Vanuit de Anti-Atlas rijden we opnieuw naar de kust. Sidi Ifni is een voormalige Spaanse handelsenclave die in ‘69 teruggegeven werd aan Marokko. Het is een charmante mix van braakliggende maar ook netjes gerestaureerde Art Deco architectuur. Met haar leuze sunshine 360 days a year belooft ze de ideale plaats te zijn voor onze kerstvakantie..
Na een vermoeiende rit spuwt onze volgepropte taxi er ons gelukkig ook weer uit. Geradbraakt, nadat ik net urenlang de versnellingspook net niet in me kreeg. In een gewone auto passen namelijk veel mensen, heel veel. Een hotelreservering hebben we niet op zak. Van de obligatoire bedrijvige mensen die ons aan het busstation opwachten om een kamer te verhuren echter geen spoor. Sidi Ifni is laid back. We gaan eerst een hapje eten en proberen het nadien viavia.
Met de nodige portie geduld werkt dat eigenlijk altijd. Naar het goede oude toevalsprincipe vragen we onze restauranthouder of er hier geen appartementje te huren valt. Dan de vriendelijke man in het kleine kopiecentrum. Hij stuurt ons naar de kapper, no shit. Dit begint hier wat op een slechte mop te lijken, denken we terwijl die ons twee straten verder afzet aan het huis van een huisarts. Naast de wachtkamer vinden we echter een kantoor en wagen onze kans. Deze jonge man lijkt een inval te hebben van achter zijn bureau en begint vlijtig nummers in te tikken op zijn telefoon. Niemand neemt op. Via een ingewikkelde, maar gedetailleerde wegbeschrijving leidt hij ons enkele straten verder naar een kleerwinkel voor dames.
Wie had dat gedacht? Tromgeroffel. Hier werkt een man die een vrijstaand gemeubileerd appartement bezit. Voor minder dan 15 euro per nacht kunnen we hier een week blijven. Lucky us.
We passen ons blitssnel aan en beleven deze kerstvakantie al even verslapen als het oord zelf. Wandelingetjes over de hoge rotsen, aan het strand, koffietjes in de zon en bezoekjes aan de plaatselijke markt. We hebben namelijk een eigen keuken en dagelijks koken we naar hartelust. Het hoogtepunt is ons kerstmaal. Ik maak een stukje zwaardvis klaar in de tajine, een Noord Afrikaanse lemen stoofpot.
Na deze harmonische week leren helaas ook een duister kantje van Marokko kennen: de annexatie van de Westelijke Sahara, die midden jaren ‘70 met de “groene mars” gebeurde. De VN zijn er vertegenwoordigd, maar een stap dichter bij het vooropgestelde referendum (waarbij de Sahawari – de oorspronkelijke inwoners – zelf zouden kunnen kiezen voor hun toekomst) zijn we vandaag nog niet gekomen.
Wel integendeel: Marokkanen worden met belastingsvoordeel, goedkope huisvesting & monsterlonen hierheen gelokt. Het gevolg: Laâyoune is een kunstmatige hoofdstad. Alles is nieuw. Alles blinkt. Alles oogt groots. Tegelijkertijd zijn de straten, markten en parken leeg. De aanwezigheid van de militairen en hun kazernes zijn niet te overzien, terwijl tienduizenden vluchtelingen in tentenkampen buiten de steden leven. Deze krijgen we (uiteraard) niet te zien..
Veel plaatsen in dit grote gebied zijn ontoegankelijk voor bezoekers en ons visum voor Marokko loopt binnenkort af. En plus, Matti heeft ruim vijfhonderd kilometer voorsprong. We houden een eindspurt door de Sahara en komen net op tijd in Dakhla aan om samen met Matti oudejaarsavond te kunnen vieren. Santé!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten