode. Een geluk, dat we sowieso het liefst met trein gaan – da’s altijd een beetje reizen – en daar per definitie al-tijd nog iemand bij kan in Myanmar.

Na vijf dagen dolle pret op het waterfestival vervoegen we ons daarna bij het ‘serieuze’ deel van de feestvierders. We gaan op pelgrimstocht. Naar een gouden steenklots die sinds eeuwigheden speelt met de zwaartekracht en ondanks zijn wakkelige positie zich nog steeds balancerend op de rand van een ravijn bevindt. Tot de verbeelding spreekt het niet, ik geef het toe, maar deze plaats is één van de belangrijkste heiligdommen in het land. (Uiteraard zorgt een oorspronkelijk haartje van de Boeddha himself ervoor dat de gouden steen niet omvalt)…

Gelukkig maar zijn zelfs in Myanmar de tijden voorbij waarin men bij extreme temperaturen bergen moet beklimmen om de tempel erbovenop te kunnen bezoeken. Vandaag de dag loopt de marketing op volle toeren en is alles prima georganiseerd: we rijden vlotjes 45 minuten lang in een truck vol jonge gelovigen naar boven. Tien dergelijke bussen per UUR rijden tussen 6A en 6PM non-stop naar boven, by the way, als een goed geoliede machine.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

The 'Golden Rock'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In Myanmar leven meer dan een half miljoen monniken (mannelijk & vrouwelijk – zo’n tiental procent van alle inwoners) uitsluitend van aalmoezen. Hun ochtendlijke rondgang wordt in geen geval als irritant gebedel aanzien, nope, het is de mogelijkheid om een goede daad te stellen en daarmee de kans op een goede wedergeboorte te verzekeren. Hetzelfde geldt voor sponsoring aan tempels en andere religieuze instituten. Men krijgt zelfs een officieel attest met daarop het uitgereikte bedrag in’t groot. Een grijns kwam toch wel op m’n gezicht toen ik dit voor het eerst zag, en uiteraard kreeg ik ook enkele flashbacks naar geschiedenislessen over de “aflaat”: een voucher kopen voor een zondeloos leven als het ware. We stellen opnieuw vast wat we al langer dachten: ook alle georganiseerde religies draaien maar om één iets. Juist ja.. Ook soberheid en onthouding van onnodige luxe wordt door de monniken hoofdzakelijk in de theorie toegepast. In de realiteit zien we vele van hen met portemonnees vol geldbriefjes en vooral smartphones. Natuurlijk is ook Facebook hen niet vreemd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Smartphone-Monk-Generation

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nu, zoals verwacht is de gouden steen niet bijster interessant, alles errond echter deste meer. We houden hardnekkig in de gaten hoe de steen aanbeden wordt, hoe familiefoto’s gemaakt worden en overal op het grote tempelcomplex kleine kampjes opgericht worden. Enkel de mannen worden toegang verschaft tot de steen zodat ze hem kunnen beroeren en eren door er bladgouden-plakkertjes op te kleven (ook hier veel gelijkenissen met de andere bekende wereldreligies helaas).

 

Niet ons eten, maar offergaven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ook voor zij die de laatste 100m wandelend niet aankunnen is een
alternatief voorzien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor buitenlanders is het reizen met openbaar vervoer in het smalle, zuidelijke deel van het land sinds kort toegestaan, dus gaan we op pad. April is jammergenoeg de warmste maand van’t jaar, en wat tijdens het waterfestival niet direct opviel wordt tijdens de eerste droge dag direct pijnlijk duidelijk.. We worden getijsterd door een ondraagelijke hittegolf en er is geen ontkomen aan. Het kwik gaat nooit onder de 40 graden Celcius, de combinatie met geen enkele wolk aan de lucht is dodelijk. Onze activiteiten en plannen worden begrijpelijk ingekort. Langer als een paar uurtjes kunnen we het buiten niet volhouden. De drang naar frisse lucht laat ons af en toe de meerprijs voor een kamer met airco ophoesten en de tijd die we tette in theehuizen verbrengen als vlucht voor de zon is niet te tellen. Voor de volledigheid wil ik nog melden dat we hier niet de klagende toerist spelen, wel integendeel. Onder het motto “act like a local” delen we onze dagen in aan de hand van schaduwrijke siesta’s, want jep, zo doet men dat hier simpelweg: urenlang in de schaduw zitten en nadenken, of gewoon wat liggen soezen.

Ook menig brommer heeft een zonnescherm.

 

Treinreizen...

 

soms in het onvoorstelbaar drukke 2nd/3th class..

 

.. maar ook soms in de upper-class luxe.

Ook hier passen we'r nog bij..

 

Via Hpa An (we bezoeken er koele grotten en bewonderen machtige bergen zonder ook maar op het idee te komen die te gaan beklimmen) reizen we verder naar Mawlamyine, wat we tot onze persoonlijke lievelingsstad in Myanmar verklaren. Grootse bezienswaardigheden zijn hier niet, maar ‘t leven is gezapig, de stad is best mooi en men krijgt het gevoel dat de tijd hier een honderdtal jaar geleden stil begon te staan. Sympathiek, zeker weten.

 

2x Hpa An

 

 

 

 

4x Mawlamyine.

 

Ye.

 

In Ye is er nog minder te zien maar daar worden we met open armen ontvangen door euhm, iedereen. En Dawei, waar we ons voor een dag of tien settelen is zwaar de max. Vooral diens omgeving. We verkennen deze dagenlang op ons brommertje en merken dat de zuidkust een ruwe diamant is. Er is zo veel strand, zo veel bergen, zo veel jungle, zo veel sympathieke vissersdorpjes.. We krijgen er niet genoeg van en vinden telkens iets nieuws wat ons verbazen kan.

 

Verschillende idyllische vissersdorpjes..

.. waar vrouwen & kinderen krabben zoeken bij eb.

 

 

De conclusie is dat we niet enkel honderden liters zweet hebben achtergelaten in Zuid-Myanmar. Onze gedachten gaan nog vaak terug naar de kleine plaatsjes zonder trekpleisters maar met des te meer authentische charme. Een overzichtje met enkele random foto's:

E kartje-kilo..

 

Thanaka, een pasta van boomschors, wordt als schmink
en zonnecreme gebruikt bij kinderen maar vooral
bij ALLE vrouwen van ALLE leeftijden.

Omdat we de afgelopen jaren veel te weinig maaltijden
fotografeerden: veggie curry voor minder dan een euro
per persoon.

Het obligatoire en geroutineerde "YOU LIKE PHOTO??".

Begrijpe wie kan. Op een steenworp van de kust is er enkel
GEDROOGDE vis te verkrijgen.

Nationale sport: caneball.

 

Over de sinds kort geopende landsgrens rijden we met de minibus door de mooiste berglandschappen terug naar Thailand (aaaah, luxe en Thai-food enzo – er is geen land waarvan we meer stempels in ons passport hebben - hoewel ongewild, de Tom Yam is telkens een genoegen) om enkele dagen later van daaruit een stukje dichter richting Europa te vliegen. Op naar Sri Lanka, onze – je leest het goed – laatste stop!