Deze nieuwe Workaway-baas, Sid’Ahmed, heeft begrip voor onze stoffige verschijning en schenkt ons ter verwelkoming thee, een stukje kamelenvlees en een heerlijke koude douche.
Sid’Ahmed zoekt tijdelijke versterking voor zijn Auberge “Inimi”. Onze opdracht luidt: “Jullie zijn ik. Wat ik zou doen, doen jullie ook.”
Deze opdracht laat zich vlotjes opdelen in enkele categorieën. Zo zijn we bijvoorbeeld:
- proper: douches en WC’s worden gepoetst, en dat voor de volle 70%. Dit getal komt van onze chef, dus wie ben ik om hem tegen te spreken? Poetsen in het Mauritaans heet trouwens: een emmer water over toilet en douche kippen om het aansluitend met een trekker te drogen;
- tuinier: de bomen en struiken water geven. Ook al bevinden we ons in de woestijn, in de Adrar-regio is aan grondwater geen gebrek;
- vriendelijk: vragen beantwoorden, gasten adviseren, praatjes slaan;
- domestiek: aanwezig om nieuwe gasten te ontvangen, de grote stalen poort te openen of gewoon een oogje in het zeil te houden;
- & leverancier: kleine inkopen (genre tomaten of beltegoed) doen we voor de (verrassend veel) gasten die (verrassend) bang zijn om wegens de prijs in’t zak gezet te worden als toerist.
Na een halve dag zegt Sid’ (voor de maten) dat onze kennis van talen, properheid & het zién van werk hem bevalt. Of we niet willen blijven voor een jaar. Of twee jaar? Hij zal dat wel in orde brengen, onze papieren.
Onder de schaduw van de boom passen we vriendelijk maar kordaat, terwijl we aan de zoveelste thee van de dag slurpen. We zijn hier niet om de weinige werkgelegenheden af te nemen van de lokale bevolking, werken er liever mee samen om ze wat beter te leren kennen. Wat krijgen we in ruil? Een tent en enkele maaltijden per dag.
De moeilijkste opdracht is het afval-management. Of eerder het gebrek daaraan. Men neme de volle vuilbak, loopt ermee rond de buitenmuur van het domein en leegt dat ganse in het open veld. Daarbij gebeurt het niet zelden dat we door een horde kleine kinderen vergezeld worden, die zich onmiddellijk op de inhoud uitleven en pakken wat ze pakken kunnen. Vooral glazen bokalen zijn in trek. Soms moeten we het restafval in brand steken, soms ook niet.
Sad funnyfact: Inimi (as in “Auberge Inimi”) betekent zoveel als uitzichtspunt. En waar bevindt zich dat vuilnisbelt? Juist ja..
Na een weekje houden we het er ondanks Sid’Ahmed's gulle aanbod weer voor bekeken en trekken verder. We kregen maar een visum voor dertig dagen en er valt nog ‘t een en ‘t ander te zien in Mauritanë.
We gaan nog wat verder landinwaarts naar de mythische woestijnstad Chinguetti. Ze bevindt zich inmidden van de duinen en wordt zowaar langzaam van het zand opgeslokt. Ooit stond ze op de UNESCO-lijst. Ondertussen wordt ze aan haar lot overgelaten en hebben haar inwoners niet de middelen om de woestijn een halt toe te kunnen roepen. Een schande.
We stellen vast dat de duinen die we in Marokko (Tagounite – M’Hamid) leerden kennen als woestijn ons eigenlijk maar een kleine trailer gaf voor dat wat we hier voorgeschoteld krijgen. De duinen reiken in alle richtingen tot ver achter de horizon. Ware het wandelen in het zachte zand niet zo vermoeiend, we lieten er ons wekenlang op gaan.
Driewerf helaas: in dit land zijn er maar weinig plaatsen en regio’s die we zonder eigen transportmiddel kunnen bereiken. De meeste reizigers zijn hier met hun eigen SUV of huren een jeep met chauffeur (iets wat ons budget zou opvreten). Onze volgende bestemming is de wondermooie nederzetting van Terjit. Midden in de woestijn vind je dit paradijs omrand door een donkerrode canyon waarvan zijn vallei zo groen is, dat ze bijna tropisch lijkt. In de omgeving vind je vulkanische stenen en zand. Aan haar oasis zijn warme en koude waterbronnen die in de schatten van palmbomen een natuurlijk zwembad vormen. Center parks, maar dan zonder het signaal voor de golven..
Bijna het ganse land – buiten de kuststrook – ligt in de zogenaamde “red zone” en de politie of het leger doet haar best om de veiligheid van de toeristen te garanderen. In regelmatige intervallen zijn er controleposten waar de gegevens van alle passerende toeristen verzameld worden. Om deze controles en bureaucratische rompslomp wat eenvoudiger te maken drukten we op voorhand een stapel fiches uit. Een fiche is een stuk papier waarop onze paspoortgegevens staan. Bij een controle wordt deze fiche in dank aangenomen. Door zowel het personeel (die moeten niet alles opzoeken en overschrijven) als door de medepassagiers, die sneller terug door kunnen en niet op ons hoeven te wachten.
Onze veiligheid is gegarandeerd volgens de politie. Of deze garantie ook geldt bij het regerende "survival of the fittest" in het verkeer? Inshallah..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten