Zoals in het vorige bericht al kort vermeld: we zijn een gadget rijker. We reduceerden de inhoud van onze rugzakken tot het aller, áller-noodzakelijke en maakten zo plaats voor iets groters: een tent. Met dank aan alle postmakkers voor de integrale bijdrage van ons nieuwe thuis & toebehoren.
Lid worden kan trouwens nog steeds, verlengers worden - uiteraard - extra in de watten gelegd!
Het was een weldoordachte keuze – want ja, we moeten dit huis nu ook overal meeslepen. Maar het gewicht van onze rugzakken is dankzij de grote lenteschoonmaak eerder gestagneerd dan gestegen, en het bijgekomen volume valt te verwaarlozen. We zijn nog steeds compact (genoeg..). De overnachtingsmogelijkheden bleken in Senegal een stuk duurder uit te vallen dan verwacht. Op zich is dat geen probleem: als’t op is is’t op. ‘t Draait zich meer om de qualiteit: voor een gemiddelde 20 euro krijg je hier een kamer die in comfort niet zo gek veel verschilt met dat van een tent.
Dan sparen we liever wat uit en slapen in ons eigen nestje. Bovendien geeft het ons wat meer bewegings- en keuzevrijheid.
Een eerste test vindt plaats vlak buiten Dakar op het île de Gorée. Straten, gemotoriseerde voertuigen en afval maken er plaats voor kleine garren vol mooie bloemen en palmbomen, architectuur uit – gelukkig maar – lang vervlogen koloniale tijden, stranden en een langzaamheid waar Dakar enkel maar van kan dromen, ondanks de vele dagtoeristen. Een camping is hier niet, maar we mogen onze nagelnieuwe tent inwijden naast de moskee, aan een strand met blik op de skyline van Dakar. Droomlocatie voor nul euro. Bedankt postmakkers!
De geschiedenis van Gorée is echter allesbehalve vredig. Als één van de (vele helaas) Afrikaanse centra der slavenhandel werd hier menig medemens naar de Amerika’s en Europa verscheept. Het “Maison des esclaves” is één van de woningen waarin vroeger slaven werden “gehouden” en valt vandaag als museum te bezoeken. Terwijl de families op de bovenste verdiepingen woonden vind je op het gelijkvloers kerkers waarin slaven in categorieën opgedeeld werden en woonden tot ze zich noodgedwongen van hun lotgenoten scheidden bij het stappen door “la porte du voyage sans retour”. Van daaruit konden de menselijke waren direct op het schip geladen worden. No way back. Schrijnend.
 |
| http://slaveryfootprint.org/my-footprint#results |
Na dit bezoek aan Gorée nemen we afscheid van respectievelijk Matti, Wouter & Sarah en beslissen om nog wat vakantie te houden. Onze tent bewijst direct zijn meerwaarde. In Palmarin Nguèthie vinden we een mooi hotel waar we voor een prikje kunnen kamperen en genieten van wandelingen in het nabije nationaal park (we zoeken er tevergeefs naar hyena’s), langs de lange kuststroken of van de gewone heerlijke dingen des levens: lezen, visjes, pilsje, zwemmen..
 |
| Dikke kus aan de Postmakkers, thanks! |
Zalig! Blijf genieten! Eva x
BeantwoordenVerwijderen