Kwestie van organisatie

Skoura - Ouarzazate – Zagora – Tagounite // 10 – 26 november 2018 // Soundtrack by Flip Kowlier

We zijn op weg naar de woestijn. Daar een serieus verblijf in de Sahara het budget al even serieus zou hypothekeren proberen we uit een ander vaatje te tappen. Maar eerst nog even langs Skoura, voor we ons via de Kasbah-route langzaam klaarstomen om wat vrijwillegerswerk te gaan doen.

Skoura is een oase. Ik dagdroom van een plek zoals ik ze in mijn verbeelding ken: een beetje zand, vijf palmen en een waterbekken waaruit een net niet uitgedroogde stripheld zijn dorst eindelijk kan lessen. Noppes. Skoura is een stad, bestaande uit palmbomen, louter palmbomen, die via ingenieuze irrigatiesystemen bewaterd worden door het hooggebergte aan de horizon.

‘t Is alleszins de moeite waard. Niet in het minst door onze gastheer Abdou, die toen we een kijkje namen in zijn tuin meldde dat we er voor een prijsje graag in zijn tuinhuis kunnen blijven slapen. We worden culinair verwend en vinden officieel de lekkerste tajine van Marokko. Tot op de olijven van de olie toe komt alles uit zijn tuin. Enkel de kip haalde ie bij .. zijn buren. Met dank aan Abdou’s vrouw & dochter!

In Zagora maken we nog een kleine tussenstop om de batterijen op te laden bij een simpel kamertje in het groen. Hier besef ik dat ik daadwerkelijk een (onbewuste, laat dat duidelijk zijn) tournée mineralle heb gehouden en vind het na een maand zonder alcohol welletjes geweest. De zoektocht naar een fles wijn verloopt langzaam, bottle-shops of supermarkten zijn er niet in Zagora. Nadat ik mijn ontgoocheling doorspoelde met een thee’tje zie ik aan de overkant van de straat wat mannen geheimzinnig binnen en buitenlopen in een hotel. Dan weet je het wel: daar is alcohol te verkrijgen. Om 15u stap ik er binnen – Inga wil buiten wachten – en zie tussen een kwalm van rook vier mannen aan de bar stilzwijgend hun pintje drinken. Goedgeluimd kom ik er met een fles rode wijn uit Meknès weer naar buiten.

Een grote week voordien meldden we ons aan bij HelpX, een online platform waar mensen die op zoek zijn naar gratis werkvolk gekoppeld worden aan mensen die op zoek zijn naar gratis logies. Win win. In ruil voor een kamer “werken” we vier uurtjes per dag, vijf dagen per week. In principe nog geen slechte deal, met het Marokkaanse minimumloon waren we er slechter vanaf gekomen.

We zetten in op een klein boerderij’tje in de buurt van Tagounite. Enkele kilometer verder stopt de civilisatie en begint de echte woestijn. We beslissen er ons even te settelen. Elektriciteit is voorhanden, stromend water niet. Het hoeft geen betoog dat water in de Sahara schaars is en dat we er spaarzaam mee moeten omgaan. Moeilijk is dat niet, gezien we elke druppel die we verbruiken voordien behoedzaam met een emmer uit de waterput hebben getild.

De douche is een emmer met water (een pussy-shower, waarbij we eerst het water koken, heeft bij mij de voorkeur), de lavabo een kleine emmer die op de grond staat. Ook wasmachine en vaatwas hebben elks hun emmer. Om van de chasse-emmer nog maar te zwijgen. Ik heb nog nooit zo vaak het woord emmer in 1 enkele paragraaf gebruikt. En terecht, dit voorwerp wordt waarlijk onderschat in het rijke Westen.

Een grote aanpassing vormt de rust en eenzaamheid waarin we permanent omgeven zijn. Het landschap is in alle richtingen gelijkaardig: zand, bergen, hier en daar een palmboom. Zeer zelden rijdt een motor aan ons voorbij (wow zekers?!) of zien we plots een herder met zijn kudde schapen opduiken (highlight! “Ingaaaa, Sophieeee, schaapjes in zicht!!!”). Internet hebben we niet. Buiten ons woont enkel Sophie, een rustige volunteer uit Engeland, hier. Je kan gerust stellen dat er hier niet al te veel gebeurd. En toch, van verveling is geen sprake. Dankzij dit gebrek aan comfort nemen eigenlijke handelingen aanzienlijk meer tijd in beslag dan thuis. Zelfs de kleinste opgaven houden ons altijd wel een tijdje zoet.

Het leven is simpel. Zien we een hoopje puin, dan schoppen we dat op een ander hoopje. Is het water op, dan gaan we naar de waterput. Hebben we honger, dan koken we ons potje. Zijn we moe, gaan we naar bed, etc etc. We begeven ons in het walhalah van de tijdslozen. Wat initieel het samensparen van een woestijntrip betekent mondt uit tot een tevreden wereldje waar vanaf minuut 1 komaf gemaakt wordt met het begrip tijd. Het is gewoon irrelevant.

Wat steken we hier dan voor de rest zoal uit?

De waterbron in de tuin is grotendeels buiten gebruik, hij staat droog . De laatste keer dat onze palmbomen dadels worpen ligt al jaren achter ons, wat het alledaagse leven op een boerderij toch wat uitzichtsloos maakt. Gelukkig kan onze gastgever, Ahmed, die door omstandigheden helaas zelden tot nooit aanwezig was, ook wel wat hulp gebruiken in zijn huis dat maar voor een derde leefbaar is: de rest is namelijk ruïne.

Onze eerste opdracht is de puinhoop in een oude kamer waarvan het dak instortte, naar een andere kamer te scheppen. Zo verplaatsen we eigenlijk enkele dagen puinhoopjes: de ene werd kleiner, de andere dan weer groter. Ik voel me als een mier. Aansluitend gebruiken we enkele van onze hopen om leemstenen te maken en dan kan een verstaand lezer me horen denken: eindelijk productiviteit! 

Daarvoor heb je nodig: manskracht, veel water & .. nog veel meer tijd.

 

Puin hakken, scheppen, ergens anders weer lossen.

Bassin van puin maken, water halen, op het puin gieten, wachten, mixen.. Herhalen. Dagenlang.

Dan vormpjes vullen en stenen maken. Deze moeten nog - alweer - dagenlang drogen in de zon.
Noot: een arbeider krijgt hier 1 dirham per steen => 10 eurocent.

Na tien dagen houden we het echter voor bekeken. Ahmed kwam ondertussen al een week niet meer langs. We weten überhaupt niet of we goed bezig zijn, en zonder feedback heeft het geen zin meer ons leken te laten spelen met klei. ‘t Is mooi & interessant geweest. Het had leerrlijker gekund, maar ach, je kan niet alles hebben.

Op naar het volgende hoofdstuk: de supadupatoeristentoer in de Sahara!