Soms moet je gewoon meepaddelen met de stroom. Ook al is ze super-toeristisch en heeft haar prijs het potentieel om de reiskas te doen ontploffen. In Marokko geldt dit voor een kamelentoer door de woestijn. Altijd al een fan van Camel geweest.
Zonder eigen 4x4 blijft er niets anders over als ons lot in de handen van een officiële gids te leggen. Zo worden we op de laatste dag van ons verblijf in Tagounite met hebben en houden opgehaald door een man in tulban. In Paris-Dakar-stijl cruisen we door de bergen en het zand om een uurtje later aan te komen in een bivak.
Deze ligt afgelegen (d’uh) en vlak naast een duinengebied. We zijn danig onder de indruk, dat we eerst even bekomen met een thee’tje. Bovendien zijn we er de enige gasten en krijgen een stijlvol ingerichte nomadentent toegewezen. Goin’ out in style.
In het namiddagszonnetje onder de blauwe lucht zien de duinen eruit alsof ze geschilderd werden. We durven dit nagenoeg perfecte natuurspectakel niet verprutsen met onze voetstappen. Of wacht. Ja. Toch wel. Na de thee. Dan wordt het tijd om te gaan spelen in het zand.
Dat we hier alleen zijn weerhoudt Hasan (kok & kampleider) er niet van om het gezellig te houden. Hij maakt het kampvuur aan en tussen gevoeld duizenden kaarsjes smullen uit van onze tajine. De rest van de avond drinken we thee, luisteren we naar het knetterende brandhout en staren als gehypnotiseerd richting hemel. Het blijft fascinerend hoeveel sterren en melkwegstelsels we kunnen zien vanop onze planeet. Ver van alle lichtbronnen is het bijna een vanzelfsprekendheid hier en daar een vallende ster voor ogen te krijgen. Ogen dicht. Wens. Check.
De volgende ochtend gaan we verder. Aan de rand van het kamp liggen Mabrouk en Mashroud ons al op te wachten. Deze dromedarissen zullen ons bij het verdere verkennen der Sahara begeleiden. Alles wat we nodig hebben om een nacht te gaan kamperen in de woestijn wordt in hun draagtassen gestopt: voedsel, water, rugzakken, tent, gasfles, theekan, … Dan lopen we er, kennismakend met gids Ismael, op los, op weg naar de horizon.
Na een kilometer of tien door het zand te hebben gewandeld is het tijd voor een siësta wanneer we “toevallig” op een oase stoten. Dankjewel Ismael. Ook deze oase ziet er niet honderd procent uit zoals in mijn strips, maar goed, er is een waterput, er staan hoop en al twintig palmbomen en onze beesten kunnen struiken eten. Fair enough, je hoort me niet klagen.
Uit principe (we hebben ervoor betaald en ik zat nog nooit op een woestijndier) laten we ons voor de laatste tien kilometer "comfortabel" dragen door de dromedarissen. Comfort? M’n gat. Na tien minuten merk ik al dat het zitten lastiger is dan het wandelen. Gelijk welke houding ik aanneem: het doet pijn aan spieren die blijkbaar lang niet meer werden gebruikt. Anyway. Het uitzicht is wel schoon, zo uit vogelperspectief in 360°. We houden het de komende uren dapper uit en worden er nog voor beloond ook: in het wisselende licht van de zonsondergang rijden we hobbelend door de duinen.
Qua locatie overtreft deze nacht zelfs de overnachting in het bivak. In het midden van de duinen installeren we ons en wanneer de sterrenhemel langzaam tevoorschijn komt horen we enkel nog het borrelen van de tajine, alweer het knisperende kampvuur en de herkauwende beesten naast ons. Heerlijk.
Daags nadien wandelen we met een vette glimlach op het gezicht nog eens tien kilometer terug door het zand, zij aan zij met onze drie nieuwe vrienden.
Een prettig kerstfeest aan allen thuis en aan de met mondjesmaat binnensijpelende postmakkers: DANKJEWEL!
What an interesting adventure
BeantwoordenVerwijderen