Ergens onderweg..: The Road

(Adelaide - Flinders Ranges - Port Augusta - Kimba - Ceduna - Head of Bight - Eyre Highway - Esperance - Cape le Grand National Park - Albany - Denmark - Margaret River - Perth)

(16 Juli - 6 Augustus 2014)

(voor de liefhebbers once again: de titelsong bij deze bijdrage is van Frank Turner - The Road: zie Youtube)

In Adelaide plannen we eerst en vooral het verdere verloop van onze reis. Langs de zuidkust willen we door de Nullarbor Plain naar Perth. Bussen zijn duur, om van de trein nog niet te spreken en met het vliegtuig ziet men geen zak van de omgeving.
We trekken de joker! Na twee dagen vinden we een advertentie van ene Emilie. Emilie heeft een jeep, wil eerstdaags deze trip doen en zoekt twee reispartners om nafte te delen. Tussen pot & pint maken we kennis, al snel is alles in kannen & kruiken met andere woorden. Ook buiten onze plannen voor de volgende weken merken we al snel dat we op dezelfde golflengte zitten. Enkele dagen later is't van dat & zijn we alweer onderweg..

Emilie: Frankrijk, 29, droge heerlijke humor, flexibel, uitstekend chauffeur & de vriendelijkheid zelve. Praat graag met dieren. :-)

Na de eerste nacht op de windige maar prachtige lookout over de Flinders Ranges bereiken we Port Augusta. Aan het dashboard licht een rood lampje op en geen van ons geeft ook maar het geringste idee wat dit inhoudt. Onze intuitie zegt ons echter dat rode lampjes meestal niets goed betekenen. Inderdaad: de jeep start niet meer. Gelukkig was Emilie verstandig genoeg zich goed te laten verzekeren. Een dag (en een gratis overnachting op hotel, de verzekering trakteert!) later is onze auto met een nieuwe alternator terug klaar voor vele duizenden kilometers. Een goede timing, gezien we net in de stad waren. Hadden we in the middle of nowhere gestaan waar geen kat of ontvangst was geweest..

4x Flinders Ranges.

Nooit doen alsof je'r geen zak van afweet!

In tegenstelling tot de laatste roadtrip door het midden van't land liggen dit keer geen overbekende toeristische highlights op onze weg. Dit betekent echter niet dat er niets te beleven valt. De trip zit boordevol paradijselijke stranden, eenzame campsites (die eenzamer zijn als nooit tevoren), machtige dieren die we in't wild zien en fascinerende straten, waarbij 't altijd rechtdoor lijkt te zijn..

Jep, geen sneeuw maar zand.

Strand na strand.. alsof ze elkaar willen overbieden.

Lucky Bay met kangoeroe op't strand.

Our beloved 4x4.

Ook hier rode aarde met momenten.

Vooral onze back-to-basics kookkunsten zijn niet voor verbetering vatbaar. Avond na avond overtreffen we onszelf met het toebereiden van de allerbeste speizen in onze geimproviseerde outdoor-keuken of op het primitieve kampvuur. We zijn er ten stelligste van overtuigd dat er nog nooit een backpacker was die zijn maag zo'n plezier gaf als wij het deden op deze wegen. Een van de culinaire hoogtepunten was bijvoorbeeld de volle zak verse vis die we van een vriendelijke tankbediende cadeau kregen. Nadat ik de schubben erafkraste & de ingewanden eruitpeuterde stopten we die in zilverpapier samen met ui, knoflook en groentjes en legden ze op de gloeiende kolen. Simpel, maar geniaal.

Een typische rest area, waar we nog meer dan in the red centre eenzaam en alleen kamperen.

Inga wakkert het vuur terwijl ik op de achtergrond..

.. visjes kuis.

Oesters in Ceduna, vlesiger dan bij ons. Lekker!

Het absolute hoogtepunt van deze trip is het "Whalewatching" in "Head of Bight". In de laatste 22 maanden misten we al verschillende keren trekkende walvissen op een haar na. Daar brengen we hier eindelijk verandering in: we zijn op de goede plaats, op het goede moment! De Southern Right Whale bereidt haar kalven tussen mei en september aan de Australische zuidkust voor op hun grote reis naar Antarctica, daarbij liggen ze vlak aan de kust zodat we aan wal kunnen blijven om deze gigantische beesten te kunnen zien spelen. Onze reiskas is er ook zeer tevreden mee: we moeten geen overprijsde boottocht van honderden dollars maken maar leggen een maal vijftien dollar neer om de ganse dag door toegang te krijgen tot een boordplatform.

Onze vrees geen walvissen te zien was duidelijk ongegrond. Vanaf we de zee zien krijgen we onmiddellijk circa twintig sloebers in zicht. Enkele wat verderop, andere amper vijftig meter van ons verwijderd, vlak voor de cliffs. Ook zonder verrekijker kan men hen uitstekend in de gaten houden en zien hoe deze tot 18 meter grote reuzen direct aan het wateroppervlak drijven. Hoe ze zich bij gelegenheid draaien, met grote gesten lucht uitspuwen of met hun grote staarten op het water slaan. Daarbij zijn de kalven wat speelser en springen de ganse tijd wild in het rond.

Samenvatting: We gaan door het dolle heen en hebben vijftien dollar zelden zo goed geinvesteerd,

De boardwalk, met zelfs twee gratis verrekijkers ter beschikking.

Kalfke Willy.

Psssjjt.

Tijdens het rijden verandert de omgeving zich vaak. Naast "gelen otto" spelen we ook "raad het landschap na de volgende heuvel". "Nullarbor" (= geen boom) heet de gigantische woestijn die we ditmaal doorkruisen. Los van enkele roadhouses (die we buiten om te tanken links laten liggen) en een zak rest-area's (waar we gratis de tenten opslaan) is hier werkelijk NIETS. Buiten wat kamelen, kangoeroe's en struikgewas. Een geluk van dat laatste, zo komen we nooit in de problemen bij het hout sprokkelen (in tegenstelling van wat de naam "Nullarbor" voordien deed vermoeden} & is de avondlijke chauffage in de vorm van het kampvuur altijd verzekerd.

Houtsprokkel..

"The woodsmoke and cigarettes are all that we need" (The Levellers).

Typisch Australische verkeersborden.

Eyre Highway, longest stretched road of Australia (145km).

Zover het oog reikt.

We zagen vele sympathieke beestjes tijdens deze drie weken: walvissen, dolfijnen, zeeleeuwen, emu's, possums, honderden vogelsoorten en vele, vele kangoeroe's. Ondanks de vele waarschuwingen die men krijgt voor men naar Australie gaat zagen we geen enkele van de vele potentieel levensgevaarlijke dieren die dit land rijk is (haaien, wilde kroks, slangen, redback spider of kwallen die genoeg gif bevatten om een gans leger te doden).

Inga & Emilie compenseerden dit gebrek aan avontuur echter met hun angstaanjagende gekrijs tijdens het zien van een middelgrote (maar verder harmloze) spin. Nu eens durven de dames niet meer op't wc gaan omdat ik met de melding kom dat er een groten stilzit op de wand (dan prefereren ze 't bush om hun behoefte te doen, inderdaad beste vrienden, daar zitten geen dieren), een andere keer word ik tot held van de dag verkozen na het verwijderen van een vuistgrote spin uit Emilie's tent. Enkele dagen krijg ik vrij bij de afwas.

Luie zeeleeuwenkolonie.

Vlakbij..

.. en curieus.

Mooi toch!

In "Valley of the giants" gaan we klimmen. De Treetop Walk over een veertig meter hoge hangbrug stelde niets voor in vergelijking met de Gloucester Tree in het nabijgelegen Pemberton. Vroeger werd deze boomhut op 53 meter hoogte als uitzichtpost voor het detecteren van bosbranden.Vandaag de dag mag iedereen die maar wil (tenminste zonder hogenangst of flip-flops) erop klimmen. Een waanzinnig onzeker uitziende constructie van in de stam geboorde metaalstaven dient als ladder. We staan ervan versteld, dat een dergelijke klimpartij in het strikt georganiseerde Australie uberhaupt mogelijk is. Maar 't is dikke fun!