Back in Nouakchot bekomen we even van de laatste weken. Terwijl we in Nouadhibou een eerder ontgoochelende CouchSurfing-ervaring beleefden (de eerste negatieve ooit), wordt dat door onze gastgeefster hier meer dan goedgemaakt. We surfen meerdere nachten op Sara's dakterras onder het muggennet, komen in no-time goed overeen, beleven samen het Festival Nomade en vormen ook nadien de perfect geoliede woongemeenschap met ons drietjes.
Gelijkaardig aan Nouadhibou is ook de hoofdstad van Mauritanië een merkwaardigheid op zich. Normaalgezien doen we niet liever dan ons te voet door de straten te laten verdwalen en zo letterlijk stapjesgewijs een stad te ontdekken. Hier gaat dat moeilijk. Zonder enige vorm van stedenbouw is Nouakchott 60 jaar geleden als een paddestoel uit de grond geschoten: de Fransen wilden een hoofdstad ten noorden van Senegal et voillà, ze hadden er eentje. Zonder meer. Sindsdien is ze zeer snel en vooral ongecontroleerd gegroeid. We treffen er op een reusachtig gebied dat een wilde chaos is van verkeer, ongesorteerde huizenblokken en met wijde, vrije vlaktes ertussen. Overal zijn bouwwerven, huizen, hutten, tenten, ruïnen of gewoon onafgewerkte huizen – wanneer het geld van de eigenaars nog tijdens het bouwen opraakt. Enfin, de structuur heet hier willekeur.
Het toeristische hoogtepunt is de zeer fotogene vismarkt aan het strand. Vooral wanneer de vissers in de namiddag terugkomen van op zee en in groep hun boot zingend terug op het strand trekken - alsof het dragen van hun vissersboot een feest was. Toekijken alleen al werkt aanstekelijk.
Sinds ruim twee maanden begeven we ons ondertussen in de woestijn en deze overvloed aan zand heeft duidelijk zijn sporen nagelaten. Zowel onze lichamen als ons materiaal beginnen wat tegen te spruttelen: de huid is constant droog, lippen gebarsten, er zijn neuskorstjes die nooit meer weg lijken te gaan en ook mijn iPhone & onze camera gaven de geest na de wilde treinrit. De camera was niet meer te redden. RIP.
Wat hebben we geleerd? Iets als “die ene woestijn” is er niet, de Sahara heeft veel gezichten. Ze is vulkanisch, zandig of stenig. Ze heeft bergen, heuvels, bomen of is droog. Ze is wit en rood tegelijk. Ze is vermoeiend, maar ook oh_zo_mooi. Ze is warm & koud. Na enkele maanden is de tijd gekomen om afscheid te nemen. Een blik op de wereldkaart toont dat ten zuiden de gebieden er terug groen uitzien. Sounds like a plan.
Helemaal op het einde van een visum die maar 30 dagen geldig is verlaten we dit imho totaal onderschatte land. Ze heeft een stigma waar ze maar niet vanaf raakt. Het is bijna tien jaar geleden dat er effectief ontvoeringen plaatsvonden, en toch spreken alle waarschuwingen enkel daarover. Online informatie is al even zelden als overdreven en er doen zoveel wilde verhalen de ronde. De woorden “islamitische republiek” boezemen blijkbaar veel angst in, zeer veel angst.
Nee, alcohol zal je er inderdaad niet direct vinden.
Maar dat man & vrouw zich als groet geen hand mogen geven, niet in dezelfde ruimte mogen verblijven, vrouwen niet met de auto mogen rijden of het recht niet hebben om zich te laten scheiden is je reinste onzin. Het leven dat ik in dit land uit eerste hand mocht meemaken is veel liberaler en opener dan ik voordien had durven dromen.
Allen die door dit land razen om de landroute van Marokko naar Senegal te overbruggen missen iets als ze aan deze voorgekauwde praat vasthouden in plaats van hun ogen open te doen terwijl ze het land doorkruisen.
Zonder overdrijven kan ik stellen dat deze maand in Mauritanië mijn leven heeft verrijkt.
Shokran aftir, zein Mauritanie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten