Ergens onderweg..: Doek is gevallen..

.. We zijn failliet. Jammergenoeg kunnen we dit feit – net als Beerschot – niet negeren voor een tiental jaren. Daarover meer op het einde van dit bericht.

De laatste weken deden we het rustig aan. Het was namelijk al een hele tijd geleden dat we nog eens vakantie namen. Ondanks dat er geen spectaculaire activiteiten op het programma stonden zaten we niet stil. Na onze maand in de jungle was het tijd om wat aan city-trippin’ te doen. Er werd veel busgereisd, rondgeslenterd en vooral: lekker gegeten.

Santa Cruz (hoogte 500m): Boliviës hipste en rijkste stad. Eén van de eerste dagen na onze afzonderingsperiode slenterden we met een ijsje in de hand, nagenietend van het middagsbuffet, over de centrale Plaza en hoorden SKA-P uit de boxen van een bezet museum klinken. Viva la revolucion. Ik keek toe en zag dat het goed was.

Samaipata (1500m): Na ingepakt te hebben in Santa Cruz realiseerde ik me dat ik geen zin had in hoogteziekte part IV. Als voorzorgsmaatregel planden we last-minute een nieuwe tussenstop in: Samaipata. Dit dorp is buiten doods ook zeer mooi. Al bleven we er enkele nachten langer als verwacht. Met dank aan onze coole camping, kampvuur, gitaarmuziek en een handvol mede-hippies die ons gezelschap hielden.

Cochabamba (2500m): Owyeah! Leuke stad. Perfecte mix uit modern & traditioneel. Coole café’s en restaurants te over, tegelijkertijd een groot aanbod aan heerlijke street-food en chaotische markten. My (our) favorite: de mooi aangeklede cholita’s die op elke hoek van de straat zitten om uit een kruiwagen verse vruchten, honing, koekjes, empanadas, etc... te verkopen.

Sucre (2700m): We zagen op dit continent al ontelbaar veel koloniaalsteden: Sucre is waarschijnlijk de mooiste. Dit is ook tot eenieders verbazing hoofdstad van Bolivië, ook al moest het zijn regerinsgzit afstaan aan La Paz. “De witte stad” dankt zijn bijnaam aan zijn prachtige centrum vol witte (d’uh), fris gerenoveerde koloniaalgebouwen. Het werd tijd om nog eens een brokje cultuur op te snuiven dus bezochten we het “Casa de la Libertad”, waar Simon Bolivar in 1825 Boliviës onafhankelijkheidsverklaring ondertekende. Even buiten het centrum dan is het Parque Cretacico te bezichtigen, hier vindt men de meeste en best bewaarde Dinosaurus-sporen ter wereld terug. Jammergenoeg niet zo spannend als gedacht, al maakten de Dino-replica’s op ware grootte toch iets goed (ik ben altijd al een grote fan geweest..). Waar we in deze stad het meest van genoten was echter ons hostel. Op vraag naar de “goedkoopste kamer” werden naar de bovenverdieping gestuurd. Daar was er één zolderkamer en tot onze grote vreugde een groot zonnenbalkon met fenomenaal uitzicht. Verbazingwekkend genoeg vonden de andere hostelgasten de weg niet hierheen, zodat we er altijd het rijk voor ons alleen hadden. Hier werd urenlang ontbeten, en stond het leven weer een beetje stil. Opnieuw zag ik dat het goed was..

Tussen de stadsbezichtigingen door hadden we echter nog een ander katje te geselen. We zitten d’rdoor! Niet fysiek, niet mentaal, maar financieel. Op zich natuurlijk geen schande, het zat eraan te komen en hey: de vooropgestelde “zes maanden rondreizen” zijn al ruimschoots overschreden dus we kunnen niet klagen..

.. En ’t gaat eigenlijk nog verder. We zijn elkaar nog niet beu, we zijn nog steeds graag “onderweg”, we willen graag nog wat van de wereld zien. Daarom boekten we enkele dagen geleden een vlucht naar Melbourne, Australië (met veel geluk vonden we ’n batje op Skyscanner.net)! Daar zullen we proberen aan de hand van een “work & travel visum” tonnen geld in’t laadje te brengen om daarmee Australië te kunnen verkennen. Op 13 augustus ’13 verlaten we Zuid-Amerika vanuit Buenos Aires, Argentinië.

Voor het eerst sinds ruim acht maanden reizen we nu dus met een deadline. Daar waar ik voor deze grote trip nooit langer dan 3 weken op reis was komen onze resterende zeven weken me nu zo kort voor. ‘k Ben inderdaad een verwend nest geworden. Neen, eigenlijk niet, ‘k besef maar al te goed da’k met mijn gat in de boter ben gevallen, toch is het wennen om niet meer onbegrensd tijd te hebben (wat een luxe was me dat?). Het afscheid van dit continent zal trouwens met gemengde gevoelens gebeuren. Enerzijds zijn we benieuwd wat ons te wachten staat en kijken we uit naar iets nieuws, anderzijds is hier nog zó veel te zien, zó veel te beleven.

Wie weet.. Ooit..