Het reizen en de tijd...

(Cairns - Port Douglas - Daintree Rainforest - Atherton Tablelands)

(13 - 21 juni 2014)

Dus. Het reizen en de tijd... ‘t Is ongelooflijk! In principe heeft men geen verplichtingen, is vrij van (bijna) alle onaangename opgaven, moet vooral doen waar zijn kop naar staat en heeft alle tijd van de wereld…
Tot zover de theorie. In de praktijk heeft men ALTIJD iets te doen onderweg en is constant in de weer. “vrije tijd”, de tijd waarin men werkelijk nietepiete te doen heeft komt uiterst zelden voor en verveling wordt zo onbestaande. Rechtstreeks gevolg is dat e-mails onbeantwoord, postkaartjes ongeschreven en (dit laatste geldt enkel voor Inga) de vele goede boeken in de rugzak ongelezen blijven. Net zoals het schrijven van deze blog, wat telkens opnieuw uitgesteld wordt. Tot men aan het punt gekomen is waarop alweer zoveel gebeurd is, dat men er geen idee van heeft hoe men dat allemaal weer moet inhalen.
Een vluchtige blik op de voorbije vijftig bladzijden in mijn dagboek en heel wat zuchten later volgt hier alsnog een poging – in de hoop dat we’r dan weer mee vertrokken zijn, met onze blogs!

Na mijn dagen van rouw op Maggie Island ging het verder naar Cairns. Veel interessantes heeft deze stad niet te bieden voor ons. Hier zijn er “backpackers”, andere “backpackers” en dan nog een paar “backpackers”. Tussendoor stoot men op enkele café’s voor de “backpackers” en op elke hoek van de straat is er een travel agency te vinden. Jep! Gespecialiseerd in “backpackers”. De stad is mooi noch speciaal en ‘t weer suckt. Alright, ik geef toe dat de stad voor dit laatste niet verantwoordelijk is. De max was dan wel onze luxe-kamer (voor een mini-prijs) en vooral de snorkeltrip die we gelukkig voor deze enige zonnige dag geboekt hadden. Na onze grootse snorkel-belevenissen op de Whitsundays was er geen haar op onze hoofden die eraan dacht Australie te verlaten zonder nog eens uit te varen naar het Great Barrier Reef. Tegen de verwachtingen in wordt de dagtrip naar Green Island inzake snorkelen zowaar nog een klasse beter. Bij het wegtrekkende – ebbende – water zwemmen we zo dicht bij de koralen dat we moeten opletten dat onze buik niet opengesneden wordt. Vissen zijn er te over, in vormen, kleuren en groottes waarvan men enkel kan dromen. En dat vlak voor onze duikbrillen. Deels (als de zon goed zit) kleuren ze zich zo fluo dat het amper te geloven is dat ze echt zijn.

2x Green Island met het helderste alle wateren..

Enfin, we blijven hier niet langer als nodig. Na enkele dagen treffen we onze nieuwe reispartners. Lily & Kai leerden we drie maanden geleden kennen in Brisbane, stelden toen vast dat we exact dezelfde reisroute plannen en hielden contact. Toevallig waren we rond dezelfde tijd op dezelfde plaats, zodat we de Outback-trip samen konden maken om auto, leute, nafte & ervaringen te delen.

Vanaf nu zijn we dus mobiel. De auto waarmee dit reusachtige land door het midden willen doorkruisen heet “Spaceship”, heeft vier plaatsen, veel kastjes en zelfs een mini-frigo aan boord. Inga & ik zetten ons comfortabel op de achterbanken terwijl de anderen verantwoordelijk zijn voor het rijden. In ruil bewijzen we ons nut door elke avond een heerlijke maaltijd voor te koken. Win-win!

Voor we de kust inruilen voor het grote niets maken we nog een omweg over Port Douglas in het Daintree Rainforest tot de Cape Tribulation (ten noorden van Cairns). Regenwoud hebben we al meermaals in Zuid-Amerika gezien en is altijd fascinerend. De manier waarop men het hier beleeft is daarentegen niet te vergelijken. Terwijl we in de amazone nog in rubber botten en met machete een weg door het dichte groen geslagen hebben en blaadjes omknakten om later de weg terug te vinden is het hier tot in de kleinste details georganiseerd. Off the beaten track gaan is niet toegestaan. De weg die ons door het woud voert is een houten “boardwalk”. Zo loopt men de ganse tijd op een soort “pier” in het woud en dat zorgt ervoor dat flip-flops volstaan als wandelschoen en men zich ongeveer voelt als in een reuzachtige Center Parks. Mooi is het uiteraard, authentisch of avontuurlijk net iets minder..

De boardwalk in het regenwoud

Het reizen zonder openbare vervoersmiddelen heeft verschillende voordelen. Voor de hand ligt dat we eindelijk verlost zijn van de druk die al sinds lang op onze schouders ligt: de zware rugzakken met ons volledige bezit moeten hier en daar nog eens verlegd, maar niet meer gedragen worden. Ook alles andere wat men voor een comfortabel leven nodig heeft hebben we altijd binnen handbereik. De woonkamer (campingstoelen & tafel), de keuken (gasvuurtje, pot & pan, borden, bestek & een berging vol eten) en de slaapkamer (tent, matten & slaapzakken) reizen met ons mee dus kunnen altijd, overal en vooral binnen enkele minuten opgebouwd worden. Dit verhoogt onze flexibiliteit met een miljard procent en we kunnen het veroorloven om vooraf plannen tot nul te reduceren.

Het “Spaceship” biedt na een spelletje real life Tetris genoeg plaats voor ons, onze bagage en de grote voorraad aan eten die we uit de beschaving in het Outback meenemen, om niet aangewezen te worden op de uit de pan swingende prijzen in the middle of nowhere. Na de dagelijkse reorganisatie 's avonds passen twee personen (Lily en Kai) in de slaapkabine van onze auto terwijl Inga en ik in onze gezellige tent huizen.

Lily & Kai uit Osnabruck (Duitsland)

Ons Spaceship

De living

Stop aan't strand

Spontaan blijven we langer waar't ons bevalt of veranderen onze route. Na een tip van een vriendelijke Australische rijden we door de Tableland Highlands. Plots bevinden we ons in het brede, groene weidelandschap vol bergen, velden en watervallen als hoogtepunt. Eerst baden we in heerlijke hot springs,om enkele uren later te ijsberen in de “Milla Milla Falls”, locatie waar Peter Andre in de nineties zijn videoclip voor “Mysterious girl” heeft gefilmd (een verschrikkelijk lied met een nog verschrikkelijker clip, overigens)..

Hot Springs met naar't schijnt een helende werking.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"Milla Milla"