Gewoon.. Onderweg!

(Savannah Highway - Normanton - Mount Isa - Tennant Creek - Stuart Highway)

(21 - 27 Juni 2014)

Na het (niet bijzonder hoog liggende) Hoogland gaat het weer naar beneden, eindelijk het echte Outback in. Dat wat zich zo simpel als Outback laat noemen neemt circa drie vierde van de oppervlakte van gans Australie in beslag, wat bij de proporties van dit land een enorm gebied is. Op basis van deze info kan men snel vermoeden dat een tour door dit binnenland saai & eentonig is, doch niets is minder waar. Los daarvan dat ik graag “onderweg” ben en ervan houd me in auto's, bussen & treinen door de wereld te bewegen flitst er ook hier 't een en 't ander interessantes voorbij aan't venster. In mijn verbeelding was dit grote stuk land een enkele, grote, droge woestijn, zand, en niets anders als zand. Daar sloeg ik de bal mis. Altijd weer wordt men verrast door de verschillende landschapsformaties. Van droge steppe rijden we in rode steenbrokken-omgeving tot groen gewas met veel middelgrote bomen of gewoon zandige woestijn. We rijden enkel rechtdoor. De horizon is ons doel.

Ook met mijn romantische voorstelling van de eenzaamheid in deze grote woestijn zat ik ernaast. Op z'n minst elke tien minuten zien we andere jeeps, campervans of tot 50m lange “roadtrains” op de weg. Verdorsten aan de rand van de straat bij een accident is quasi onmogelijk. Een groter gevaar op de Highways zijn de vele kangoeroe's die vooral bij het vallen van de avond graag de warmte van het asfalt opzoeken. Van bij het begin vermijden we het daarom te rijden na 16u, doch de reeds omvergeredene dode dieren van de dagen voordien stellen een ernstig te nemen gevaar voor. Op bepaalde delen van onze route ontwijken we slalom-gewijs de vele kadavers die in het rond liggen. Wat gebeurt wanneer men een dode kangoeroe niet meer kan uitwijken merken we al na enkele dagen: het is ten zeerste af te raden stukken van een kadaver (die al x-dagen in de vlakke zon ligt te rotten) onder de auto te plakken hebben.Een bestiaal gestank breekt uit en begeleid ons aanzienlijk langer dan ons lief is..

Transporteert alles mogelijke op de eindeloos lange Highways: de Roadtrain.

Zwaar onderschat beroep: in de Outback worden verkeerslichten door mensen vervangen.

Voor het donker wordt bouwen we ons kamp aan de rand van de Highways op een gratis rest area. Deze vinden we elke vijftig kilometer kunnen omschreven worden als "parkings in't groen". Soms hebben ze water, zelden een WC en nooit een douche. Meestal dus niets buiten natuur. (Om niet de valse indruk te geven dat we onze hygiene volledig verwaarlozen moet ik schrijven dat we elke 3e tot 4e dag betalen voor een echte camping met uiteraard de meeste basis-luxe aanwezig). Nadat onze slaapkamers zijn ingericht begint de zoektocht naar brandhout. Hout sprokkelen is niet altijd evident maar 't is't altijd meer dan waard. 't Is putje winter op dit moment, overdag is het aangenaam warm (zonnig, blauwe hemel, + twintig graden), 's nachts is het ijskoud. En met ijskoud bedoel ik dan ook IJSKOUD! Aan't vuur is het best aangenaam maar voor de rest zou ik kamperen bij temperaturen rond het nulpunt niet aanbevelen (in Belgie zou ik niet eens op het idee komen). Onze 10-dollar slaapzakken van de Aldi lijken absoluut niet geschikt daarvoor en ook de vier lagen aan kleding helpen maar kortstondig. Met jaloerse blikken kijken we toe hoe onze buren toekomen. Buiten ons zijn bijna uitsluitend Australische gepensioneerden (retirees) op de Highways onderweg en die weten zich goed te verwennen. De comfortabele, reusachtige mobielhomes waarmee ze on-the-road zijn hebben de omvang van een doorsnee-flat zoals ik in Brugge/Dusseldorf had en hebben alle denkbare luxe aan boord. Compensatie voor de koude nachten biedt de prachtige, immer heldere sterrenhemel, zoals men die enkel ver van alle beschaving (en de daartoe horende lichtvervuiling) kan zien..


Meerdere etagen, plaats voor de hond, zonnepanelen op het dak, verwarming, satelliet en dan als remorque nog een jeep voor plezierritjes: zo reist de Australiers door hun land



En zo reizen wij!

Koken aan en op het kampvuur.

Vers stokbrood.

Hoe verder we het landscentrum naderen, deste hoger schieten de nafteprijzen uit de grond en hoe meer typische Outback-dorpjes we passeren. Gelijk hoe klein, er is altijd minstens een pub, een toeristeninfo en een buurtwinkeltje. We deden er goed aan de auto tot op de nok vol met proviand te laden: ik spotte bij de kruidenier een bokaal instant-koffie voor 43 dollar!